Τι δεν θα σας πουν τα κόμματα... (για τις φωτιές)

Είναι το πλέον συγκινητικό, καυστικό και εύστοχο κείμενο που διάβασα, ανάμεσα στα πολλά που γράφτηκαν, για τις φωτιές...Του Ευγένιου Αρανίτση από τη στήλη του "Παράδοξα", στην Ελευθεροτυπία, την περασμένη Κυριακή.

Παρακαλώ να το διαβάσετε

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=09.09.2007,id=71241480

Ενα site για την Πάρνηθα!

Η Paradox Ethereal ανακοινώνει την έναρξη του ιστότοπου με τίτλο και θέμα «ΠΑΡΝΗΘΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΣΗ» ως μία προσπάθεια ενημέρωσης, ενεργοποίησης και συσπείρωσης πολιτών.

http://www.paradoxethereal.com:8080/paradoxethereal/parnitha

Μπορείτε να γίνετε μέλη και να προωθήσετε το μήνυμα έτσι ώστε περισσότεροι πολίτες να δουν το φωτογραφικό και βίντεο υλικό με την πραγματική εικόνα της καταστροφής.

click here: PARNITHA

------------------------------------------------------------------------------------

Paradox Ethereal announces the creation of the site called PARNITHA AND GREEK NATURE, an effort to inform, activate and coil citizens.

http://www.paradoxethereal.com:8080/paradoxethereal/parnitha

You can become members and forward the message so that more citizens can see the photo and video material depicting the actual image of the disaster.

click here: PARNITHA

------------------------------------------------------------------------------------


H Paradox Ethereal anakoinonei tin enarksi toy istotopoy me titlo kai thema PARNITHA KAI ELLINIKI FISI os mia prospatheia enilerosis, energopiisis kai sispeirosis politon.

Mporeite na ginete meli kai na proothisete to minima etsi oste perisoteroi polites na doun to fotografiko kai video iliko me tin pragmatiki eikona tis katastrofis.

click here: PARNITHA

Για την Αμαλία

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").


http://giatinamalia-blog.blogspot.com/

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

This one is for Amalia…


"Every patient has the right to being respected and maintaining his dignity."

(Greek law, article 47, L.2071/1992)



"Quacks should be the exception, you guys, not the norm…"

(Amalia Kalyvinou , 1977-2007)




Since the age of 8, Amalia Kalyvinou started having pains. Despite her numerous visits to doctors and several admissions to hospitals, no-one managed to diagnose her in time with the benign neurinoma of her lower extremity, which was the actual diagnosis at that point. 17 years later, Amalia was told that the neurinoma had transformed by then into a malignant tumour.



For the next 5 years, Amalia not only had to fight with the cancerous disease and amputation, but also with a corrupt Greek National Health System: it ignores (by choice) the ongoing patient-to-doctor bribery and insists on time-consuming bureaucratic methods and practices. Besides radiotherapy and chemotherapy, Amalia had to face the financial exploitation by doctors that stood opposite to rather than by her side. On top of her pain, she had to endure the greediness of private clinics and the exhaustingly long waiting queues of the health insurance system, in order to get legal approval for some ridiculously low financial compensation.


Amalia passed away on Friday, May the 25th, 2007. She was just 30 years old.


Before dying, she managed to document her experience and share it with us in her blog http://fakellaki.blogspot.com/. The promising literature graduate named in there each and every one of the doctors she had to bribe, praising at the same time the ones that honoured the Hippocratic Oath. Her testimony moved thousands of people that stood by her side all the way to the end.



"Amalia's main aim was to tell her story, so that she could awaken as many people and as many consciences as possible. She mainly wanted to show that there are ways to resist not only the self-regulation and authority of dishonest and heartless doctors, but also the bureaucrats of the Health System."



(Dikaia Tsavari & Georgia Kalyvinou – Amalia's mother & sister)




According to the Greek law, it is considered a major disciplinary offence for the doctors of the Greek National Health System to:



"Accept bonus and especially any compensation or property grant, for any medical service provided.”



Amalia Kalyvinou fought for things that are taken for granted in a modern European country. Unfortunately, this is not the case for Greece. Continuing Amalia’s effort where she left off, we protest in public and we demand:




* THE STATE TO TAKE IMMEDIATE ACTION TO STOP BRIBERY AND THE INEQUALITY BROUGHT IN THE TREATMENT OF PATIENTS.



* THE NATIONAL HEALTH COMMITTEE TO BE MORE FLEXIBLE SO AS PATIENTS STOP FALLING VICTIMS TO TIME-CONSUMING BUREAUCRATIC PROCESSES.



* THE DEPARTMENT OF HEALTH TO ENSURE STRICTER CONTROL ON THE RELATION OF DRUG COMPANIES – MEDICAL SERVICE.



* FULL UTILISIZATION OF CURRENTLY ABANDONED HOSPITAL INFRASTRUCTURE. CONTINUOUS AND COMPLETE SCIENTIFIC TRAINING & DEVELOPMENT FOR DOCTORS AND NURSES.



* CREATION OF A NATION-WIDE ELECTRONIC MEDICAL RECORD SYSTEM, TO SPEED UP PROMPT DIAGNOSIS AND TREATMENT



LET’S END THE HYPOCRISY OF THE ONES THAT GOVERN, WHO PREFER TO ALLOW DOCTORS TO BE BRIBED BY THEIR PATIENTS, INSTEAD OF PROVIDING THEM WITH A DECENT SALARY.




* NO MORE BRIBERY

* NO MORE BUREAUCRACY

* NO MORE LIES



WE DEMAND FREE AND EFFICACIOUS HEALTHCARE SERVICES FOR ALL.




Next time you’ll have to bribe a doctor, just don’t. Choose instead to make a donation. Amalia’s last wish was to contribute to the -under construction- Oncological Centre for Children. (Elpida foundation, tel no 0030210-7757153, email: info@elpida.org,
Bank accounts: National bank of Greece, account no 080/480898-36, Alphabank account no 152-002-002-000-515. Please remember to quote that your donation is “for Amalia”)





INTERNET MOVEMENT OF AMALIA’S FRIENDS

Μια καλή συνέντευξη

από το χθεσινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας (Σάββατο, 30 Σεπτεμβρίου) -

Συνέντευξη της Ναταλί Χατζηαντωνίου, με την Ελένη Καραϊνδρου, για τα μεγάλα όχι, τη δημιουργία, τη γερασμένη Ευρώπη, την έφηβη Ασία και τις κατηγοριοποιήσεις.

«Δεν λέμε πια μεγάλα όχι»

Ενα δωμάτιο στο φωτεινό διαμέρισμα του Μετς έχει μετατραπεί σε μικρό στούντιο για τα μεγάλα της έργα. Κι ένα άλλο δίπλα, σε μεγάλο παιδότοπο για τα μικρά της εγγόνια. Από τα παράθυρα και των δύο, η ματιά ταξιδεύει στην πόλη. Αυτοί οι δύο χώροι, λιτοί, όμορφοι και με απέραντη θέα, όπως είναι και η μουσική της, εξηγούν τους λόγους για τους οποίους η Ελένη Καραΐνδρου είναι σε τόσο καλή διάθεση.

«Είμαι», λέει, «σε μια στιγμή πληρότητας και ηρεμίας -όσο ήρεμος μπορεί να είναι κανείς όταν έχει να κάνει ένα σωρό δουλειές. Αλλά, ναι, έχω πολλούς λόγους να αισθάνομαι χαρούμενη».Καθώς ετοιμάζεται για τις συναυλίες που θα δώσει τον Δεκέμβριο για πρώτη φορά στην Τουρκία, γράφει μουσική για τις «Επτά Λογικές Απαντήσεις», του Λ. Προυσαλίδη, που ανεβάζει ο Αντώνης Αντύπας στο «Απλό Θέατρο», και βέβαια για το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου που ξεκινά γυρίσματα τον Νοέμβριο.

Αλλά εδώ η Καραΐνδρου σφίγγει τα χείλη. Οχι, δεν θα πει τίποτα. Μόνον ότι «είναι μεγάλη πρόκληση, γιατί η μουσική και η ορχήστρα αποτελούν δραματουργικό μέρος της ταινίας».

Για εκείνο που λέει πολλά είναι για το διπλό cd και dvd που μόλις κυκλοφόρησε από την ECM σ' ολόκληρο τον κόσμο, με την «Ελεγεία του Ξεριζωμού» και τη ζωντανή ηχογράφηση των συναυλιών της (με κορυφαία τη Μαρία Φαραντούρη, την Καμεράτα υπό τον Α. Μυράτ, τη Χορωδία της ΕΡΤ υπό τον Α. Κοντογεωργίου κι ένα σπουδαίο επιτελείο Ελλήνων σολίστ), Μάρτιο του 2005, στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας. Στην Ελλάδα, η επίσημη παρουσίαση θα γίνει στις 23 Οκτωβρίου, παρόντος και του επικεφαλής της ECM, Μάνφρεντ Αϊχερ, σταθερού συνοδοιπόρου της Καραΐνδρου εδώ και 17 χρόνια.«Χαίρομαι γι' αυτόν τον δίσκο», λέει. «Αυτή δεν ήταν μια απλή συναυλία. Ηταν στάση ζωής».

*Στάση ζωής, πώς;

«Το θέμα της προσφυγιάς, που, δυστυχώς, στις μέρες μας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, πότισε τη δημιουργία μου. Από τις "Τρωάδες" μέχρι το "Λιβάδι που δακρύζει" οι αφορμές δεν ήταν λίγες. Εκανα αυτή τη συναυλία εμπνευσμένη από τον στίχο του Ευριπίδη "με ξεριζώνουν από της πατρίδας τη γη και με οδηγούν στης θάλασσας τα μάκρη", όσα έργα μου είχαν θέμα τον ξεριζωμό».

*Αλλά και η ίδια η μουσική σας δημιουργεί εικόνες.

«Είναι καταπληκτικό, γιατί εγώ δεν εμπνέομαι από εικόνες. Εμπνέομαι απ' όσες ιδέες μού προκαλούν ταραχή και με κάνουν να αναζητώ βαθιά μέσα μου τους ήχους που αυτή τη συγκίνηση θα τη μεταδώσουν και στους άλλους. Γι' αυτό και δεν είμαι "επαγγελματίας" μουσικός. Κι επειδή δεν θέλω να κάνω επάγγελμα τη μουσική, απορρίπτω πάρα πολλές προτάσεις». Ευρώπη, ο «μεγάλος ασθενής».

*Προτάσεις από ποιους;

«Από σκηνοθέτες κυρίως από την Κίνα - την οποία ερωτεύτηκα όπως και την Ταϊβάν. Οι συναυλίες μου στην Ταϊπέι ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, γιατί τότε κατάλαβα ότι η Ευρώπη είναι ο γερασμένος, κατάκοπος, "μεγάλος ασθενής"».

*Τι σας εντυπωσίασε τόσο;

«Δεν έχω ξαναδεί αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα ανάμεσα σε ορχήστρα και μαέστρο, την απέραντη ευγένεια, το χαμόγελο και την αποτελεσματικότητα. Και τι να πω γι' αυτό το κοινό που παρακολούθησε τις συναυλίες και ύστερα στάθηκε περιμένοντας και 2 ώρες για ένα αυτόγραφο και για να μου πει ένας - ένας κάτι ουσιαστικό. Ανάμεσά τους νέοι με σκουλαρίκια, με περίεργα κουρέματα. Και οι συνθήκες; Να σας πω το χαρακτηριστικότερο: όταν έκανα την πρόβα μου στο Μέγαρο της Ταϊπέι, ήρθε μια κυρία και μου λέει "ελάτε να δείτε τα πιάνα μας και να αποφασίσετε ποιο σας καλύπτει περισσότερο". Με πήγε να διαλέξω μεταξύ 8 Steinway!».

*Γιατί συμβαίνει αυτό εκεί και όχι κι εδώ;

«Δεν ξέρω. Υπάρχει σ' αυτές τις κοινωνίες, προς το παρόν, λιγότερος ανταγωνισμός; Σίγουρα υπάρχει ένα είδος δίψας και αθωότητας. Φαίνεται και στο σινεμά τους».

*Η Ευρώπη είπε ό,τι είχε να πει;

«Στο σινεμά πάντως δεν έχει να επιδείξει και πολλά. Και σε όλους τους χώρους τα πράγματα οδηγούνται σε μια πόλωση. Νομίζετε ότι είναι τυχαίο ότι εγώ που ζω με το ένα πόδι στο Παρίσι, δεν έχω κάνει συναυλία εκεί; Ξέρω πολύ καλά ότι και στο χώρο της μουσικής δεν διατίθενται πια χρήματα για τα σημαντικά πράγματα. Στην Ευρώπη γενικά υπάρχει ύφεση, κρατική αδιαφορία για τα σημαντικά (τα κονδύλια έχουν γίνει ελαχιστότατα) και διαφθορά. Ενας είναι πια ο Θεός και λέγεται χρήμα. Και οι περισσότεροι δεν μπορούν να του αντισταθούν».Το «Μοντγκόμερι» και το «Κατρέλ».

*Αλλά μια μεγάλη καριέρα δεν χτίζεται από τα μεγάλα όχι;

«Ασφαλώς. Αλλά μεγάλα όχι, δεν λέγονται πια συχνά. Αυτός είναι κι ο κίνδυνος για τους νέους ανθρώπους που επιδιώκουν να φανούν γρήγορα και να βγάλουν πολλά λεφτά. Εμείς κάποτε ζούσαμε με ελάχιστα χρήματα, αλλά ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Θυμάμαι πώς απέκτησα το πρώτο μου "Μοντγκόμερι". Ημουν 18 ετών και το αγόρασα με τα πρώτα λεφτά που έβγαλα, αντιγράφοντας τις σημειώσεις κάποιου καθηγητή από το Πανεπιστήμιο. Τα μισά λεφτά τα έστειλα στη μητέρα μου και με τα άλλα μισά πήρα το παλτό. Αυτή η χαρά ακόμα και τώρα με ακολουθεί. Το Μοντγκόμερι και το "Κατρέλ" μου...».

*Το «Κατρέλ».

«Ναι, το παλιό μου αυτοκίνητο. Κάποτε πήγα σε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι να ψωνίσω κάτι. "Καλά κυρία Καραΐνδρου εσείς και οδηγείτε αυτό;" μου είπαν. Αλλά ξέρετε τι μου είχε πει για το ίδιο αυτοκίνητο ο Κρις Μαρκέρ, ο πατέρας του ποιοτικού ντοκιμαντέρ στη Γαλλία κι ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Αγγελόπουλο να γίνει σκηνοθέτης, κάποτε που είχε έρθει στην Ελλάδα και πήγα να τον πάρω από τη Μεγάλη Βρετανία; "Μα αυτό είναι η πεμπτουσία του σνομπισμού"».

*Τι άλλαξε στη Δύση;

«Οτι τώρα πια ο κόσμος δημιουργεί ψευδείς ανάγκες που μπορεί να σε αναγκάσουν να κάνεις υποχωρήσεις και να γλιστρήσεις στην ευκολία. Γι' αυτό θαυμάζω όσους ανθίστανται στην ευκολία, είναι αυτάρκεις, δεν μπαίνουν σε συστήματα και δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να ακολουθούν τον ρηχό ανταγωνισμό».

*Κάποτε ελπίζαμε στο ρόλο της Αριστεράς.

«Οι ελπίδες αυτές έχουν εξανεμιστεί. Γι' αυτό κι ο καλλιτέχνης, ευάλωτος σ' ό,τι συμβαίνει, αισθάνεται εξόριστος. Δεν υπάρχουν φωτεινές νησίδες. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό τον πλανήτη δεν θα τον καταστρέψουμε; Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται πια σαν μονάδες. Εγώ πάντα αυτό επιζητούσα. Ηθελα να έχω το προνόμιο το πρωί που ξυπνάω να σκέφτομαι τα πράγματα απ' την αρχή. Να ξανακρίνω τις αποφάσεις μου. Γι' αυτό και δεν ήμουν ποτέ ενταγμένη ούτε σε επαγγελματικές ομάδες ούτε σε κανένα πολιτικό σύστημα ούτε σε κανένα αισθητικό ή πολιτιστικό κίνημα. Δεν χρειάζονται ταμπέλες κι ασφυκτικοί ορισμοί. Η Τέχνη προχωράει με σιγανά βήματα και αυτό που θα αποδειχτεί πραγματικά καινούργιο ούτε κραυγάζει ούτε φτιάχνει κάστες απομονώνοντας τους γύρω του».

1.000.000 κεριά για τα παιδιά

Τα παιδιά θύματα της online σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης αυξήθηκαν κατά 1500% τα τελευταία 10 χρόνια... Κατά μέσο όρο είναι 9 ετών... Πρόσφατα είχαμε και ένα αποτρόπαιο κρούσμα στη χώρα μας.

Στόχος του παρακάτω site και της οργάνωσης που έχει αναλάβει την πρωτοβουλία, είναι να ανάψουν 1.000.000 κεριά μέχρι το τέλος του 2006, προκειμένου να ασκηθεί πίεση σε όσους μπορούν να κάνουν κάτι. Παίρνει μόνο λίγα λεπτά και ίσως να έχει αποτέλεσμα.

http://www.lightamillioncandles.com

Αφοσίωση (ταίριασμα)

Από το "Blade Runner" του Ridley Scott, ο διάλογος

DECKARD

In a magazine you come across a full-page photo of a nude girl.

RACHEL

Is this testing whether I'm an android or a lesbian?

DECKARD

You show the picture to your husband.

He likes it and hangs it on the wall.

The girl is lying on a bearskin rug.

RACHEL

I wouldn't let him.

DECKARD

Why not?

RACHEL

I should be enough for him...

Πράγματα να θυμάσαι

(το Χνούδι, στο σπίτι της Μυκόνου)

Ο Σεπτέμβρης για μένα είναι ο μήνας των απολογισμών και των νέων εκκινήσεων. Για άλλους είναι ο Γενάρης, για μένα ήταν πάντα ο Σεπτέμβρης. Ισως γιατί ακολουθεί μετά το τέλος του καλοκαιριού, λίγο πριν η φύση πέσει ξανά σε νάρκη, αλλά έχει ακόμη λαμπερό ήλιο τα πρωινά και ζεστές βραδιές... Ο ήλιος δύει νωρίς, αλλά μπορείς ακόμη να βουτήξεις σε διάφανα νερά.

Επειτα, είναι και αγαπημένος μήνας. Οσο μελαγχολικός πρέπει, για να κοιτάξεις ξανά το μέσα σου, αλλά και γεμάτος ενδιαφέρον, για να σε κρατάει στο μεταίχμιο, να μην τσακίζεις εντελώς. Οι Νύχτες Πρεμιέρας άρχισαν ήδη, σε λίγο έρχεται και το Πανόραμα, με αφιέρωμα στον Peckinpah, ανάμεσα σε άλλα. Και το φεστιβάλ των Κόμικ, της Βαβέλ, είναι προ των θυρών, ο Nick Cave έπαιξε προχθές και ήταν μαγικότερος του μαγικού (δεν μπορεί τελικά να είναι ποτέ λιγότερο καλός), σε λίγες μέρες καταφθάνουν και - ένα από τα μεγάλα συναυλιακά απωθημένα - οι Pearl Jam. Και στο Αθηνών Αρένα καλά ήταν την προηγούμενη Τρίτη, με τον Jay-Z και τα απαστράπτοντα νιάτα της πόλης, και μία μέρα μετά, η συναυλία του Μελωδία στο Λυκαβηττό, με Χαρούλα, Αλκίνοο και Μάλαμα. Τι όμορφη βραδιά! Και η Martha Graham έρχεται κι αυτή, κατηφορίζει από Θεσσαλονίκη σε λίγες μέρες, με ωραίους χορούς, εμπνευσμένους από την αρχαία ελληνική μυθολογία.

Και το αναπάντεχο 5ήμερο στην "άλλη" Μύκονο, ήταν παραπάνω από αναζωογονητικό.

(η αυλή, στο σπίτι της Εύας στη Μύκονο, στον Αη-Γιάννη)

Και το Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο, με το ένα πόδι στην Αθήνα, και με το άλλο δίπλα στον Τάμεση, μέρες ωραίες, με καιρό καλό και ήλιο λαμπρό, για περπάτημα, τι διάλειμμα κι αυτό. Ωραία μπήκε ο Σεπτέμβρης φέτος... Και μετά πλακώσανε οι δαίμονες, μπορεί να έφταιγαν οι στίχοι που τραγουδούσε ο Cave προχθές. Κατάφερε και μας στοίχειωσε πάλι, με τα τραγούδια για τον έρωτα και το θάνατο που γράφει όπως κανείς άλλος σύγχρονός του... Ούτε Ελληνας να ήταν.

(ο Nick Cave, ο αγαπημένος, σε παλαιότερη φωτογραφία)

Και το Σαββατοκύριακο αυτό είναι πιο θλιμμένο από τα προηγούμενα του Σεπτέμβρη, και κάτι υποσχέσεις μένουν εκκρεμείς, στον αέρα, να περιμένουν την εκπλήρωσή τους, αλλά ποιος ξέρει πάλι τι θα γίνει;

Iδωμεν.

(η Λούσυ περιεργάζεται τον νέο επισκέπτη του σπιτιού στο Αλεποχώρι. Μια χαρά τα πήγανε τελικά...)

Και κάνω και λίγο rewind. Και πάω πιο πίσω... Τι καλοκαίρι πάλι ήταν αυτό... Κάτι πλοία θυμάμαι, αργά και ερωτικά, να διασχίζουν την Αδριατική, κάτι σφηνάκια γκράπα να πίνονται το ένα μετά το άλλο στο Αμάλφι, κάτι ωραίες εικόνες με εσάνς χλιδής στο κοσμοπολίτικο Κάπρι, τη Madonna να εμφανίζεται ως άλλη θεά στο Olimpico, κάτι ηλιοβασιλέματα πύρινα, πάνω από τις Αλκυονίδες, κάτι φλερτ στα νερά, κάτι λόγια που πέσανε στο κενό, κάτι ωραίες συναυλίες που είδαμε πάλι, και μετά ενωθήκαμε σαν πιτσιρίκια στα γρήγορα, πίσω από κάτι θάμνους, υπό το σεληνόφως...

(μια πανοραμική του κόλπου του Κάπρι)

Και κάτι φοβέρες, κάτι απειλές, κάτι ασχήμιες, που μετά ξεχάστηκαν, κι ο χρόνος πέρασε, και το καλοκαίρι τελείωσε, και άλλος ένας Αύγουστος έφυγε για πάντα, και άλλος ένας μελαγχολικός Σεπτέμβρης κοντεύει ήδη να τελειώσει.

Και όλο σχέδια είμαστε πάλι. Και τα έχουμε αφήσει όλα τα παραπάνω ήδη πίσω μας, και πάμε, για τα επόμενα, όλο ελπίδα, ότι κάτι θα αλλάξει, κάτι καινούριο θα ξεπροβάλλει, που δεν θα χρειάζεται κι αυτό να αντικατασταθεί, όπως όλα τα προηγούμενα. Μπορεί αυτό να διαρκέσει, να δικαιωθεί και να μας γλυκάνει λίγο. Μέσα σε όλη την αλλαγή, και το χρόνο που περνάει, ας μείνει κάτι όρθιο, σταθερό, να ξαποσταίνουμε και λίγο...

Οι ιδανικές διακοπές

- Μακρυά από τους αγύρτες των ακτοπλοϊκών, με τα συνεχώς "υπό επισκευή" σαπιοκάραβά τους, την έλλειψη σεβασμού σε αυτόν που πληρώνει, την βρωμιά και το απαράδεκτο φαγητό, στα περισσότερα από τα πλοία που εκτελούν τα δημοφιλή δρομολόγια, προς Κυκλάδες, Κρήτη κλπ.

- Μακρυά από τις παραλίες που γεμίζουν ασφυκτικά, με τον έναν να κάθεται δίπλα στον άλλο, τα ψώνια που αλείφονται με λάδια λες και είναι ντοματοσαλάτες, τις πλαστικές "αιθέριες υπάρξεις" που λέει και ο σιχαμερός Λιάγκας, του κατ'ευφημισμόν δελτίου ειδήσεων του Star, που διαγωνίζονται η μία την άλλη σε πορνό αισθητική παραλίας (προτιμώ τα αυθεντικά πορνό, είναι πιο ειλικρινή στις προθέσεις τους τουλάχιστον), τις οικογένειες με τις φωνές, τα ταπεράκια και τα καταπιεσμένα ένστικτα, τους πλανώδιους πωλητές που δεν σου αφήνουν ούτε μια στιγμή σιωπής στην ησυχία της, τους απατεώνες με τις reserve ξαπλώστρες, τις δυνατές μουσικές super-market από τα παραπλήσια cafe-bar της συμφοράς και ο κατάλογος είναι μακρύς!

- Μακρυά από τους απατεώνες ιδιοκτήτες rooms-to-let, με τα εξωφρενικά ενοίκια

- Μακρυά από τη μαζική υστερία των διακοπών του Αυγούστου, όπου φεύγεις για 15 μέρες και γυρνάς πίσω αποκαμωμένος απ' όλα τα παραπάνω...

Δεν υπάρχουν ιδανικές διακοπές, γιατί είναι τέτοια η προσμονή, που τις κάνει να μοιάζουν με άπιαστο όνειρο, με φυγή στην arcadia, που όμως δεν υπάρχει τις περισσότερες φορές παρά μόνο σε αρχεία του powerpoint, που καταφθάνουν μαζικά μέσω e-mail, για να σου θυμίσουν πως θα έπρεπε να είναι πραγματικά οι διακοπές.

Υπάρχουν όμως τρόποι να αποφύγεις όλη αυτή τη λαίλαπα της κακογουστιάς, να αντισταθείς σε όλους αυτούς που καπηλεύονται το όνειρο της φυγής, για να βγάλουν τα σπασμένα μιας ολόκληρης χρονιάς, να μην ενδώσεις στην καλοστημένη (με την ανοχή των απανταχού υπεύθυνων και ιθυνόντων) αρπαχτή που συντελείται κάθε, μα κάθε χρόνο, στον τόπο μας.

Γιατί δεν:

- μαζευόμαστε παρέες 4-6 ατόμων, να νοικιάσουμε ένα σκάφος, μαζί με τον skipper του, και να εξερευνήσουμε ερημικές, απάτητες παραλίες; Ούτε rooms-to-let, ούτε παλαβά ενοίκια, ούτε reserve ξαπλώστρες... Στη χειρότερη των περιπτώσεων, μερικά χάπια για τη ναυτία.

- Διαλέγουμε έναν εξωτικό προορισμό; Ενα 15ήμερο ταξίδι στην Ασία, για παράδειγμα, κοστίζει λιγότερο απ' όσο 1 εβδομάδα διακοπών στη Μύκονο. Και χωρίς 10ωρη καθυστέρηση και αναμονή στο λιμάνι... Και σε ξενοδοχεία ... 55 αστέρων, με αστακομακαρονάδες θεσπέσιες. Και με τα χρήματα που έχεις στην τσέπη σου να ενισχύουν τις ντόπιες, σακατεμένες οικονομίες, και όχι τον ντόπιο ληστή που σου χρεώνει 100 ευρώ τη βραδιά για ένα δωμάτιο με μπάνιο και κλιματιστικό.

- Δεν φεύγουμε όταν όλοι οι άλλοι γυρίζουν (όσοι μπορούμε τουλάχιστον); Η Αθήνα τον Αύγουστο ξαναγίνεται για λίγες μέρες η μαγική πόλη που ήταν κάποτε, ή ακόμη καλύτερα η μαγική πόλη που θα μπορούσε να είναι... Και δεν χορταίνεις να την περπατάς, ιδίως τα βράδυα.

- Δεν παίρνουμε το αυτοκίνητο ή τη μηχανή να εξερευνήσουμε την ηπειρωτική Ελλάδα, που είναι τόσο μα τόσο όμορφη; Η Ηπειρος έχει παραλίες με νερά να τα πιεις στο ποτήρι, τα νησιά του Ιονίου είναι ωραιότερα από των Κυκλάδων, και γεμάτα πράσινο, η βόρεια Ελλάδα με τα βουνά και τα ποτάμια της περιμένει παραπονεμένη (θυμάμαι μια διαδρομή με ταξί, για τις ανάγκες μιας συναυλίας, το καλοκαίρι του 2002, από Καστοριά με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Είχα κολλήσει στο τζάμι για περίπου 2 ώρες, με το στόμα να χάσκει ανοιχτό από το όργιο βλάστησης που έβλεπα παντού γύρω μου. Δεν είχα ιδέα μέχρι τότε!).

Φέτος, θα πάω στη Ρώμη. Και λίγο στο Αμάλφι. Και μετά θα γυρίσω στην Αθήνα, και θα ξεκουραστώ σε ένα σπίτι που έχω λίγο έξω από την πόλη, στον Κορινθιακό, με ωραία ηλιοβασιλέματα, υπέροχα νερά και φρέσκα ψάρια.

Και θα βγάζω τη Λούση βόλτα στην παραλία, και θα παίρνω όσο πιο βαθιές αναπνοές μπορώ, για να αδειάσω από όλα αυτά που με βαραίνουν και να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ! Τι πολυτέλεια. Να διαβάσω κανά 2 βιβλία, αν τα καταφέρω ίσως και περισσότερα. Και να γεμίσω νέες ιδέες, και ενέργεια. Και στη Μύκονο θα πάω ένα τριήμερο το Σεπτέμβριο, την τέλεια εποχή για να γευτείς τα αρώματα και τα χρώματά της. Σε ένα σπίτι με 10 γάτες και μια καλή φίλη, να λέμε ιστορίες.

Δεν είναι ιδανικές αυτές οι διακοπές. Οντως. Αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Κρατώντας ανοιχτούς λογαριασμούς με το μέλλον που έρχεται πριν καν το καταλάβεις.

Καλό καλοκαίρι σε όλους.

Η δύναμη της σιωπής

Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε ο Σπύρος Σαρανταένας, εκδότης (;) του θεσσαλονικιώτικου City 231, του δωρεάν οδηγού πόλης που πριν από μερικούς μήνες απέκτησε και δίδυμο αδελφάκι εδώ στην Αθήνα. Δεν τον γνωρίζω, ούτε ποτέ έχω μιλήσει μαζί του, αλλά πολλές φορές τα κείμενά του με συγκινούν ή έστω με αφορούν. Λίγο είναι αυτό, μέσα σε τέτοιο χαμό; Σαν τα κείμενα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία, τη στήλη του Αρανίτση, στο Επτά της Κυριακάτικης, του Βασίλη Αγγελικόπουλου στην Καθημερινή, της Μυρτώς Κοντοβά, όπου τα πετυχαίνω, της Ελένης Ψυχούλη στη LifO, όταν δεν είναι εντελώς αυτο-αναφορικά, και ορισμένων άλλων, που τους αναζητώ για να τους διαβάσω, έτσι και τα editorial του Σαρανταένα, μου μιλάνε, μερικές φορές, κατευθείαν στην καρδιά, και ας μου φαίνονται κάποιες από τις σκέψεις του απλοϊκές. Το συγκεκριμένο νόμιζα αρχικά πως περιέγραφε τις γυναίκες, αλλά δεν αφορά αυτές. Γράφει για τις σιωπές εδώ, άλλη μια πληγή θηλυκού γένους, έτσι κι αλλιώς.

... The sound of silence (Simon & Garfunkel)

19.07.2006
Δεν είναι όλες ίδιες μα? αυτές που με τραβάνε διαβάζουν τα μάτια, έχουν ενοχές, μνήμες, άρωμα σαν περισπωμένη, είναι ερωτικές, μοιάζουν βασανιστικές, ειρωνικές, απειλητικές, εκκωφαντικές, αμήχανες, παλαβές, νοσταλγικές, δίνουν υποσχέσεις, κάνουν βουβά τηλέφωνα, είναι συνειδητές και αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους.
Στέλνουν κρυφά μηνύματα και με ένα βλεφάρισμα, μέσα σε λίγα λεπτά μπορούν να σου καταβροχθίζουν τα σπλάχνα. (Μετά αποκτούν ενοχικά σύνδρομα).
Πολλές φορές ένα ταλαιπωρημένο σώμα αδυνατεί να ακολουθήσει ένα ανήσυχο μυαλό που τρέχει αφηνιασμένο άλογο, μα αυτές εκεί, υπάρχουν ερεθιστικά πλάι σου, εθιστικά χαοτικές. Περιφέρονται από το Θέατρο των Βράχων και το Ηρώδειο μέχρι το Θέατρο Γης στα παλιά νταμάρια. Στη συναυλία των Scorpions, Deep purple, Depeche Mode, Καραΐνδρου, στους Shaolin, στη Shakira (μη γελάς, λέει, το κούνημα της αξίζει).
Είναι γοητευτικές, μα πιο πολύ ξεχωρίζουν εκείνες που σου χαμογελούν και σχεδόν με συνωμοτική διάθεση ψιθυρίζουν και τανίζονται ερωτικά. Κρύβουν γεγονότα που συνέβησαν σε παρελθόντες καιρούς, κρύβουν θυμό, μα πάντα ό,τι συναισθήματα και να περικλείουν είναι ο καθρέφτης μας, καθοριστικές για το μέλλον. Κάθε μια τους λέξη έχει πολλά να πει (από όλες που σε άγγιξαν μόνο αυτές θέλεις να παίρνεις μαζί σου τα βράδια).
Οι προθέσεις τους τις περισσότερες φορές είναι τρυφερές, μας γνέφουν γεφυρώνοντας τα χάσματα του νου. Κάθε απόπειρα όμως να τις εξηγήσεις ισορροπεί πάνω σε σκοινιά που τέμνονται και δημιουργούν πολύπλοκα σταυροδρόμια-αιτίες. Οι περισσότερες μας αφήνουν να υποθέσουμε, μα αλόγιστα καταλογίζουμε σε αυτές όσα μόνο το δικό μας κεφάλι φτάνει να καταλάβει. (Στην πραγματικότητα είναι οδυνηρό να μη μπορείς να τις ερμηνεύσεις).
Έχουν πολλά κομμάτια μέσα τους γι’ αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να τις προσεγγίσεις επιφανειακά. Κάνεις υποθέσεις με αποτέλεσμα κάπου να χαθεί ένα μικρό καρφί που όμως έχει σαν αποτέλεσμα, όπως λένε κάποιοι στίχοι, να χαθεί το πέταλο (και για ένα πέταλο χάθηκε το άλογο, για το άλογο ο αναβάτης, για τον αναβάτη η μάχη, για τη μάχη ο πόλεμος, η χώρα, η αυτοκρατορία).
Enjoy The Silence (Depeche Mode)
Δεν πρέπει να ψάχνουμε μακριά αυτό που μέσα μας έχουμε. Είναι οι σιωπές μας? Και είναι όμορφο, αληθινά όμορφο με κάποια αδελφή ψυχή να τις μοιράζεσαι. Σαν μια καυλωτική μελανιά που περιφέρεις με περηφάνια από το Κουκάκι μέχρι την Καλαμαριά.( Όχι αυτά που λες μα όσα δεν λες και κατανοεί ο άλλος μετράνε).
Υπάρχουν πολλών ειδών από αυτές? Κάποιες απλώνουν ένα κεντημένο πέπλο στην πραγματικότητα, με τέτοιο έντεχνο τρόπο που οι άλλοι νομίζουν ότι είναι η αποδοχή των λόγων και των έργων τους. Δεν έμαθαν να τις ερμηνεύουν. Η μία σιωπή διαφέρει από την άλλη και είναι τόσες όσες μυριάδες είναι οι πεταλούδες. Ίδιος φαινομενικά ο τρόπος που κινούνται τα φτερά μα καμιά ίδια με την άλλη. Πώς μεταφέρεται η ενέργεια που εκλύεται από το πέταγμα; Οι φόρμες και ο ρυθμός του μοτίβου των φτερών διαφέρει. (Ποτέ δεν έχει το ίδιο σχήμα, το ίδιο χρώμα, την ίδια ανάσα).
'Αλλες προδίδουν βεβαιότητα, άλλες προστατεύουν. Μέσα τους κρύβουν ολόκληρους μύθους κι άλλοτε αποσαφηνίζουν μια προδοσία. Τρέχουν με χίλια μέσα από τη συνείδηση, αδιαφανείς, αποφεύγοντας να αρθρώσουν λέξεις γι’ αυτό και μας σώζουν από την αλήθεια αλλά συγχρόνως μας δεσμεύουν. ( Ίσως κάποτε να είναι οι σιωπές και όχι τα λόγια που να πονάνε περισσότερο.)

Οι σιωπές μας είναι η εύγλωττη αδυναμία να περιγράψεις αυτό που νιώθεις: πολύ πόνο ή μεγάλη ομορφιά. Μερικές φορές ειρωνεύονται την ανώφελη περιέργεια μας. Κάποιες είναι που σιτίζουν όταν ενώνονται λαίμαργα σε ένα ατελείωτο φιλί. Μία από αυτές είναι η καταλυτική που σώζει. (Κάποιες όμως? όσες δεν σκοτώνουν, σαλεύουν βουβά το νου).?Οι Σειρήνες έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι : Τη σιωπή τους. (Και πιθανότερο, -παρόλο που δεν έτυχε ποτέ-, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους !? Φρ. Κάφκα) - Σπ. Σαρανταένας

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο doncat.blogspot.com, το blog του Δον Γάτου, και γράφτηκε ειδικά γι'αυτό. Τώρα, και αρκετές μέρες αφού ολοκλήρωσε τον κύκλο του εκεί, το δημοσιεύω κι εδώ, για να υπάρχει και στη δική μου ... συλλογή. Οι υπέροχες εικόνες που επέλεξε ο Δον Γάτος, κατόπιν ... υποσυνείδητης επαφής που είχαμε, και που όλες απεικονίζουν έργα του Rene Magritte, δεν επαναλαμβάνονται φυσικά. Εδώ ένας άλλος Magritte, κοντινός στο ύφος αυτών που επέλεξε ο Δον Γάτος.

Είμαι ακόμη στο γραφείο, η ώρα περίπου 8 και βραδιάζει. Τα παράθυρα ανοιχτά, η δροσιά των τελευταίων ημερών μας επέτρεψε να κλείσουμε για λίγο τον κλιματισμό και να αναπνεύσουμε επιτέλους ελεύθερα. Απ’ έξω ακούγονται οι συνήθεις θόρυβοι της Μεσογείων, αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται, με μεγάλες ταχύτητες (μου παίρνει περίπου 3 λεπτά να περάσω απέναντι, σε ώρα αιχμής). Ολοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, βιάζονται.

Που πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι, προς τα που κατευθύνονται με τέτοια αδημονία; Τους παρατηρώ μέσα από το ταξί τα πρωινά, ή περπατώντας στο κέντρο της πόλης, να διαλέγει ο καθένας την ευθεία του και να πηγαίνει, άλλος κουνώντας τα χέρια του νευρικά, άλλος κοιτάζοντας αποφασιστικά μπροστά, άλλος αφηρημένα, έχοντας χαθεί σε μια σκέψη ή σε μια εικόνα που περνάει δίπλα του. Και κοιτάζω τα πρόσωπά τους. Μου αρέσει πολύ να κοιτάζω τα πρόσωπα όλων αυτών των άγνωστων που κάθε μέρα προσπερνάω και με προσπερνούν, προσπαθώντας να μαντέψω τον κόσμο που κουβαλούν μέσα τους, τις σκέψεις που ορίζουν την κίνησή τους και τη φορά του βλέμματος. Όλα τα βρίσκεις σε αυτά τα βλέμματα. Βιασύνη. Προσμονή. Χαρά. Ελαφρότητα. Πονηριά. Φόβο. Συστολή. Γλύκα. Απελπισία. Λύπη. Μοναξιά. Συστολή. Αβεβαιότητα. Ελευθερία. Μερικές φορές και τίποτε από όλα τα παραπάνω. Μηδέν.

Όλα αυτά τα βλέμματα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που μερικές φορές βιάζονται τόσο που πέφτουν πάνω σου, σκοντάφτουν στο πεζοδρόμιο, χτυπάνε με τη τσάντα τους τη τσάντα σου, σε πατάνε για να μπουν πρώτοι, γρήγορα-γρήγορα, στο μετρό ή το λεωφορείο. Και μετά, αφού εισέλθουν βίαια για μερικά δευτερόλεπτα στη ζωή σου, φεύγουν για πάντα. Εξαφανίζονται μυστηριωδώς, για να αντικατασταθούν από άλλους, που με μαθηματική ακρίβεια θα συμπεριφερθούν πάνω-κάτω με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς όμως να είναι οι ίδιοι.

Ολοι αυτοί οι άνθρωποι. Που όταν βρίσκονται πολλοί μαζί, ανάμεσα σε τόνους από τσιμέντο και γυαλί, κακόγουστα χυμένα όπου να’ναι, με τα αυτιά τους να δέχονται επίθεση από κύματα θορύβου, και τα μάτια τους να σκανάρουν μηχανικά τα θραύσματα των εικόνων που καταφθάνουν από παντού, είναι σαν να τους περισσεύει το εγώ τους. Σαν να μην έχουν τι να το κάνουν, σαν να μην ξέρουν πώς να το χωρέσουν σ’ένα σχήμα που να τους εκφράζει, χωρίς να προσβάλλουν, χωρίς να γίνονται αιχμηροί για τους Αλλους. Τους γύρω-γύρω. Και απαντούν στην επίθεση, με σφοδρότερη επίθεση. Και ξαφνικά, τα πρόσωπά τους και τα βλέμματα που ψάχνω να ανιχνεύσω, υποχωρούν, και αντικαθίστανται από τεράστια ρολόγια, με τους δείκτες να προχωρούν ακάθεκτοι, και το χρόνο να περνάει από πάνω τους αμείλικτος, χωρίς να τους αφήνει μια τόσο δα χαραμάδα διαφυγής. Είναι οι περιπτώσεις αυτές όπου ο Χρόνος παύει να γιατρεύει και να λυτρώνει, γίνεται εχθρός, γιατί περνάει άσκοπα, μέσα σε μια διαρκή κούρσα προς την επόμενη μέρα, που θα έρθει και θα είναι σχεδόν ίδια με την προηγούμενη. Σαν τη σταγόνα που πέφτει με τον ίδιο ρυθμό από τη βρύση που ξέχασες να κλείσεις εντελώς, και μέσα στη νύχτα έχει βαλθεί να παίξει με τα νεύρα σου. Τη βρύση σηκώνεσαι και την κλείνεις, αυτούς τους δείκτες όμως, σε αυτά τα τεράστια ρολόγια που έχουν εγκατασταθεί ύπουλα, με θράσος μέσα στο κεφάλι σου, δεν μπορείς να τους σταματήσεις.

Πριν από κάμποσα χρόνια, όταν ακόμη είχα την πολυτέλεια να ασχολούμαι με τέτοια πράγματα, έκανα το εξής πείραμα. Ξεκίνησα να περπατάω με κατεύθυνση από την Ομόνοια προς το Σύνταγμα, την ώρα που οι περισσότεροι κινούνταν αντίθετα (ναι, υπήρχαν ακόμη τότε - γιατί για το σήμερα δεν είμαι τόσο σίγουρη, κάτι ώρες μέσα στη μέρα, που η φορά των πολλών ήταν συγκεκριμένη). Και προσπαθούσα να κοιτάζω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους κατευθείαν μέσα στα μάτια. Το αποτέλεσμα, απογοητευτικό. Οι περισσότεροι είχαν βλέμμα σκυθρωπό, κουρασμένο ή τσαντισμένο, ένιωθες τον αέρα πάνω από την Πανεπιστημίου γεμάτο από αυτόν τον τσαμπουκά, που σε γονατίζει. Γύρισα στο σπίτι καταβεβλημένη, ένιωθα το σώμα μου να έχει ανοίξει τρύπες, και από παντού να χάνω ενέργεια, σαν το τρύπιο λάστιχο που χάνει αέρα, και γρήγορα φλατάρει. Αργότερα βεβαίως σοφίστηκα διάφορους τρόπους να αμύνομαι σε τέτοιες πιθανές απώλειες, αλλά εκείνη την αίσθηση δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Και χωρίς να χρειαστεί να το πολυαναλύσω, είχα καταλήξει με ενστικτώδη σχεδόν βεβαιότητα στο συμπέρασμα πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο χρόνος που περνάει άσκοπα, μηχανιστικά. Και όταν λέω άσκοπα, δεν εννοώ χωρίς κάποιον συγκεκριμένο, πρακτικό σκοπό, αλλά όταν ο σκοπός στερείται βαθύτερης ουσίας. Όταν υπηρετεί απλώς θέματα επιβίωσης, αλλά δεν αρκεί για να θρέψει το πνεύμα, την ψυχή σου, το σώμα σου με τα δώρα της ζωής.

Όταν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, οι εποχές, χρόνια ολόκληρα περνούν από πάνω σου και εσύ έχεις ξεχάσει πια να χαίρεσαι το πρωί όταν ξυπνάς. Να απομονώνεις το θεσπέσιο κελάηδισμα ενός πουλιού που, το άτιμο, βρέθηκε να τραγουδάει στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας στο κέντρο της πόλης. Να παρατηρείς το άνθισμα των δέντρων που φαίνονται μετά βίας από το παράθυρό σου. Να απαντάς με ένα ευγενικό βλέμμα σε αυτόν που σου ζητάει τον αναπτήρα, την ώρα που στέκεσαι μπροστά σε μια βιτρίνα. Να ερωτεύεσαι. Να σμίγεις με τον άλλο και να χάνεσαι με τις ώρες στο κορμί του, μέσα στο βλέμμα του. Να περπατάς στο δρόμο και να μην θυμίζεις απειλή, αλλά μια γλυκιά υπόσχεση. Να μην στέκεσαι αμήχανα μέσα σ’ένα μπαρ, κρατώντας ένα ποτό στο χέρι και ανταλλάσοντας κοινότοπες ανοησίες με τους υπόλοιπους, αλλά να χορεύεις, να φλερτάρεις, να μοιράζεσαι, να επικοινωνείς. Να κάνεις το χρόνο που περνάει να έχει μια κάποια αξία, και κάθε λεπτό που φεύγει από πάνω σου να φεύγει γεμάτο, πλήρες, χορτασμένο. Να μην περιμένεις μια μεγάλη απώλεια για να ξυπνήσεις. Να παραμένεις ζωντανός στις επάλξεις, έτσι κι αλλιώς.

Να κάνεις το χρόνο σύντροφο και φίλο, που μπορεί έτσι κι αλλιώς να είναι σχεδόν πάντα σκληρός μαζί σου, αλλά φίλος, όχι εχθρός.

Σκεφτόμουν όλα αυτά, όταν λίγο νωρίτερα σήμερα, ξεκινώντας να γράψω ένα κείμενο που δεν είχα ιδέα για τι θα μιλάει, άκουσα μέσα από τους θορύβους της Μεσογείων, τα τζιτζίκια στα δέντρα από κάτω, να λένε τα δικά τους και να προμηνύουν μια μέρα πιο ζεστή από τις προηγούμενες.

Που ελπίζω να μην χρειαστεί πάλι να κλείσουμε εντελώς τα παράθυρα στο γραφείο και να βάλουμε τα κλιματιστικά να δουλέψουν στο φουλ. Ελπίζω αυτό το Σαββατοκύριακο που έρχεται, να βρεθώ πάλι κοντά στη θάλασσα, και να μην είμαι περιτριγυρισμένη από ένα σωρό ανθρώπους που δεν τα πάνε καθόλου καλά με το χρόνο που περνάει, δυστυχώς για αυτούς αμείλικτος. Να αφήσω το βλέμμα να πέσει απαλά πάνω σε ένα άλλο ήρεμο βλέμμα και να γεμίσω για λίγο θάλασσα, να ονειρευτώ.

Και να πάψω να βλέπω στον ύπνο μου ότι καβαλάω ένα ποδήλατο, όπως όταν ήμουν έφηβη, και ξεχύνομαι με όση ταχύτητα μπορώ, με κατεύθυνση άγνωστη, σε μια άγνωστη γη, που ακόμη δεν μου έχει αποκαλυφθεί. Την terra incognita που κρύβεται από το φως και μου αποκαλύπτεται μόνο τα βράδια, όταν πια έχω πέσει σε βαθύ ύπνο, και τα όνειρά μου μού θυμίζουν τι ακριβώς είναι αυτό από το οποίο προσπαθώ να ξεφύγω, για να πάω εκεί που πάντα ποθούσα να είμαι.

The Long and Winding Road - The Beatles

αφιερωμένο - ξανά - σε σένα
(για τις 525 συναρπαστικές μέρες που έχεις μοιραστεί μαζί μου
- τις επώδυνες και τις υπέροχες)


The long and winding road
that leads to your door,
Will never disappear,
I’ve seen that road before
It always leads me here,
leads me to your door.
The wild and windy night
that the rain washed away,
Has left a pool of tears crying for the day.
Why leave me standing here,
let me know the way.
Many times I’ve been alone and many times I’ve cried,
Anyway you’ll never know the many ways I’ve tried,
but still they lead me back
to the long and winding road,
You left me standing here a long,
long time ago.
Don’t leave me waiting here,
lead me to your door.
Da da, da da ...


έμπλεως πάθους
(Βράδυ Δευτέρας, Πλουτάρχου, mojito + johnny black, mai tai , χαμόγελο, αγκαλιά, βλέμμα, προσμονή, έρωτας, αγάπη...)

Οι Ρομπέν των πόλεων

Ευφάνταστοι ακτιβιστές ή κοινοί κλέφτες;

«Είναι οι σύγχρονοι "Ρομπέν των πόλεων" της Γερμανίας: κλέβουν τα φαγητά των πλουσίων και τα χαρίζουν στους πεινασμένους φτωχούς. Φορούν λαστιχένιες μάσκες, μαύρα γυαλιά και ροζ ολόσωμες φόρμες. Εχουν ονόματα όπως "Spider Mum" και "Santa Guevara". Και θεωρούν κοινωνική τους υποχρέωση να εισβάλλουν και να λεηλατούν τα ακριβότερα εστιατόρια και καταστήματα ντελικατέσεν του Αμβούργου. Την περασμένη εβδομάδα οι "βολεμένοι" κάτοικοι του "σικ" προαστίου Αλτόνα της γερμανικής πόλης παρακολούθησαν περίπου 30 άτομα να εφορμούν σε πολυτελή υπεραγορά ντελικατέσεν και να αποχωρούν πέντε λεπτά αργότερα φορτωμένα με τρόφιμα αξίας 15.000 ευρώ. Η λεία της συμμορίας περιελάμβανε δίλιτρες μπουκάλες σαμπάνιας των 99 ευρώ εκάστη, φιλέτα γιαπωνέζικου βοδινού Kobe (108 ευρώ το κιλό), καπνιστά μπουτάκια ελαφιού, σολομό, αλλά και πολλές κούτες εκλεκτής σοκολάτας Valhrona!

Προτού φύγουν, άφησαν μια ανθοδέσμη στα χέρια κάποιας τρομοκρατημένης πωλήτριας. Ενα ιδιόχειρο σημείωμα έγραφε "Η επιβίωση σε αυτή την πόλη των εκατομμυριούχων θα ήταν αδύνατη χωρίς εμάς!" και το υπέγραφαν μεταξύ άλλων οι... κάτωθι: "Μαμά-Αράχνη", "Αγία Γκεβάρα" και "Μούλτιφλεξ". Πόζαραν μάλιστα (στα γρήγορα, προτού φθάσει η αστυνομία) για αναμνηστική φωτογραφία στην είσοδο! Αλλο σημείωμα της συμμορίας επέμενε αργότερα ότι η λεία είχε ήδη μοιραστεί στους φτωχούς του Αμβούργου -«στους εργάτες, στις καθαρίστριες και

σε όσους ζουν με βασικό μισθό".

Η συμμορία ονομάζεται "Αμβούργο Δωρεάν" και είχε ξαναχτυπήσει ακριβώς πριν από έναν χρόνο, όταν 40 μέλη της εισέβαλαν στο πολυτελές εστιατόριο Sullberg, στην ακριβή συνοικία Μπλανκενέσε, έφαγαν από τα πιάτα των αποσβολωμένων πελατών και έφυγαν φορτωμένα γκουρμέ τρόφιμα, αφήνοντας πίσω τους πανό που έγραφε: "Οι ημέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες"».

Από e-mail που έλαβα σήμερα, άρθρα σχετικά θα βρείτε σε πολλές εφημερίδες του εξωτερικού!

Πήγασος

Συντροφιά

Δώρο γενεθλίων...

Είναι δώρο γενεθλίων. Πέρυσι στις 4 Αυγούστου ανήμερα, με πήρε τηλέφωνο ο Παναγιώτης και μου διάβασε το δώρο μου από το τηλέφωνο. Πάντα μου κάνει δώρα στις γιορτές και στα γενέθλιά μου, ποτέ δεν το ξεχνά. Εγώ ήμουν στην Κρήτη, με παρέα μέσα σε ένα αυτοκίνητο, δεξιά μας το βουνό και αριστερά μας η πενταγάλανη θάλασσα του Αγίου Νικολάου. Ωρα, η καλύτερη, λίγο πριν βραδιάσει για τα καλά. Η αγαπημένη μου ώρα.

Ο Παναγιώτης είναι 34 χρονών και είναι γεννημένος ποιητής. Και κλέφτης. Ιδεών και πραγμάτων. Και ενεργειών. Αλλά τουλάχιστον έχει ένα σκοπό. Δημιουργεί. Γράφει ακατάπαυστα. Κι εδώ και κάμποσο καιρό, ορισμένοι άνθρωποι, αυτοί που τον έχουν αγαπήσει πολύ κάποτε, προσπαθούν να τον πείσουν να εκδώσει. Γιατί αυτό είναι που τον κάνει να λάμπει σαν φάρος. Ούτε ο εξαιρετικός του χαρακτήρας (έχει πολλά ελαττώματα), ούτε η ομορφιά του (δεν είναι καλλονός, ούτε κι άσχημος), ούτε οι άλλες του γνώσεις (αυτές είναι πολλές, αλλά τι να το κάνεις;). Αυτή είναι η ομορφιά του, η ποίησή του. Αλλοτε άγρια, άλλοτε καταπραϋντική, άλλοτε γεμάτη πόνο και οργή, άλλοτε γλυκιά στην αφή σαν ανοιξιάτικο αεράκι. Αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι του έχουν επιτρέψει να λάμπει ως φάρος στη ζωή τους, η ποίησή του. Και του έχουν συγχωρήσει ένα σωρό άλλα ατοπήματα, μικρά εγκλήματα, λάθη και ασχήμιες.

Αυτό είναι ένα δείγμα, θα ακολουθήσουν κι άλλα, από τούτο δω το blog, ανάλογα με τη διάθεση της γράφουσας. Εχει τίτλο "Συντροφιά":

"Είναι αυτό που ελπίδα σημαίνει
που σφιχτά στο πλευρό περασμένη
νιώθω πως, αδρανής, με βαραίνει.
Ενώ εκείνη ευκαιρία καρτερεί
- για όταν θα'ρθουν οι καιροί
που θα'χει σβήσει το κερί,
που ο Παύλος θα'χει φύγει.
Και που, αν και θα'μαστε ίδιοι,
θα'χουμε μείνει λίγοι -
να εγγυηθεί πορεία ασφαλή
μέσα από χρόνου συστολή.
Κι αφού προσφέρει αναστολή
έναντι σ'όποιο πλήγμα,
με πλάθει ως θάρρους δείγμα
Ωστε ν'αφήσω στίγμα
επί ων, ανθίσταμαι, δεσμών χρηστών,
κι ακούσιων βιασμών.
Κείνη που επί μιμητισμών
αφανισμό με τρέπει.
Και με οραμάτων "πρέπει"
προς αναφλέξεως έπη
μου στρώνει μνήμα νιότης
για ν'ασπαστώ ως ολότης
το άφθαρτο μέταλλό της."

Εκλειψη

Ετσι, για να σπάσει η σιωπή.

Καλό μου ημερολόγιο, γυρίζω σελίδα.

Αναπνέω ελεύθερα, είμαι καλά, περιμένω το καλοκαίρι.

Περισσότερα, οσονούπω...

Ο εθισμός του έρωτα

Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ... ΒΑΡΙΕΜΑΙ!

Γειά σου τώρα.

Τις τελευταίες μέρες, δεν είχα διάθεση να σου γράψω, καλό μου blog. Περί άλλων τύρβαζα. Προσπαθούσα να ακούσω την αγάπη. Θέτοντας ξανά στον εαυτό μου τα συνήθη ερωτήματα. Τι είναι έρωτας και τι αγάπη, και τι είναι αυτό που τα διαχωρίζει, αν διαχωρίζονται. Αυτά τα δύο συναισθήματα συνυπάρχουν μέσα μας ή μήπως το ένα προηγείται του άλλου; Υπάρχει κοινός τόπος, υπάρχουν σημεία τομής, υπάρχει σχέση; Σχέση; Σχέση υπάρχει. Και;

Προσπαθώ να ακούσω την αγάπη, να την αφήσω να εισχωρήσει σε κάθε πόρο του σώματός μου. Πόσο μπορώ να ξεχειλίσω από αυτή, πόσο ψηλά μπορεί να με πάει, πόσο μπορώ να αντισταθώ στη φυσική τάση του ανθρώπου να μετατρέπει τα πιο όμορφα συναισθήματα, σε μάχη μέχρις εσχάτων; Ερωτεύομαι τον άλλο για καθαρά βιοχημικούς λόγους; Ελκύομαι από τον άλλο, γιατί με συμπληρώνει, γιατί νιώθω ότι μαζί του πάω ένα βήμα πιο πέρα ή μήπως γιατί μου θυμίζει εμένα; Ερωτεύομαι τον άλλο γι' αυτό που είναι ή γι' αυτό που δείχνει; 'H μήπως γι' αυτό που νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει; Αγαπάω τον άλλο, γιατί είναι αυτός που είναι ή γιατί νομίζω ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο; Και τι μένει απ' όλα αυτά; Κι αν ο έρωτας είναι απλώς το αποτέλεσμα μερικών χημικών ενώσεων και αντιδράσεων, τότε γιατί κάθε επόμενη φορά νιώθεις ότι θα μπορούσε να είναι η πρώτη; 'Η, η τελευταία, ο τελικός προορισμός. Το απόλυτο ταίριασμα. Η ένωση.

Αγαπάω τον άλλο γιατί με εμπνέει, γιατί τον θαυμάζω γι' αυτό που είναι, γιατί η αλήθεια του με αφορά, γιατί είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος και αυτός είναι για μένα κι εγώ γι' αυτόν; 'Η μήπως αγαπάω γιατί έχω ανάγκη να νιώθω ασφάλεια, αγαπάω γιατί έχω συνηθίσει ν'αγαπάω ή να νομίζω ότι αγαπάω, αγαπάω γιατί φοβάμαι να μείνω μόνη μου; Τι είναι έρωτας, τι είναι αγάπη, και γιατί είναι τόσο δύσκολο οι δύο να είναι δύο, και μερικές φορές ένα, χωρίς ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλο με όλη του την ορμή, χωρίς να κατασπαράσσει ο ένας τον άλλο από φόβο, χωρίς αυτός ο διεστραμμένος πόθος για κτήση να αλλοιώνει αυτό που ξέρεις ότι είσαι; Γιατί είναι τόσο δύσκολο οι δύο να είναι μαζί, παραμένοντας δύο και μερικές στιγμές να μπορούν να είναι ένα, χωρίς μετά, όταν ξαναγίνονται δύο, να θρηνούν την απώλεια; O έρωτας δεν είναι που απαλάσσει από το φόβο την ανθρώπινη ψυχή, που την κάνει τολμηρή και ριψοκίνδυνη; Η αγάπη δεν είναι που απαλύνει, που συντροφεύει, που κατανοεί, που αποδέχεται; Που βρίσκεται λοιπόν, κάθε φορά, όλος αυτός ο χώρος, για τόση παρεξήγηση, για τόση απόσταση, για τόση κόντρα;

Απόψε ακούω την αγάπη.

Ενα Σαββατοκύριακο, δύο ταινίες

Σάββατο βράδυ, Brokeback Mountain στο Εμπασσυ στο Κολωνάκι

Ισως να φταίει ο θόρυβος γύρω από την ταινία, που πάντα γεννάει προσδοκίες. Ισως να φταίει το ότι γύρω-γύρω ακούγονταν πνιχτά (ή λιγότερο διακριτικά) γελάκια και δηκτικά σχόλια, στην επίμαχη σκηνή που οι δύο ήρωες κάνουν για πρώτη φορά σεξ. Αντίστοιχο κλίμα υπήρξε και σε όλη την υπόλοιπη ταινία. Με τις γυναίκες να κάνουν σχόλια για την δήθεν ύποπτη συμπεριφορά των γκόμενών τους όταν πηγαίνουν "για ψάρεμα με τον κολλητό", και τους straight άνδρες να αντιδρούν αμήχανα. Oι gay θεατές βέβαια ήταν σε άλλο μήκος κύματος, απολύτως λογικό αυτό. Ισως να πέρασε πολλή ώρα μέχρι τα τελευταία 30 λεπτά, όπου η ταινία γίνεται πλέον εσωτερική, άρα και πιο ενδιαφέρουσα, και οι χαρακτήρες αρχίζουν να φαίνονται ανάγλυφοι. Μπορεί να εκνευρίστηκα λίγο που οι γυναίκες στην ταινία υπήρχαν μόνο ως καρικατούρες. Δεν είναι δυνατόν να βλέπεις τον άνδρα σου να ρίχνει παθιασμένα γλωσσόφιλα στον κολλητό του φίλο και να περιμένεις να δεις αν βράχηκε το χαρτάκι στην πετονιά, για να λυθεί το μυστήριο... Σε όποια δεκαετία και να ζεις, όσο καταπιεσμένη και απλοϊκή και να είσαι, οι αναμενόμενες αντιδράσεις είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Οχι ότι οι αρσενικοί ήρωες της ταινίας διαθέτουν περισσότερα επίπεδα. Αλλά οι τρεις γυναίκες που σκιαγραφούνται στην ταινία είναι εξίσου αδιάφορες. Οι δύο σύζυγοι, κατ' αρχήν. Η μία κυνική και παραδομένη στην ύλη, η άλλη σιωπηλό θύμα που πιο πολύ σε πνίγει με την απουσία παρά την παρουσία της. Η μητέρα, μιλάει με το βλέμμα της, στη σκιά του πάτερ-φαμίλια, προδομένη γυναίκα της συντηρητικής Αμερικής της δεκαετίας του '60. Ωστόσο, κι αυτή δεν τολμάει να υπάρξει παρά μόνο πίσω από τις γραμμές.

Ο Ενις (πολύ καλή ερμηνεία, οφείλω να το αναγνωρίσω, εσωτερική και μεστή) μου φάνηκε πολύ γοητευτικός. Αντιδρά στον απρόσμενο έρωτα που τον βρίσκει στο βουνό με μια αθωότητα που θυμίζει έφηβο. Η σκηνή στο ποτάμι, και αυτή με το πουκάμισο,στο πατρικό του φίλου του, είναι σπαραχτικές σχεδόν, χωρίς να φωνάζουν. Ο έτερος ήρωας ωστόσο είναι η τραγική φιγούρα του έργου, χωρίς καμία αμφιβολία. Το δικό του πάθος για το φύλο του προϋπάρχει και δεν χορταίνει με αποσπασματικές συναντήσεις της 1 εβδομάδας έκαστη. Είναι αυτός που διεκδικεί το δικαίωμα να ζήσει με τον άνθρωπό του, όπως ένα "κανονικό ζευγάρι". Διεκδικεί το δικαίωμά του να γεύεται τον έρωτα, όπως όλοι οι υπόλοιποι. Και καταφεύγει πέρα από τα σύνορα, γιατί η ντόπια κοινωνία δεν σηκώνει τέτοιες προσδοκίες. Στο τέλος, τιμωρείται, σαν σκυλί, σαν γυναίκα του δρόμου, σαν τους μαύρους του Νότου, σβήνει μαζί με το ακόρεστο πάθος του ατιμωτικά.

Η ταινία είναι καλή. Και μιλάει για το τέλος του έρωτα και την απώλεια, δεν είναι gay ταινία, έχει δίκιο ο Τσαγκαρουσιάνος, στο σχετικό κείμενό του περί νέας μελαγχολίας, στο φύλλο του Σαββάτου που μας πέρασε. Αλλωστε, υπάρχει και η σκηνή με την ξανθούλα που μπαίνει για λίγο στη ζωή του Ενις (αυτή ήταν με διαφορά η πιο φρέσκια θηλυκή παρουσία στην ταινία, έστω και ολίγον τι μονοδιάστατη). Κι εκεί ένα αντίο λέγεται, απλώς δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας.

Δεν είναι όμως μεγάλη ταινία. Πολύς θόρυβος, για μια ιστορία που έχει ξαναειπωθεί, σε όλες της τις εκδοχές, πλην αυτής που πραγματεύτηκε στο Brokeback Mountain ο Aνγκ Λι. Εξού και όλη αυτή η φασαρία. Της λείπει όμως η ένταση και το βάθος που θα περίμενα εγώ προσωπικά να υπάρχει στη διήγηση μιας τέτοιας ιστορίας. Τα 8 Οσκαρ (όχι ότι σημαίνουν πάντα κάτι αυτά) είναι υπερβολικά, για να δούμε πόσα θα πάρει τελικά.

Κυριακή απόγευμα, Walk the line, στο Mall (άθλιο μέρος)

Εξαιρετική ταινία, συμπαγής και όμορφα δουλεμένη, με εξαιρετικές ερμηνείες. Εδώ έχουμε το αντίθετο. Μια αγάπη που γεννιέται, δυναμώνει σιγά-σιγά και απογειώνεται όταν πρέπει, χρόνια μετά τον πρώτο έρωτα. Μια αγάπη που σώζει αυτούς που τη βιώνουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μια αγάπη που τους κρατάει στη ζωή και στο τέλος τους δικαιώνει. Μέσα από όλα τα σκατά, ο Τζόνι Κας και η Τζουν Κάρτερ μένουν μαζί, δεμένοι σε μια γροθιά και φεύγουν από αυτή τη ζωή, με διαφορά 4 μηνών... Από τις ιστορίες που κάνουν τα δάκρυα να κυλούν λυτρωτικά, αφού αποτελούν ζωντανή απόδειξη του τι μπορεί να προκύψει μεταξύ δύο ανθρώπων, όταν αποφασίζουν να νικήσουν μαζί το φόβο. Δεν είναι και λίγο αυτό. Αναρωτιόμουν όταν βγήκα από την αίθουσα αν υπάρχει χώρος για τέτοιες αγάπες σήμερα.

Οι δε ερμηνείες, άψογες. Ο Χοακίν Φίνιξ και η Ρις Γοϋίδερσπουν απίστευτα ταιριαστοί, σαν να περίμεναν τόσα χρόνια να παίξουν μαζί σε αυτή την υπέροχη ταινία. Οι κριτικοί δεν την εκτίμησαν, ούτε και το κοινό. Το ηλίθιο ελληνικό κοινό, μόλις δύο χιλιάδες εισιτήρια έκοψε η ταινία ή κάτι τέτοιο. Δεν την επέλεξαν, ούτε ως μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ακόμη κι αν είχαν ιδέα περί του ποιος ήταν ο Τζόνι Κας. Δεν πειράζει, έχει πάψει να μου προκαλεί εντύπωση αυτή η βλακεία. Το αντίθετο είναι που με εκπλήσσει πλέον.

Ιδού και οι στίχοι από το "The Ring of fire", που έγραψε η Τζουν Κάρτερ, όταν ο Κας πάλευε ακόμη με τα χάπια, από τη μία, και τον έρωτά του για εκείνη, από την άλλη:

Love is a burning thing

and it makes a firery ring

bound by wild desire

I fell in to a ring of fire...

I fell in to a burning ring of fire

I went down,down,down

and the flames went higher.

And it burns,burns,burns

the ring of firethe ring of fire.

The taste of love is sweet

when hearts like our's meet

I fell for you like a child

oh, but the fire went wild...

I fell in to a burning ring of fire...

Αναχωρήσεις

Λόνδρα, Παρίσι, New York, Βουδαπέστη, Βιέννη...





Ταξίδια, ταξίδια, ταξίδια, μακρυά, κοντά, δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι ταξίδια. Το φεύγα, οι ξένες εικόνες, τα δωμάτια ξενοδοχείων, τα αεροπλάνα και τα αεροδρόμια, οι κουρασμένες βαλίτσες, τα ξένα νομίσματα, το φεύγα, κυρίως αυτό.

Αυτή τη φορά, το Λονδίνο. Που σε βρέχει και σε κρυώνει, που σε γεμίζει και μετά σ' αδειάζει, το κοσμοπολίτικο Λονδίνο, με τις υπέροχες μουσικές του, τις μπύρες, τα fish and chips, τα muffins, τα βιβλία και τις ταινίες του, τα παζάρια του, τους πανέμορφους Ασιάτες, τα κόκκινα λεωφορεία, τις γέφυρες και τις ουρές έξω από τα μπαρ. Λονδίνο, γεια σου Λονδίνο.

Αυτός που μένει κι αυτός που φεύγει

«... μπορεί να υπάρχει μόνο σαν συνέπεια του άλλου: είναι ο άλλος που φεύγει, είμαι εγώ που παραμένω.
Ο άλλος είναι σε κατάσταση διαρκούς αναχώρησης, ταξιδιού.
Ο άλλος είναι εξ ορισμού, μετανάστης, πρόσφυγας.
Εγώ που αγαπώ είμαι στατικός, ακίνητος, προσιτός, σε κατάσταση προσδοκίας, καρφωμένος στο σημείο, στην αγωνία -- όπως ένα πακέτο ξεχασμένο σε κάποια γωνία ενός σιδηροδρομικού σταθμού».

Roland Barthes

Ενα παραμύθι

Μου τη διηγήθηκε μια φίλη, κι επειδή κουράστηκα τώρα τελευταία να βλέπω ανθρώπους αγαπημένους να φοβούνται την αγάπη και εν γένει το συναίσθημα, την εκθέτω σε κοινή θέα, μπας και τη δει κανένας περαστικός. Την αφιερώνω, δε, στο Γιάννη Αγγελάκα και τη συγκλονιστική ταραγμένη ηρεμία του. Σαν αυτή που μετέδιδε επί σκηνής, σε όσους είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, στις συναυλίες του με τους Επισκέπτες, στο Gagarin.

Ετσι, έτσι, φίλε Γιάννη, από δω και πάνω έχει μόνο τώρα.

τώρα εγώ θα σου πω για ένα άλλο κορίτσι, που ήθελε,
όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, να νιώσει την αγάπη.
αυτό ήταν που έκαιγε την καρδιά της,
αυτό ήταν που έβαζε στο μυαλό της φωτιά.
αυτό ήταν που έκανε όλα τα υπόλοιπα να αποκτούν νόημα.
κι έτσι, κάθε φορά που ανοιγόταν μπροστά της ο δρόμος,
ξεκινούσε να πηγαίνει, χωρίς να ξέρει ακριβώς για που.
χωρίς να τη νοιάζει, έπαιρνε στο κατόπι το χρόνο και πήγαινε.
που και που, ξαπόσταινε, γιατί είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν στο δρόμο.
και το κορίτσι ήξερε ότι σε όλα πρέπει να δίνεις την προσοχή σου,
χωρίς να ξεδιαλέγεις αυτά του γούστου σου.
γιατί έτσι είναι η ζωή, γεμάτη από τούτα αλλά κι από κείνα,
από αυτά κι από τα άλλα.
δεν έμενε όμως πολύ, πουθενά.
συνέχιζε να προχωρά, μέχρι να βρει αυτό που θα έκανε την ψυχή της να γελάσει.
αλλά όσο πιο πολύ πήγαινε, τόσο περισσότερο δάκρυζε.
κι όσο πιο πολύ δάκρυζε, τόσο πιο μακρυά φαινόταν το τέλος του δρόμου.
μια μέρα εκεί που πήγαινε, συνάντησε ένα αγόρι.
και το αγόρι σκίρτησε μόλις την είδε και κάπως του'ρθε
πως, λέει, την ερωτεύθηκε, με έρωτα βαρύ.
και σκάρωσε ένα ποιηματάκι και της είπε:
"Ποια έρχεται σαν στήλη καπνού
μέσα από την ερημιά,
αρωματισμένη με μύρο και λιβάνι;
Οι αρθρώσεις των μηρών σου είναι σαν κόσμημα,
έργο πονηρού τεχνίτη.
Τα χείλη σου σαν κόκκινο νήμα,
το στόμα σου κομψό...
Η ανάσα σου μυρίζει σαν το μήλο,
και τα στήθη σου, δυο τσαμπιά σταφύλια...
Είσαι πανέμορφη αγάπη μου.
Και δεν υπάρχει ψεγάδι πάνω σου."
το αγόρι έμεινε μαζί της,
να περπατάει για αρκετές μέρες,
μέχρι που κουράστηκε και πίσω αποφάσισε να γυρίσει.
ετσι είναι αυτά, ο μακρύς ο δρόμος είναι κουραστικός και δύσκολος.
και το αγόρι έφυγε, και το κορίτσι τον χαιρέτισε με δάκρυα στα μάτια
και λύπη στη ψυχή.
που έχασε το συνοδοιπόρο της.
αρκετές μέρες μετά που έφυγε το αγόρι,
το κορίτσι έπεσε πάνω σε ένα γάμο,
από αυτούς τους απλούς γάμους, που γίνονται στα χωριά.
μέσα στα γρασίδια και τα λουλούδια,
μήνα Μάιο, το μήνα του έρωτα.
το κορίτσι και το αγόρι κοιτάζονταν στα μάτια και
νόμιζες πως ο ήλιος συναντούσε το φεγγάρι.
τέτοια ομορφιά.
και το κορίτσι της ιστορίας μας συγκινήθηκε,
γιατί η ομορφιά είναι σπάνιο πράγμα.
και ένιωσε την ψυχή της να πάλλεται.
και σκάρωσε ένα ποιηματάκι
και τους το τραγούδησε, λίγο πριν φύγει από το χωριό τους,
να βγει ξανά στο δικό της δρόμο:
"Οι μάγισσες τα ύφαιναν όλο το βράδυ,
το πέπλο το αραχνοϋφαντο.
Μια νύχτα πριν, το έραναν με αστρόσκονη
και ψιθύρισαν λόγια μυστικά, του έρωτα.
Η πλανεύτρα σελήνη ταξίδεψε ταξίδι μαγικό,
προσγειώθηκε στη γη και κοίταξε τους δύο νέους στα μάτια.
Τους ευχήθηκε να είναι μαζί, όπως τ' αστέρια στον ουρανό,
οι αστερίες στο βυθό και τα πουλιά στους αιθέρες.
Στο τέλος, κάλεσε τη φωτιά, το νερό, τον αέρα και τη γη,
να χορέψουν χορό τρελό, χορό του έρωτα".
και μετά το κορίτσι έφυγε.
να μην παραλείψω να σου πω
πως το κορίτσι έψαχνε την αγάπη,
αλλά κατάλαβε νωρίς πως αυτή κρύβεται μέσα σε σχισμές και σπηλιές,
παίζει κρυφτό με το χρόνο, γιατί η αγάπη δεν έχει χρόνο
και δεν της αρέσει να τη βάζουν σε σχήματα.
το σιχαίνεται αυτό κι έτσι κρύβεται
και αποκαλύπτεται μόνο στα μάτια εκείνων που ξέρουν να διαβάζουν τα σημάδια.
στο δρόμο του το κορίτσι, γέλασε και δάκρυσε πολλές φορές.
ένα πρωινό του Φεβρουαρίου, μάλιστα, έκλαψε τόσο που ράγισαν τα βράχια.
ένα αγόρι από τα παλιά, την έκανε να κλάψει.
συνοδοιπόρος κι αυτός,
που κάποια στιγμή στο δρόμο νόμισε πως βρήκε αυτό που έψαχνε
κι έμεινε εκεί.
οι θεοί όμως αυτού και του άλλου κόσμου δεν είχαν σύμφωνη γνώμη.
το ζήλεψαν το αγόρι έτσι ήρεμο που ήταν και είπαν να το πάρουν μαζί τους.
και το αγόρι έφυγε ξαφνικά, όπως φεύγουν τα φύλλα από τα δέντρα το φθινόπωρο,
και δεν είπε ούτε γεια.
δεν πρόλαβε τις χαιρετούρες.
ένα βράδυ όμως επισκέφθηκε το κορίτσι της ιστορίας μας στον ύπνο της
και της είπε διάφορα.
και το κορίτσι, για να ξορκίσει το φόβο του,
του έγραψε:
"Σε είδα πάλι να μου γνέφεις χθες αργά,
μέσα στο απόκοσμο φως των αστεριών,
βαθιά μέσα στη νύχτα.
Στην άκρη της πόλης με οδήγησες,
πέρα, πάνω στο λόφο των εφηβικών ερώτων
και μου ψιθύρισες λόγια γλυκά, σαγήνης λόγια, απαλά.
Πέρα από τις στέγες των σπιτιών,
άνοιξες τα φτερά σου και με πέταξες.
Είδα τα πάντα από ψηλά
και ανατρίχιασα από την πολλή γαλήνη.
"η δόξα ενός πρώιμου θανάτου",
είπες και γέλασες.
"η σάρκα που λατρεύεται πριν την πτώση",
σκέφτηκα εγώ.
Μα τότε αντίκρυσα το παγωμένο σύννεφο
που σκέπαζε το πρόσωπό σου,
ένιωσα τα βάθη των αιώνων
μέσα απ' όπου αναδύεσαι και θόλωσε η θνητή μου σκέψη.
Είδα το σώμα μου να κείτεται ασάλευτο μέσα σε μια γυαλιστερή κάσκα,
φτιαγμένη από ακριβό ξύλο,
κι από κάτω τα σκουλήκια της γης
να χαλάνε σιγά-σιγά αυτό που ήξερα για όψη.
Και σκιάχτηκα, και τρόμαξα και μετά σε χαιρέτησα
κι ευχήθηκα να μην σε συναντήσω ποτέ ξανά".

το κορίτσι πολύ τρόμαξε με το θάνατο
κι έτσι συνέχισε το δρόμο της
με περισσότερο πείσμα αυτή τη φορά,
να μείνει δίπλα στη ζωή,
να μην ξεστρατίσει ούτε τόσο δα.
και αποφάσισε τα δάκρυα να μην την ξαναπτοήσουν,
γιατί ακόμη και τα δάκρυα είναι γλυκά
και μερικές φορές σε ξαλαφρώνουν κιόλας.
και τα χρόνια πέρασαν
και το κορίτσι έγινε μεγάλο κορίτσι
και τα σύννεφα ταξίδεψαν πολύ μακριά
κι ο χρόνος άρχισε να κυλάει πιο γοργά
και τα δάκρυα να αλλάζουν γεύση
και οι εικόνες να αλλάζουν με μεγάλη ταχύτητα
και καινούρια πράγματα να διαδέχονται το ένα το άλλο
και ο κόσμος που ήξερε το κορίτσι που τώρα είναι μεγάλο κορίτσι,
να' χει αλλάξει σύνορα κι ανθρώπους και όνομα.
αλλά το κορίτσι εξακολουθούσε να ψάχνει την αγάπη.
την απόλυτη, τη μοναδική, την αναντικατάστατη, την αψεγάδιαστη.
την υπέροχη αγάπη που ομορφαίνει την ψυχή
και εξυψώνει το πνεύμα
την αγάπη που σε κάνει να ιδρώνεις τα βράδυα από πόθο
και να γαληνεύεις το πρωί, καθώς μοιράζεσαι ένα μόνο βλέμμα
με ένα χαμογελαστό πρόσωπο να σε κοιτάζει ήρεμα
και να σου υπόσχεται ταξίδια.
πολλά αγόρια συνάντησε το κορίτσι,
άλλα μικρά κι άλλα μεγαλύτερα.
ορισμένα ήταν και άντρες, μεγάλοι και κουρασμένοι,
αλλά νόμιζαν πως ήταν ακόμη αγόρια.
δεν πειράζει, το κορίτσι δεν κράτησε καμία λύπη, καμία κακία,
δεν ήξεραν τι έκαναν, δεν ήξεραν κι αυτοί ποιο δρόμο να διαλέξουν.
Μερικές φορές ένιωθε κι αυτή έτσι.
Μετά όμως κουράστηκε.
και είπε:
νισάφι, μήπως ο έρωτας δεν κατοικεί πια εδώ, σε τούτον εδώ τον πλανήτη;
μπορεί ο έρωτας να κουράστηκε από το φόβο των ανθρώπων
και να μπήκε σ' ένα μικροσκοπικό διαστημόπλοιο και να έφυγε για άλλο Σύμπαν,
μακρινό και ξένο.
όπου τα κορίτσια και τα αγόρια δεν φοβούνται να βουτήξουν
στις βαθιές θάλασσές του, δεν φοβούνται να πέσουν στη δίνη του.
μπορεί.
αλλά έτσι κι αλλιώς, το κορίτσι που τώρα ήταν μεγάλο κορίτσι,
κάθησε κι έγραψε ένα ποιηματάκι, για όλους τους έρωτες που τελειώνουν άδοξα:
"Πάλι μας ξεγέλασαν τα αστέρια
κι αυτό, που άρμη ζεστή το νιώσαμε πως ήταν,
το άρπαξαν τα σκυλιά και γύρω του αλυχτάνε...
Μακάρι να μπορούσα να κλέψω την ασχήμια
και το φόβο από την ψυχή σου
κι ένα απαλό σύννεφο να σε σκεπάσει, σαν σε γλυκό ύπνο.
Κι αν το μίσος κι η αγάπη
μπλέκουν τα υφάδια τους άνομα,
έτσι πλασμένος είναι ο άνθρωπος,
μαζί γάτα και σκύλος.
Σαν ένα τρελό γαϊτανάκι,
μια μέρα καυτή σαν κόλαση."

και τώρα τι;
το κορίτσι που τώρα πια είναι μεγάλο κορίτσι, όπως σου έχω ήδη πει,
συνεχίζει να πηγαίνει, γιατί αυτό έμαθε να κάνει,
και δεν μπορεί πια να σταματήσει να ξαποστάσει.
ψάχνει ακόμη να βρει κάτι που δεν είναι πια καθόλου σίγουρη ότι υπάρχει,
παρά μόνο μέσα σε ιστορίες και ταινίες του σινεμά
και τραγούδια που μιλούν για ρομαντικές, καταραμένες αγάπες.
ακόμη και τα ποιήματα κρύφτηκαν,
κανείς δεν γράφει πια αληθινά ποιήματα,
και πες μου τώρα εσύ, μέσα σ' έναν κόσμο τέτοιο,
γεμάτο ασχήμια και αδικία και δυστυχία και πόνο,
όπου οι εικόνες αψεγάδιαστου κάλλους εναλλάσσονται με εικόνες άφατου πόνου,
με την ταχύτητα του φωτός,
υπάρχει περίπτωση να βγει από τη σχισμή στο χρόνο
και να μας γνέψει
ο έρωτας και η αγάπη;
Μπα, μεγάλο κορίτσι, σταμάτα να πηγαίνεις, δεν έχει άλλο δρόμο.
Λες;

Αγαπημένη Λουκρητία

... αγαπημένος Αρκάς!

Ιδού, ορισμένα στην κόψη του ξυραφιού του χιούμορ:

Editorial - "Θάνατος"

Με αφορμή την υπέροχη "Νεκρή Νύφη" του Tim Burton που είδα πρόσφατα και καταευχαριστήθηκα, παραθέτω εδώ ολόκληρο το κείμενο - editorial του Σπύρου Σαρανταένα από το τελευταίο τεύχος του City 231, μόνο και μόνο γιατί ξεκινάει με αυτή την τόσο εύστοχη ρήση.

«Πάψτε τα μυξοκλάματα. Τα έντομα, τ' αστέρια κι οι εραστές οφείλουν κάποτε να σβήνουν.» (Κομπαγιάσι)

Η ερώτηση ήταν κατηγορηματική: «Αν σήμερα ήταν να πεθάνεις, πρέπει να μου πεις ποια θα ήταν η τελευταία σου επιθυμία;». Τυχαία μπήκα σ' ένα χώρο συνομιλιών του internet και από εκεί που γλαρωμένα έψαχνα για συνταγές αντι-ανίας, κόλλησα... Οι ηλικίες που έγραφαν και τα προσωπικά βιώματα χαρακτήριζαν τις απαντήσεις «-Θα ήθελα να κοιμηθώ με την κοπέλα μου αγκαλιά. Μόνο αυτό». «-Εγώ θα ήθελα να είχα αγκαλιά την σύντροφο μου, αλλά δεν έχω σύντροφο, οπότε δε 'πα να πεθάνω». «-Να μην γίνει αισθητή η απουσία μου σε κανέναν».

Ώρα πέντε το πρωί. Ένας ζηλιάρης άνεμος χορεύει με τις νιφάδες. Σκέφθηκα πως θα απαντούσα σ' αυτήν την ερώτηση... με τα δεδομένα ότι δεν είμαι ήρωας, ούτε άγιος ούτε τόσο αλτρουιστής, αντίθετα έχω απωθημένα, μανίες, δίψα, πόθους και την πεποίθηση ότι σιχαίνομαι τη μιζέρια και το μελόδραμα. Το δεδομένο είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε. Ας τελειώσουμε, λοιπόν με ψηλά το κεφάλι αποχαιρετώντας τις φαντασιώσεις και τις προσδοκίες μας. Εν πρώτοις αυτό που σίγουρα θα ήθελα, είναι να χιονίζει -σαν σήμερα- για να βγω μια τελευταία βόλτα από τα κάστρα μέχρι την παραλία. Πριν σβήσουν τα ίχνη μου θα ζητούσα να δω τα νησιά μου, εκείνα που ναυαγός ακούμπησα και έβρεξα τα χείλη μου μα δεν ξεδίψασα μια και λαχταρούσα «...να πιω όλο το Βόσπορο». Με την αποφασιστικότητα της τελευταίας ώρας, πάνω στο λευκό χιόνι θα χαράξω τα σημάδια μου, λέξεις, φράσεις, ονόματα, ημερομηνίες, όσα κράτησα όλα αυτά τα χρόνια με την ελπίδα ότι αυτή η στιγμή κρατά μια αιωνιότητα και την ωραία πλάνη πως κάποιες εικόνες, κάποιοι ήχοι, παραμένουν πάντα μέσα μας. Δεν θα' θελα να είμαι πουθενά αλλού. Εδώ στη Θεσσαλονίκη που γεννήθηκα, από εδώ θα ήθελα να φύγω. Και σ' αυτή την τελευταία βόλτα να ψάξω και να βρω αυτούς που χαθήκαμε και να συνθηκολογήσω. Πολλές ιστορίες έμειναν σαν ένας πίνακας μισοτελειωμένος. Θα αποδεχόμουνα όσα πέρασαν βάζοντας απέναντι μου τα πρόσωπα που πόθησα ποικιλοτρόπως, το κορμί τους, τις γνώσεις τους, την κίνηση, τα πάθη τους, αυτά που δεν αποκάλυψα ποτέ και σε κανένα ότι λαχταρώ. Προφανώς τη μούγκα που έδειξα τότε, την τελευταία ώρα, σήμερα θα την έκανα λογοδιάρροια. Δεν μπορεί να χάθηκαν όσα ένιωσα.

Ναι, το μόνο που μπορώ να σκεφθώ πάνω στην ερώτηση, είναι ότι στ' αλήθεια θα ήθελα να ξέρω τη νύχτα που θα πεθάνω, για να έχω προετοιμάσει τους δικούς μου, να πω ό,τι δεν είπα, να κρατήσω στην αγκαλιά μου τα αγαπημένα πρόσωπα και αντί για εξηγήσεις, αφού έτσι πρέπει να γίνει, να αφουγκραστώ το χάδι της ανάσας τους. Όταν φύγεις δεν υπάρχουν γιατί.... Θυμάμαι κάτι που διάβασα παλιότερα: «Η νιφάδα του χιονιού δεν πέφτει ποτέ σε λάθος σημείο».
Χιονίζει από χθες και η ατμόσφαιρα είναι παγερή σχεδόν διάφανη. Οι νύχτες που σαρώνουν τα φώτα της πόλης σκεπάζονται μ' ένα μεθυστικό λευκό και οι νιφάδες στους δρόμους που δεν παγώνουν γίνονται νερό. Χαράζει, κι αυτή είναι η ώρα που έχεις ανάγκη να αγκαλιάσεις έναν άφυλο Άγγελο με μακριά μαλλιά, έναν από αυτούς που θεσπέσιοι και ποθητοί λάμπουν στο φως που αντανακλά το χιόνι. Αυτοί κυκλοφορώντας ανάμεσα σε ανθρωπους λυσσασμένους για επιτυχία, ιχνηλατούν σιωπηλά το παρόν και το παρελθόν παρασύροντας τα προσφιλή τους πρόσωπα. «Έλα μαζί μου...» ψιθυρίζει μια φωνή. «Όλα έξω είναι μαγικά όμορφα, περιμένουν μόνο ένα άγγιγμα σου για να ζωντανέψουν».

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που γράφω δεν μπορώ να συγκρατήσω έναν αυτοσαρκασμό... Η μέρα του θανάτου μου σαν διαφήμιση της coca cola είναι... Αυτό που με μπερδεύει τελικά, είναι αν εμείς κατευθυνόμαστε από τις διαφημίσεις ή αν αυτές είναι που αντιγράφουν τη ζωή.

Σπύρος Σαρανταένας

Αυτό ήταν το κείμενο του Σπύρου Σαρανταένα, με ορισμένα σημεία του οποίου δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Βλέποντας πάντως τη Νεκρή Νύφη, έφυγα ξαλαφρωμένη από τον κινηματογράφο. Υπάρχει καλύτερη σκέψη από αυτή; Οταν θα έρθει η στιγμή αυτή, η αναπόδραστη, να πάω ... "εκεί κάτω" και να δω μπροστά μου να γαυγίζει τη Ντεμίνα, εκείνο το χρυσόψαρο και τις χελωνίτσες που τάιζα και φρόντιζα κάθε μέρα, αλλά δεν κατάφερα να κρατήσω στη ζωή, την αλήτισα τη γάτα την όμορφη της οδού Ερατούς, που την πάτησε αυτοκίνητο και έφυγε ξαφνικά (ήταν η πιο ωραία της γειτονιάς), τον Ιάσωνα, τον Νικόλα, τη Ρένα, τον παππού, το αρνάκι που τάιζα στη Σπάρτη και μετά κατέληξε στη σούβλα, τον κο. Τάκη; Ναι, αυτή η σκέψη με ανακουφίζει. Γιατί σκέτη η ιδέα της μετά θάνατον ζωής διόλου δεν με ανακουφίζει, δεν την καταλαβαίνω, δεν την νιώθω, δεν τη συλλαμβάνω και δεν τη βρίσκω καθόλου επαρκές άλλοθι να ζει κανείς μια ολόκληρη ζωή σκλαβωμένος σε δεσμά που άλλοι εμπνεύσθηκαν, προκειμένου να τη διεκδικήσει στην πιο ιδανική της μορφή... Δεν είμαι θρήσκα, δεν πιστεύω σε κανένα δόγμα, δεν είμαι άθεη, αλλά δεν τον καταλαβαίνω το θεό. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι αυτό που βλέπω γύρω μου, η φύση. Η φύση που αλλάζει, μετασχηματίζεται και συνεχώς καταφέρνει να κρατά τη δομή της ενιαία, όσο αυτά που τη συνθέτουν πεθαίνουν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλα που γεννιούνται... Μόνο αυτό καταλαβαίνω. Αρα, ένα παραμυθάκι που δείχνει τον "κάτω κόσμο" τόσο οικείο, με ξαλαφρώνει και με βοηθάει να κοιμάμαι τα δύσκολα βράδυα με ένα αχνό χαμόγελο στο στόμα. Είναι σαν να κλείνω στο θάνατο το μάτι και να του λέω, "να σου πω, πάρε με αν θες, έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα με πάρεις. Αν είναι να περνάω τόσο όμορφα, δεν με πειράζει τελικά και τόσο, ε;". Αυτά...