Πράγματα να θυμάσαι

(το Χνούδι, στο σπίτι της Μυκόνου)

Ο Σεπτέμβρης για μένα είναι ο μήνας των απολογισμών και των νέων εκκινήσεων. Για άλλους είναι ο Γενάρης, για μένα ήταν πάντα ο Σεπτέμβρης. Ισως γιατί ακολουθεί μετά το τέλος του καλοκαιριού, λίγο πριν η φύση πέσει ξανά σε νάρκη, αλλά έχει ακόμη λαμπερό ήλιο τα πρωινά και ζεστές βραδιές... Ο ήλιος δύει νωρίς, αλλά μπορείς ακόμη να βουτήξεις σε διάφανα νερά.

Επειτα, είναι και αγαπημένος μήνας. Οσο μελαγχολικός πρέπει, για να κοιτάξεις ξανά το μέσα σου, αλλά και γεμάτος ενδιαφέρον, για να σε κρατάει στο μεταίχμιο, να μην τσακίζεις εντελώς. Οι Νύχτες Πρεμιέρας άρχισαν ήδη, σε λίγο έρχεται και το Πανόραμα, με αφιέρωμα στον Peckinpah, ανάμεσα σε άλλα. Και το φεστιβάλ των Κόμικ, της Βαβέλ, είναι προ των θυρών, ο Nick Cave έπαιξε προχθές και ήταν μαγικότερος του μαγικού (δεν μπορεί τελικά να είναι ποτέ λιγότερο καλός), σε λίγες μέρες καταφθάνουν και - ένα από τα μεγάλα συναυλιακά απωθημένα - οι Pearl Jam. Και στο Αθηνών Αρένα καλά ήταν την προηγούμενη Τρίτη, με τον Jay-Z και τα απαστράπτοντα νιάτα της πόλης, και μία μέρα μετά, η συναυλία του Μελωδία στο Λυκαβηττό, με Χαρούλα, Αλκίνοο και Μάλαμα. Τι όμορφη βραδιά! Και η Martha Graham έρχεται κι αυτή, κατηφορίζει από Θεσσαλονίκη σε λίγες μέρες, με ωραίους χορούς, εμπνευσμένους από την αρχαία ελληνική μυθολογία.

Και το αναπάντεχο 5ήμερο στην "άλλη" Μύκονο, ήταν παραπάνω από αναζωογονητικό.

(η αυλή, στο σπίτι της Εύας στη Μύκονο, στον Αη-Γιάννη)

Και το Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο, με το ένα πόδι στην Αθήνα, και με το άλλο δίπλα στον Τάμεση, μέρες ωραίες, με καιρό καλό και ήλιο λαμπρό, για περπάτημα, τι διάλειμμα κι αυτό. Ωραία μπήκε ο Σεπτέμβρης φέτος... Και μετά πλακώσανε οι δαίμονες, μπορεί να έφταιγαν οι στίχοι που τραγουδούσε ο Cave προχθές. Κατάφερε και μας στοίχειωσε πάλι, με τα τραγούδια για τον έρωτα και το θάνατο που γράφει όπως κανείς άλλος σύγχρονός του... Ούτε Ελληνας να ήταν.

(ο Nick Cave, ο αγαπημένος, σε παλαιότερη φωτογραφία)

Και το Σαββατοκύριακο αυτό είναι πιο θλιμμένο από τα προηγούμενα του Σεπτέμβρη, και κάτι υποσχέσεις μένουν εκκρεμείς, στον αέρα, να περιμένουν την εκπλήρωσή τους, αλλά ποιος ξέρει πάλι τι θα γίνει;

Iδωμεν.

(η Λούσυ περιεργάζεται τον νέο επισκέπτη του σπιτιού στο Αλεποχώρι. Μια χαρά τα πήγανε τελικά...)

Και κάνω και λίγο rewind. Και πάω πιο πίσω... Τι καλοκαίρι πάλι ήταν αυτό... Κάτι πλοία θυμάμαι, αργά και ερωτικά, να διασχίζουν την Αδριατική, κάτι σφηνάκια γκράπα να πίνονται το ένα μετά το άλλο στο Αμάλφι, κάτι ωραίες εικόνες με εσάνς χλιδής στο κοσμοπολίτικο Κάπρι, τη Madonna να εμφανίζεται ως άλλη θεά στο Olimpico, κάτι ηλιοβασιλέματα πύρινα, πάνω από τις Αλκυονίδες, κάτι φλερτ στα νερά, κάτι λόγια που πέσανε στο κενό, κάτι ωραίες συναυλίες που είδαμε πάλι, και μετά ενωθήκαμε σαν πιτσιρίκια στα γρήγορα, πίσω από κάτι θάμνους, υπό το σεληνόφως...

(μια πανοραμική του κόλπου του Κάπρι)

Και κάτι φοβέρες, κάτι απειλές, κάτι ασχήμιες, που μετά ξεχάστηκαν, κι ο χρόνος πέρασε, και το καλοκαίρι τελείωσε, και άλλος ένας Αύγουστος έφυγε για πάντα, και άλλος ένας μελαγχολικός Σεπτέμβρης κοντεύει ήδη να τελειώσει.

Και όλο σχέδια είμαστε πάλι. Και τα έχουμε αφήσει όλα τα παραπάνω ήδη πίσω μας, και πάμε, για τα επόμενα, όλο ελπίδα, ότι κάτι θα αλλάξει, κάτι καινούριο θα ξεπροβάλλει, που δεν θα χρειάζεται κι αυτό να αντικατασταθεί, όπως όλα τα προηγούμενα. Μπορεί αυτό να διαρκέσει, να δικαιωθεί και να μας γλυκάνει λίγο. Μέσα σε όλη την αλλαγή, και το χρόνο που περνάει, ας μείνει κάτι όρθιο, σταθερό, να ξαποσταίνουμε και λίγο...