Editorial - "Θάνατος"

Με αφορμή την υπέροχη "Νεκρή Νύφη" του Tim Burton που είδα πρόσφατα και καταευχαριστήθηκα, παραθέτω εδώ ολόκληρο το κείμενο - editorial του Σπύρου Σαρανταένα από το τελευταίο τεύχος του City 231, μόνο και μόνο γιατί ξεκινάει με αυτή την τόσο εύστοχη ρήση.

«Πάψτε τα μυξοκλάματα. Τα έντομα, τ' αστέρια κι οι εραστές οφείλουν κάποτε να σβήνουν.» (Κομπαγιάσι)

Η ερώτηση ήταν κατηγορηματική: «Αν σήμερα ήταν να πεθάνεις, πρέπει να μου πεις ποια θα ήταν η τελευταία σου επιθυμία;». Τυχαία μπήκα σ' ένα χώρο συνομιλιών του internet και από εκεί που γλαρωμένα έψαχνα για συνταγές αντι-ανίας, κόλλησα... Οι ηλικίες που έγραφαν και τα προσωπικά βιώματα χαρακτήριζαν τις απαντήσεις «-Θα ήθελα να κοιμηθώ με την κοπέλα μου αγκαλιά. Μόνο αυτό». «-Εγώ θα ήθελα να είχα αγκαλιά την σύντροφο μου, αλλά δεν έχω σύντροφο, οπότε δε 'πα να πεθάνω». «-Να μην γίνει αισθητή η απουσία μου σε κανέναν».

Ώρα πέντε το πρωί. Ένας ζηλιάρης άνεμος χορεύει με τις νιφάδες. Σκέφθηκα πως θα απαντούσα σ' αυτήν την ερώτηση... με τα δεδομένα ότι δεν είμαι ήρωας, ούτε άγιος ούτε τόσο αλτρουιστής, αντίθετα έχω απωθημένα, μανίες, δίψα, πόθους και την πεποίθηση ότι σιχαίνομαι τη μιζέρια και το μελόδραμα. Το δεδομένο είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε. Ας τελειώσουμε, λοιπόν με ψηλά το κεφάλι αποχαιρετώντας τις φαντασιώσεις και τις προσδοκίες μας. Εν πρώτοις αυτό που σίγουρα θα ήθελα, είναι να χιονίζει -σαν σήμερα- για να βγω μια τελευταία βόλτα από τα κάστρα μέχρι την παραλία. Πριν σβήσουν τα ίχνη μου θα ζητούσα να δω τα νησιά μου, εκείνα που ναυαγός ακούμπησα και έβρεξα τα χείλη μου μα δεν ξεδίψασα μια και λαχταρούσα «...να πιω όλο το Βόσπορο». Με την αποφασιστικότητα της τελευταίας ώρας, πάνω στο λευκό χιόνι θα χαράξω τα σημάδια μου, λέξεις, φράσεις, ονόματα, ημερομηνίες, όσα κράτησα όλα αυτά τα χρόνια με την ελπίδα ότι αυτή η στιγμή κρατά μια αιωνιότητα και την ωραία πλάνη πως κάποιες εικόνες, κάποιοι ήχοι, παραμένουν πάντα μέσα μας. Δεν θα' θελα να είμαι πουθενά αλλού. Εδώ στη Θεσσαλονίκη που γεννήθηκα, από εδώ θα ήθελα να φύγω. Και σ' αυτή την τελευταία βόλτα να ψάξω και να βρω αυτούς που χαθήκαμε και να συνθηκολογήσω. Πολλές ιστορίες έμειναν σαν ένας πίνακας μισοτελειωμένος. Θα αποδεχόμουνα όσα πέρασαν βάζοντας απέναντι μου τα πρόσωπα που πόθησα ποικιλοτρόπως, το κορμί τους, τις γνώσεις τους, την κίνηση, τα πάθη τους, αυτά που δεν αποκάλυψα ποτέ και σε κανένα ότι λαχταρώ. Προφανώς τη μούγκα που έδειξα τότε, την τελευταία ώρα, σήμερα θα την έκανα λογοδιάρροια. Δεν μπορεί να χάθηκαν όσα ένιωσα.

Ναι, το μόνο που μπορώ να σκεφθώ πάνω στην ερώτηση, είναι ότι στ' αλήθεια θα ήθελα να ξέρω τη νύχτα που θα πεθάνω, για να έχω προετοιμάσει τους δικούς μου, να πω ό,τι δεν είπα, να κρατήσω στην αγκαλιά μου τα αγαπημένα πρόσωπα και αντί για εξηγήσεις, αφού έτσι πρέπει να γίνει, να αφουγκραστώ το χάδι της ανάσας τους. Όταν φύγεις δεν υπάρχουν γιατί.... Θυμάμαι κάτι που διάβασα παλιότερα: «Η νιφάδα του χιονιού δεν πέφτει ποτέ σε λάθος σημείο».
Χιονίζει από χθες και η ατμόσφαιρα είναι παγερή σχεδόν διάφανη. Οι νύχτες που σαρώνουν τα φώτα της πόλης σκεπάζονται μ' ένα μεθυστικό λευκό και οι νιφάδες στους δρόμους που δεν παγώνουν γίνονται νερό. Χαράζει, κι αυτή είναι η ώρα που έχεις ανάγκη να αγκαλιάσεις έναν άφυλο Άγγελο με μακριά μαλλιά, έναν από αυτούς που θεσπέσιοι και ποθητοί λάμπουν στο φως που αντανακλά το χιόνι. Αυτοί κυκλοφορώντας ανάμεσα σε ανθρωπους λυσσασμένους για επιτυχία, ιχνηλατούν σιωπηλά το παρόν και το παρελθόν παρασύροντας τα προσφιλή τους πρόσωπα. «Έλα μαζί μου...» ψιθυρίζει μια φωνή. «Όλα έξω είναι μαγικά όμορφα, περιμένουν μόνο ένα άγγιγμα σου για να ζωντανέψουν».

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που γράφω δεν μπορώ να συγκρατήσω έναν αυτοσαρκασμό... Η μέρα του θανάτου μου σαν διαφήμιση της coca cola είναι... Αυτό που με μπερδεύει τελικά, είναι αν εμείς κατευθυνόμαστε από τις διαφημίσεις ή αν αυτές είναι που αντιγράφουν τη ζωή.

Σπύρος Σαρανταένας

Αυτό ήταν το κείμενο του Σπύρου Σαρανταένα, με ορισμένα σημεία του οποίου δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Βλέποντας πάντως τη Νεκρή Νύφη, έφυγα ξαλαφρωμένη από τον κινηματογράφο. Υπάρχει καλύτερη σκέψη από αυτή; Οταν θα έρθει η στιγμή αυτή, η αναπόδραστη, να πάω ... "εκεί κάτω" και να δω μπροστά μου να γαυγίζει τη Ντεμίνα, εκείνο το χρυσόψαρο και τις χελωνίτσες που τάιζα και φρόντιζα κάθε μέρα, αλλά δεν κατάφερα να κρατήσω στη ζωή, την αλήτισα τη γάτα την όμορφη της οδού Ερατούς, που την πάτησε αυτοκίνητο και έφυγε ξαφνικά (ήταν η πιο ωραία της γειτονιάς), τον Ιάσωνα, τον Νικόλα, τη Ρένα, τον παππού, το αρνάκι που τάιζα στη Σπάρτη και μετά κατέληξε στη σούβλα, τον κο. Τάκη; Ναι, αυτή η σκέψη με ανακουφίζει. Γιατί σκέτη η ιδέα της μετά θάνατον ζωής διόλου δεν με ανακουφίζει, δεν την καταλαβαίνω, δεν την νιώθω, δεν τη συλλαμβάνω και δεν τη βρίσκω καθόλου επαρκές άλλοθι να ζει κανείς μια ολόκληρη ζωή σκλαβωμένος σε δεσμά που άλλοι εμπνεύσθηκαν, προκειμένου να τη διεκδικήσει στην πιο ιδανική της μορφή... Δεν είμαι θρήσκα, δεν πιστεύω σε κανένα δόγμα, δεν είμαι άθεη, αλλά δεν τον καταλαβαίνω το θεό. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι αυτό που βλέπω γύρω μου, η φύση. Η φύση που αλλάζει, μετασχηματίζεται και συνεχώς καταφέρνει να κρατά τη δομή της ενιαία, όσο αυτά που τη συνθέτουν πεθαίνουν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλα που γεννιούνται... Μόνο αυτό καταλαβαίνω. Αρα, ένα παραμυθάκι που δείχνει τον "κάτω κόσμο" τόσο οικείο, με ξαλαφρώνει και με βοηθάει να κοιμάμαι τα δύσκολα βράδυα με ένα αχνό χαμόγελο στο στόμα. Είναι σαν να κλείνω στο θάνατο το μάτι και να του λέω, "να σου πω, πάρε με αν θες, έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα με πάρεις. Αν είναι να περνάω τόσο όμορφα, δεν με πειράζει τελικά και τόσο, ε;". Αυτά...