Good will hunting

Υπάρχει άραγε μεγάλη δόση ματαιοδοξίας στην πεποίθηση ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε χωρίς τα ταλέντα του; Αλλά, σοβαρά τώρα, υπάρχει στ' αλήθεια κανένας ιδιαίτερος λόγος να είσαι άνθρωπος χωρίς έστω ένα ιδιαίτερο χάρισμα, ξέρεις, αυτό που δίνεται ως μάννα εξ ουρανού... Σαν να ανοίγει μια χαραμάδα σε αυτό το πυκνό πέπλο άγνοιας και ημιτέλειας που μας χωρίζει από το επέκεινα, και να ξεχύνεται από κει μέσα κάτι που μοιάζει με αστρόσκονη. Αυτό, που έρχεται και κατακάθεται μέσα σου, τη στιγμή που γεννιέσαι. Και το αν θα το αντιληφθείς και τι θα επιλέξεις να το κάνεις, είναι αυτό που θα καθορίζει όλη την υπόλοιπη ζωή σου! Το χάρισμα, το δώρο, το ανεξήγητο ταλέντο, που υπάρχει αυτοτελώς, κι εσύ είσαι απλώς το τυχερό δοχείο που επιλέχθηκε για να του δώσει ένα κάποιο σχήμα. Ταλέντο να τραγουδάς, να ανεβαίνεις στο σανίδι και να τα λες καλά, να γράφεις, να συνθέτεις, να φτιάχνεις όμορφα πράγματα με τα χέρια σου, να ζωγραφίζεις, να μιλάς, να καταλαβαίνεις τους αριθμούς, να αντιλαμβάνεσαι, να δίνεις ορισμούς, να αναλύεις, να αγαπάς, να στήνεις σκηνικά, να παίζεις μουσική, να συγχωρείς, ταλέντο να ζεις. Να οδηγείς γρήγορα κι έξυπνα, να παίζεις μπάλα, να χορεύεις, ταλέντο να τριγυρνάς όσο πιο κοντά στις επάλξεις μπορείς, ταλέντο να μεγαλώνεις ένα παιδί.

12 χρόνια πριν, καθόμαστε σε μια παραλία στο Αλεποχώρι με το Μάριο, πίνουμε ένα τσιγάρο και πέφτει το μεγάλο ερώτημα: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος, ο πιο μύχιος; Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ καθόλου ρε γαμώτο, η απάντηση ήρθε πολύ φυσικά. Να πεθάνω χωρίς να έχω γνωρίσει, έστω και για μία στιγμή, τι σημαίνει να αγγίζεις τη Δημιουργία.

Κι όμως, δεν φτάνει η μία στιγμή. Γιατί μια στιγμή, μπροστά στο καθημερινό μεγαλείο του να αναμετριέσαι με αυτό το όμορφο τέρας που σου τρώει την ψυχή, είναι το τίποτε. Η καθημερινή πάλη μαζί του, η καύλα να το βλέπεις να γεννάει, η αγωνία ότι αυτό σε εγκατέλειψε όταν αυτό απλώς κάνει ένα διάλειμμα, ο γλυκός πόνος που νιώθεις όταν απαρνιέσαι άλλα για να τρέφεις αυτό, ανοίγουν δρόμους που αλλιώς μένουν θαμμένοι, κρυφοί.

Και τι είναι αυτός που δεν κάνει τίποτε το ταλέντο του; Τεμπέλης, αγνώμων, δυστυχής, αλλαζών. Γιατί νομίζει, ο πτωχός, ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι για να ζει κανείς σ' αυτόν τον πεπερασμένο, με ημερομηνία λήξεως γήινο κόσμο. Πόσο ελεύθερος νιώθει κάποιος όταν διαλέξει να υπηρετήσει το ταλέντο του; Πόσο πιο πλήρης, πιο γενναίος, πιο τολμηρός, πιο ευτυχής άραγε να νιώθει;

Ακόμη κι ο φόβος ταλέντο θέλει.