Ο εθισμός του έρωτα
Γειά σου τώρα.
Τις τελευταίες μέρες, δεν είχα διάθεση να σου γράψω, καλό μου blog. Περί άλλων τύρβαζα. Προσπαθούσα να ακούσω την αγάπη. Θέτοντας ξανά στον εαυτό μου τα συνήθη ερωτήματα. Τι είναι έρωτας και τι αγάπη, και τι είναι αυτό που τα διαχωρίζει, αν διαχωρίζονται. Αυτά τα δύο συναισθήματα συνυπάρχουν μέσα μας ή μήπως το ένα προηγείται του άλλου; Υπάρχει κοινός τόπος, υπάρχουν σημεία τομής, υπάρχει σχέση; Σχέση; Σχέση υπάρχει. Και;
Προσπαθώ να ακούσω την αγάπη, να την αφήσω να εισχωρήσει σε κάθε πόρο του σώματός μου. Πόσο μπορώ να ξεχειλίσω από αυτή, πόσο ψηλά μπορεί να με πάει, πόσο μπορώ να αντισταθώ στη φυσική τάση του ανθρώπου να μετατρέπει τα πιο όμορφα συναισθήματα, σε μάχη μέχρις εσχάτων; Ερωτεύομαι τον άλλο για καθαρά βιοχημικούς λόγους; Ελκύομαι από τον άλλο, γιατί με συμπληρώνει, γιατί νιώθω ότι μαζί του πάω ένα βήμα πιο πέρα ή μήπως γιατί μου θυμίζει εμένα; Ερωτεύομαι τον άλλο γι' αυτό που είναι ή γι' αυτό που δείχνει; 'H μήπως γι' αυτό που νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει; Αγαπάω τον άλλο, γιατί είναι αυτός που είναι ή γιατί νομίζω ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο; Και τι μένει απ' όλα αυτά; Κι αν ο έρωτας είναι απλώς το αποτέλεσμα μερικών χημικών ενώσεων και αντιδράσεων, τότε γιατί κάθε επόμενη φορά νιώθεις ότι θα μπορούσε να είναι η πρώτη; 'Η, η τελευταία, ο τελικός προορισμός. Το απόλυτο ταίριασμα. Η ένωση.
Αγαπάω τον άλλο γιατί με εμπνέει, γιατί τον θαυμάζω γι' αυτό που είναι, γιατί η αλήθεια του με αφορά, γιατί είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος και αυτός είναι για μένα κι εγώ γι' αυτόν; 'Η μήπως αγαπάω γιατί έχω ανάγκη να νιώθω ασφάλεια, αγαπάω γιατί έχω συνηθίσει ν'αγαπάω ή να νομίζω ότι αγαπάω, αγαπάω γιατί φοβάμαι να μείνω μόνη μου; Τι είναι έρωτας, τι είναι αγάπη, και γιατί είναι τόσο δύσκολο οι δύο να είναι δύο, και μερικές φορές ένα, χωρίς ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλο με όλη του την ορμή, χωρίς να κατασπαράσσει ο ένας τον άλλο από φόβο, χωρίς αυτός ο διεστραμμένος πόθος για κτήση να αλλοιώνει αυτό που ξέρεις ότι είσαι; Γιατί είναι τόσο δύσκολο οι δύο να είναι μαζί, παραμένοντας δύο και μερικές στιγμές να μπορούν να είναι ένα, χωρίς μετά, όταν ξαναγίνονται δύο, να θρηνούν την απώλεια; O έρωτας δεν είναι που απαλάσσει από το φόβο την ανθρώπινη ψυχή, που την κάνει τολμηρή και ριψοκίνδυνη; Η αγάπη δεν είναι που απαλύνει, που συντροφεύει, που κατανοεί, που αποδέχεται; Που βρίσκεται λοιπόν, κάθε φορά, όλος αυτός ο χώρος, για τόση παρεξήγηση, για τόση απόσταση, για τόση κόντρα;
Απόψε ακούω την αγάπη.
posted by blade runner at 7:40 μ.μ.
29 Comments:
Πως είχε μεταφράσει ο Ταχτσής στο Love Story? Αγάπη είναι να μην χρειάζεται ποτέ να ζητάς συγνώμη???..
Welcome back.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην χρειστεί, έστω μία φορά, να ζητήσεις ειλικρινά συγνώμη από αυτόν που αγαπάς, για μία από τις πολλές, μικρές ή μεγάλες, θηριωδίες που με μαθηματική ακρίβεια θα διαπράξεις μέσα στη σχέση, ιδίως όταν είσαι νέος στον έρωτα.
Ωραίο το παραμυθάκι του Love Story, αλλά μου φαινόταν υπερβολικό από την πρώτη φορά που το είχα δει, γύρω στα 15 μου.
Μην ξεχνάς dormammu ότι η ηρωίδα που υποδυόταν η Αλι Μακ Γκρο γνώριζε ότι θα φύγει. Αυτή η γνώση μερικούς ανθρώπους τους κάνει πολύ πολύ γενναίους και πολύ πολύ γενναιόδωρους.
Καλώς σε βρίσκω.
"All I really, really want our love to do
is to bring out the best in me and in you, too..."
Joni Mitchell
Παρότι νέος στη μπλογκόσφαιρα, έχω διαβάσει αρκετές εκατοντάδες posts. Αυτό μίλησε απευθείας στην καρδιά μου!
Αλλά και το πρώτο σου σχόλιο:
"Δεν υπάρχει περίπτωση να μην χρειστεί, έστω μία φορά, να ζητήσεις ειλικρινά συγνώμη από αυτόν που αγαπάς, για μία από τις πολλές, μικρές ή μεγάλες, θηριωδίες που με μαθηματική ακρίβεια θα διαπράξεις μέσα στη σχέση, ιδίως όταν είσαι νέος στον έρωτα."
Και να 'ταν μόνο μία :(
"Αυτή η γνώση μερικούς ανθρώπους τους κάνει πολύ πολύ γενναίους και πολύ πολύ γενναιόδωρους."
Εδώ με ...αποτελείωσες! Καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς.
Έχουμε προφανώς τα ίδια ερωτήματα και προβληματισμούς. Υποθέτω πως έζησες (ή ζεις) κι εσύ τον "μεγάλο έρωτα" (ίσως όχι μόνο μια φορά) και ακόμα αναρωτιέσαι τι συνέβη (ή τι συμβαίνει).
Θαρρώ πως γνωρίζεις κι εσύ πολύ καλά ότι δεν υπάρχει καμιά απάντηση στα ερωτήματα αυτά που να εκφράζεται με λόγια. Τι να γράψω λοιπόν; Απλά "προσυπογράφω και με τα δυο μου χέρια" που λέει κι εκείνος, χάρη στον οποίο γνώρισα κι εσένα και τόσους άλλους σε αυτή την υπέροχη διαδικτυακή παρέα!
Άλλωστε, όπως λες:
"the more we love, the further we go"
Σε ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι όλα αυτά μαζί μας. Σε φιλώ διαδικτυακά!
Μιχάλης
@basik
Ακριβώς. Πως γίνεται όμως και συνήθως γίνεται ακριβώς το αντίθετο;
Τι βασανιστικά ερωτήματα, τι υπέροχος ο τρόπος που τα έθεσες. Δεν έχω τι να πω. "η μόνη πραγματικά τέλεια αγάπη είναι η ανεκπλήρωτη".
Θα ξεφύγω κάπως απ το ποιητικό ύφος του ποστ.Νομίζω ότι ερωτευόμαστε/αγαπάμε για 2 τουλάχιστον βασικούς λόγους.Ο πρώτος έχει να κάνει με την βιοχημεία(ορμόνες).Εχετε δει ζώο που έχει ευνουχιστεί η έχει κάνει στείρωση?είναι εντελώς αδιάφορο, ερωτικά-σεξουαλικά.Ο άνθρωπος όμως ακόμα και αν έχει πέσει σε "ορμονικό μαρασμό" συνεχίζει να ερωτευται.Εκεί εισέρχεται ο δεύτερος βασικός παραγονταs.Ο φόβος της μοναξιάς και του θανάτου.Λοιπόν τι λέω? ότι αν ο άνθρωπος (υποθετικά λέω) ήταν αθάνατος και άτρωτος χωρίς αυτό που λέμε sex drive δεν θα αγαπούσε ερωτικά? Ισως ναι, αλλα με αλλο τροπο, λεω.Χωριs τοση ενταση, τουλαχιστον.Απλουστευτική και ψυχρή λογική σε αντίθεση με το υφοs του ποστ αλλά καμία άλλη απάντηση δεν βρίσκω.
@ blade runner
Ανωριμότητα; Λάθος επιλογές ή συγκυρίες;
@resident
Δηλαδή λες πως ο κύριος λόγος που ερωτευόμαστε είναι γιατί φοβόμαστε το θάνατο και τη μοναξιά και μέσω του έρωτα ξορκίζουμε αυτά τα συναισθήματα. Συμφωνώ πως όταν είμαστε ερωτευμένοι, νιώθουμε πολύ πιο δυνατοί, μπορεί να νιώθουμε μέχρι και υπέροχοι. Τότε όμως, γιατί οταν ο έρωτας υποχωρεί, σε ορισμένες περιπτώσεις καταλήγουμε να αγαπάμε έναν άνθρωπο και να τον νιώθουμε κοντινό μας; Σαν να είναι κομμάτι της ύπαρξής μας. Και με έναν φίλο μπορούμε επίσης να το νιώσουμε αυτό. Πάλι ο φόβος της μοναξιάς είναι που προκαλεί την αγάπη, ή κάτι βαθύτερο, υπαρξιακής υφής μεν, ωστόσο διαφορετικό;
@basik
Αν όχι ανωριμότητα, αδυναμία χαρακτήρα σίγουρα.
@mickey
Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε " ο μεγάλος έρωτας". Εμένα όλοι οι έρωτες το ίδιο μου φαίνονται. Κάθε φορά με την ίδια ορμή ξεκινούν και με τον ίδιο τρόπο φαίνεται κάποια στιγμή ότι έχει αρχίσει η φθορά και η παρακμή τους.
Υπάρχουν μεγάλες αγάπες, όμως, αυτές που σε αλλάζουν σαν άνθρωπο, σε πάνε αλλού, σου ανοίγουν πόρτες που δεν είχες ανοίξει πριν, σε πληρώνουν συναισθηματικά και νοητικά. Τι ακριβώς συμβαίνει εκεί; Γιατί δεν μιλάμε για χημεία, σε καμία περίπτωση, εκεί παίζουμε σε άλλα τερέν, πιο αφηρημένα.
Το μόνο που λέω είναι ότι η σεξουαλική ορμή και οι φόβοι μας παίζουν σημαντικό ρόλο στις σχέσεις ερωτά και αγάπης.Επίσης η αγάπη σπάνια είναι ανιδιοτελής.αν κάποιος μας φερθεί πολύ άσχημα επανειλημμένα τότε παύουμε να τον αγαπάμε.Μήπως γιατι τότε παύουμε και να τον βλέπουμε σαν ένα στήριγμα στους φόβους μας?(και οχι μονο βεβαια)Θα ακούσω και γω την αγάπη(όταν είμαι ερωτευμένος η αγαπώ τι νιώθω και γιατί?) και αν κάτι νεότερο προκύψει θα επανέλθω.
Την καλησπέρα μου σε όλους τους φίλους!
Αγαπητή blade runner,
Ως "μεγάλο έρωτα" εννοώ αυτό που εσύ εκφράζεις ως "μεγάλη αγάπη". Άλλωστε σε πολλές γλώσσες οι δυο έννοιες εκφράζονται με κοινή λέξη, ενώ και η ελληνική λέξη "έρως" αρχικά αυτό σήμαινε νομίζω (ακόμα και οι "ανέραστοι" χριστιανοί μοναχοί έκαναν λόγο για θείο "έρωτα" και είχαν ως motto το "έρως έρωτι νικάται").
Πέρα από τα ανούσια φιλολογικά (συχνά είμαι αρκετά φλύαρος), η ουσία του πράγματος είναι οι σχέσεις που σε "αλλάζουν σαν άνθρωπο, σε πάνε αλλού, σου ανοίγουν πόρτες που δεν είχες ανοίξει πριν, σε πληρώνουν συναισθηματικά και νοητικά", όπως λες. Προσωπικά είχα μόνο μία τέτοια, χωρίς να αποκλείω πάντως (τουλάχιστον με βάση τη λογική) κάποια "επανάληψη" στο μέλλον. Παραμένω αισιόδοξος :)
Δε θα υποτιμήσω πάντως τη "χημεία" (είναι βασικό στοιχείο), αλλά σαφώς μιλάμε και για άλλα επίπεδα. Όταν με ένα άλλο πρόσωπο ολοκληρώνεσαι σε βαθμό που να νιώθεις τη διάθεση, τις σκέψεις και τις ανάγκες του πριν καν εκδηλωθούν? όταν μπαίνεις στο δικό του κόσμο (που σε αρκετά σημεία είναι ξένος με τον δικό σου) και προσλαμβάνεις στοιχεία που πριν ήταν αδιανόητα για σένα? όταν προσαρμόζεις τους ρυθμούς σου για να μπορείς να ζεις μαζί του στην καλύτερη δυνατή κατάσταση? όταν είσαι πρόθυμος (και το πράττεις) να αλλάξεις ακόμα και τα επαγγελματικά σου σχέδια ή να πεις όχι σε κάποιες ευκαιρίες? και τέλος όταν όλα τα παραπάνω (και πολλά ακόμα) δεν τα κάνεις από εξάρτηση ή ανάγκη, αλλά επειδή ΕΤΣΙ ΘΕΛΕΙΣ και, κυρίως, είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος "να κάνεις στην άκρη" για να αναπνεύσει ελεύθερο ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ, όποτε το αποφασίσει (και χωρίς βέβαια να του τρίψεις "εκβιαστικά" στη μούρη τις "θυσίες" σου τη στιγμή εκείνη), ε, τότε νομίζω πως μιλάμε για κάτι παραπάνω από "εξάρτηση", "κτητικότητα" και "χημεία". Ιδιαίτερα αν χαρείς πραγματικά όταν το δεις ευτυχισμένο, ακόμα και μακριά σου, ακόμα και με κάποιον άλλον(!) Φυσικά, σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο και σχεδόν ποτέ δεν είναι αμοιβαίο ;)
Ίσως και να πρόκειται για κάποια μορφή "ανωριμότητας" (αν και δε νομίζω πως αποτελεί "αδυναμία χαρακτήρα" - κάθε άλλο). Πιστεύω όμως ειλικρινά πως η αγάπη που δε "ζηλοί τα εαυτοίς", που δεν εκφράζεται με (συνήθως υστερόβουλες - ακόμα και ασυνείδητα) "θυσίες", αλλά συνειδητές επιλογές (συχνά "θυσιάζοντας" πολύ περισσότερα και πιο ουσιαστικά πράγματα) και κυρίως σέβεται τον ίδιο της τον εαυτό και δεν καταλήγει σε pathetic απόρριψη του εγώ για χάρη του άλλου, αλλά σε μια γαλήνια αίσθηση πληρότητας χωρίς εξαναγκασμούς και ενοχές, είναι η μοναδική πηγή αληθινής ευτυχίας - ή ότι άλλο τέλος πάντων προσεγγίζει αυτό το "ιδανικό". Οπότε, επαναλαμβάνω, την απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα την έχεις ήδη δώσει με το motto:
"the more we love, the further we go"
Δε χρειάζονται πολλές αναλύσεις νομίζω. Είναι κάτι που πιο πολύ το νιώθεις παρά το εκφράζεις με λόγια (ή και σκέψεις ακόμα). Και το πιο εκπληκτικό είναι ότι όσο "ωριμάζεις" στην πορεία τόσο περισσότερο πλησιάζεις στο "ιδανικό παιδί" - που προφανώς χαίρεται αφάνταστα να "παίζει" σε τέτοια "τερέν" ;)
Ζητώ συγγνώμη, πέραν του μεγέθους και για τον προσωπικό τόνο σε αυτό και σε προηγούμενα σχόλια (ελπίζω να μην προσβάλλω κανένα ούτε να εισβάλω στα προσωπικά άλλων), αλλά παίρνω το θάρρος μέσα από τις δικές σου (αξιοπρεπέστατες και βαθιά ανθρώπινες) εξομολογήσεις σε αυτό και σε άλλα σου ποστ. Ίσως έπρεπε να σου γράψω κάποια από αυτά πιο προσωπικά (δεν έχεις και κάποιο email στο προφίλ σου!), αλλά πέρα από σένα εκτιμώ ιδιαίτερα και τους υπόλοιπους της παρέας, οπότε νιώθω αρκετά άνετα να μιλήσω γι' αυτά εδώ πέρα :)
Τρία πράγματα είναι.
Πρώτο, η σωματική έλξη. Είναι αυτό που σε κάνει, συχνά με την πρώτη ματιά, να θέλεις να αγγίξεις έναν άνθρωπο, να τον φιλήσεις, να τον αγκαλιάσεις. Και κάποια στιγμή να κάνεις και την πράξη.
Δεύτερο, ο ρομαντικός έρωτας. Είναι αυτό που σε κάνει να τον σκέφτεσαι συνέχεια, να λιώνεις στην ιδέα ότι θα τον δεις, να κάθεσαι όλη νύχτα άγρυπνος κοιτάζοντας το ταβάνι.
Τρίτο, η -- καλώς εννοούμενη -- συνήθεια της παρουσίας του. Είναι αυτό που σε κάνει να μένεις μαζί του 10, 20 ή 30 χρόνια, η σιγουριά ότι θα ξυπνήσεις το πρωί και θα είναι δίπλα σου, η αίσθηση ασφάλειας και οικειότητας που μόνο ο χρόνος μπορεί να χαρίσει.
Και τότε θα αγαπάς και τα λάθη του...
Θα μπορούσα να παραθέσω τον ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου, αυτούσιο. Αλλά πρώτα ζητάω την άδειά σας.
Με αγάπη
Παράγραφος
Καλημέρα σε όλους!
@mickey
Αυτό που περιγράφεις, το έχω ζήσει μέχρι στιγμής μόνο μία φορά. Κι ήταν πολύ πλούσια εμπειρία, από την οποία έχω κρατήσει πλέον μόνο τις ωραίες στιγμές. Είχε μεγάλη διάρκεια και είχε ... απ' όλα, ωστόσο έτυχε όταν προέκυψε να είναι ιδανικό το timing, και για μένα και για τον άλλο άνθρωπο.
Δεν ξέρω αν θα επαναληφθεί, θέλω να επαναληφθεί. Νιώθω ότι η επόμενη φορά θα είναι και πιο απογειωτική, με την έννοια ότι στο ενδιάμεσο διάστημα έχω επεξεργαστεί πολλά πράγματα κι έχω δουλέψει τον εαυτό μου ακόμη περισσότερο.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν ο άνθρωπος που επιλέγεις να έχεις δίπλα σου αποδεικνύεται ότι δεν αποδίδει την ίδια σημασία με σένα στη συντροφικότητα. Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά πως δεν σε αγαπάει ή πως δεν είναι ερωτευμένος. Απλώς, δεν αντιλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο τι σημαίνει να έχεις ερωτική σχέση αγάπης με έναν άλλο άνθρωπο. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που απαιτείται πολλή δουλειά, και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που όσο πρόθυμος και να είσαι να αφήσεις στην άκρη εγωισμούς, ανασφάλειες και λοιπά ποταπά συναισθήματα, καταλήγεις αρκετά συχνά να προσκρούεις πάνω σε ένα τείχο. Ισως η καλύτερη λύση να είναι ο χωρισμός. Χωρίς δράματα, να παραδέχεσαι με ειλικρίνεια ότι υπάρχει μεν διάθεση, ωστόσο δεν υπάρχει ... κοινός τόπος.
Υπάρχουν διαφορές που γεφυρώνονται, και διαφορές που γίνονται ψηλά τείχη.
Το λέω αυτό γιατί μια τέτοια κατάσταση μπορεί να σου βγάλει υστερίες και αρνητικές πλευρές που κάτω από άλλες συνθήκες να μην εκφράζονται παρά σπάνια.
@paragrafos
Γράψε ό,τι θέλεις, καλέ!
Ο Υμνος της Αγάπης, δε, ποτέ δεν συνδέθηκε μέσα μου με θρησκευτικής προέλευσης κείμενο. Το θεωρώ ένα από τα ωραιότερα ποιήματα που έχουν γραφτεί ποτέ. Δεν νομίζω ότι συμπυκνώνεται πουθενά πιο ιδανικά το νόημα της εξελιγμένης αγάπης, όπως εκεί.
Κι ας είμαι άθρησκη.
@paragrafos
το καλέ ήταν προσφώνηση οικειότητας. Ελπίζω να μην σου ακούστηκε προσβλητικό!
@mickey
Δεν μ' ενοχλούν τα προσωπικά κείμενα. Αν δεν μπορούμε να γίνουμε προσωπικοί ούτε στο προσωπικό μας blog, τότε δεν υπάρχει λόγος να το συντηρούμε, έτσι δεν είναι;
Blade, Καλημέρα! Άλλο αγάπη, κι άλλο έρωτας,αλλά εγώ προσωπικά πιστεύω ότι η αγάπη είναι απαραίτητη προυπόθεση για να μπορέσει ένας έρωτας να διαρκέσει.
Τολμώ να σού προτείνω να διαβάσεις αυτό...
Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
To σημερινο post στο blog του ΝΔ, μου εφερε στο νου μια συνεντευξη τησ κικηs Δημουλα
Κική Δημουλά:
Συνέντευξη Κικής Δημουλά στο περιοδικό "ΓΥΝΑΙΚΑ" (απόσπασμα)
Ερ. - Σας έλειψε λοιπόν, ο έρωτας...
Απ. - Μου έλειψε πάρα πολύ. Αυτός ο έρωτας που εννοούμε "έρωτα". Αυτή η παραφορά, που μας κάνει να τρέχουμε σαν τους τυφλούς προς το αντικείμενο του πόθου μας. Δεν μπορεί να λειτουργήσει τέτοιο αίσθημα μέσα σ' ένα γάμο. Δεν είναι δυνατόν.
- Είναι παραφορά ο έρωτας ;
- Βέβαια. Τον έρωτα εγώ τον θεωρώ μονομερή. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν έρωτα με αμοιβαιότητα, είναι αδύνατον. Δηλαδή, κάποιος προηγείται σε υπερβολή. Κάποια στιγμή, αυτός που δίνει περισσότερα, για χψ λόγους, παύει να δίνει τόσα πολλά. Ο άλλος το διαισθάνεται το βλέπει αυτό και τότε γίνεται εκείνος πλειοδότης. Λοιπόν οι άνθρωποι παίζουν, ένα παιχνίδι επικρατήσεως είναι ο έρωτας. ένα παιχνίδι προορισμένο να τελειώνει.
έτσι κι αλλιώς η Δημουλά είναι η μοναδική πένα στην Ελλάδα που με ό,τι γράφει, χτυπάει κατευθείαν στο μεδούλι των πραγμάτων. Εχει απόλυτο δίκιο σε ό,τι αφορά στον έρωτα, γι' αυτό πιστεύω πως στο όνομα του έρωτα διαπράττονται μεγάλες θηριωδίες. Είναι όντως αγώνας επικράτησης. Και κάπου εκεί ήθελα να καταλήξω ίσως, με αυτό το post. Η αληθινή αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων έρχεται όταν ο έρωτας έχει πια αποχωρήσει. Οσο θλιβερό και αν μου φαίνεται στιγμές-στιγμές αυτό, είναι η αλήθεια. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιείς, τόσο πιο ειλικρινά στέκεσαι απέναντι στον έρωτα. Το να έχεις υψηλότερες προσδοκίες από αυτόν είναι μάλλον μάταιο και άδικο. Η άγρια ομορφιά του έρωτα αυτή είναι, από κει παίρνει τη δύναμή του και τρέφεται ο έρωτας, από την αντιπαράθεση για την τελική επικράτηση. Που στο τέλος κάθε έρωτα, μοιάζει τόσο ασήμαντη.
Είχε γράψει και πει κάποτε η Μαλβίνα: Αυτός που δεν είναι τώρα, δεν υπήρξε ποτέ. 'Η κάπως έτσι. Και είναι τόσο αληθινό αυτό, πάντοτε μου χτύπαγε ευαίσθητες χορδές. Με την έννοια του ότι ο έρωτας έχει απόλυτη κυριαρχία πάνω μας και μέσα μας όσο είναι ζωντανός και σε ωθεί στη συνεχή διεκδίκηση. Μετά, αντικαθίσταται από άλλον έρωτα μέσα μας. Ο έρωτας δεν μπορεί να αντέξει πολύ. Εκτός αν είναι ανεκπλήρωτος.
Η αγάπη είναι που όσο περνάει ο χρόνος στεριώνει και μεγαλώνουν και βαθαίνουν οι ρίζες της. Γιατί στην αγάπη δεν υπάρχει πια διεκδίκηση, δεδομένου ότι προϋπόθεση για την ύπαρξή της είναι η αποδοχή του άλλου. Δεν μπορείς να αποδέχεσαι τον άλλο και να τον αγαπάς γι' αυτό που είναι, χωρίς να τον σέβεσαι. Κι όταν σέβεσαι τον άλλο, δεν είναι δυνατόν να ορμάς ταυτόχρονα πάνω του για να κυριαρχήσεις επ' αυτού.
Ο έρωτας τρέφεται από μόνος του, μάλλον. Η αγάπη τρέφεται και από τους δύο, και παλιώνει σαν το καλό κρασί.
Εβίβα...
@ μαύρος γάτος
Tο διάβασα καλέ μου το πόνημά σου. Σε τόσα πολλά από αυτά που λες συμφωνώ απολύτως, σε λίγα μόνο διαφωνώ. Το δε κομμάτι που αναφέρεται στο πόσο αποπροσανατολιστικοί είναι οι στίχοι των περισσοτερων εμπορικών σουξέ που πραγματεύονται τον έρωτα, είναι πέρα για πέρα αληθινό...
Σκέψου όλα αυτά τα κοριτσάκια και τα αγοράκια, που αποφασίζουν τι ρόλους θα παίξουν στο ερωτικό παιχνίδι, μαθαίνοντας από τόσο νωρίς να τραγουδούν στίχους που ... "λαϊκίζουν" ασυστόλως!
Εχεις δίκιο... "Στα'δωσα όλα κι έμεινα στον άσο!". Ας μην τα έδινες όλα, ας κράταγες τα πιο σημαντικά για τον εαυτό σου. Πρώτον, γιατί αν δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να στέκεσαι ισότιμα δίπλα στον άνθρωπο που υποτίθεται πως αγαπάς. Δεύτερον, γιατί ό,τι δίνουμε στον άλλο είναι καλό να του το δίνουμε γιατί το κέρδισε με το σπαθί του και γιατί το διεκδίκησε. Οχι να το δίνουμε για να τον εξαναγκάσουμε σε μια ισόβια δέσμευση απέναντί μας...
Πράγματα που στα λόγια φαίνονται τόσο απλά, στην πράξη όμως...
Μετά από το κείμενό σου, και με αφορμή όσα έγραψαν οι υπόλοιποι, κι όσα σκέφτομαι κι εγώ, έτσι κι αλλιώς, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (ο έρωτας υπήρξε πάντα σημαντικότατο κεφάλαιο στη ζωή μου, αν όχι το πιο σημαντικό), θα'θελα, αν μπορούσα, να άρχιζα ξανά από την αρχή. Κουβαλώντας όλα αυτά τα πράγματα ως γνώση, έχοντας μείνει όμως πριν μερικά χρόνια μόνη, η μοναχικότητα εξαγνίζει τις περισσότερες φορές την ψυχή, γιατί την απαλλάσει από περιττά πάθη και φουσκωμένα συναισθήματα. Να ξαναρχίσω από την αρχή, καινούριος άνθρωπος.
Και - φευ! - να μην έκανα τα ίδια λάθη.
Έστω κάπως αργοπορημένα, μου φαίνεται πως είναι προτιμότερο αντί να μεταφέρω τις βεβαιότητες του "ύμνου της αγάπης" να παραθέσω την κοσμοχαλασιά που προκαλεί μέσα μας κάποτε ο Ερωτας.
--------------
Ένα δειλινό,
μες στ'ακροθαλάσσι,
σαν το ναυαγό
ήρθα κι εγώ, ήρθα κι εγώ.
Μου'δωσες νερό
σ'ασημένιο τάσι,
για να δροσισθώ,
σ'ευχαριστώ, σ΄ευχαριστώ.
Αγάπη μέσα στην καρδιά, φουρτουνιασμενη λαγκαδιά
καμιά βραδιά πλημμύρισες,
και μας ξεκλήρησες.
Πάψε να ζητάς
όλη την αλήθεια,
τι είναι ο έρωτας
μη με ρωτάς, μη με ρωτάς.
Ψάχνε να τη βρεις
μες στα παραμύθια,
τώρα δε μπορείς,
είναι νωρίς, είναι νωρίς.
Αγάπη μέσα στην καρδιά...
My dear blade runner,
όταν διαβάζω κάτι με το οποίο ταυτίζομαι λέξη προς λέξη, νιώθω την ανάγκη να το μοιραστώ, οπότε με τα blog-comments έχω ξεσαλώσει.
Μιλάω για το σχόλιό σου στο blog του ΝΔ σήμερα στις 4:48μμ.
Να 'σαι καλά και να βρίσκεις διάθεση για να γράφεις συχνότερα.
Απλά να το ξαναγράψω για τρίτη φορά:
"the more we love, the further we go"
Δεν υπάρχει λόγος να μένουμε στάσιμοι σε κάτι ευτελές και να μην πάμε πιο μακριά. Μόνο με την αγάπη μπορούμε...
Με φιλία και φιλιά,
Μιχάλης
Αν κάθε φορά που συμφωνούσαμε σου άφηνα κι ένα σχόλιο, θα με χώριζε η δικιά μου...
Με αφορμή τη Matrix-ολογία σου αφιερώνω το Liar απ' το καινούριο των Built to Spill.
@andy
καλέ μου andy, δεν τους ξέρω τους built to spill, ντροπή, ε;
Ρώτησα και έμαθα όμως και ζήτησα από φίλο που έχει άλμπουμ τους, να μου το δανείσει να τους ακούσω.
Ελπίζω η φίλη σου να μην είναι blogger!
:)
Όλοι μας έχουμε τρύπες στο rock'n'roll, μην ντρέπεσαι γι' αυτό (εξαιρούνται ο Δασκαλόπουλος, ο συγχωρεμένος ο John Peel και κάτι τέτοιοι).
Τώρα με το Internet είναι πολύ εύκολο ν μάθεις τα πάντα για τους Built to Spill (πού οι παλιές, κακές εποχές που τρέχαμε στο Λονδίνο για να ενημερωθούμε...).
Είναι Neil Young-ικοί, με κολεγιακό στυλ '90ς τύπου Pavement, Sebadoh κλπ.
Λατρεύω το rhythm'n'bass τους.
Αν σου ακούγεται ενδιαφέρον σου προτείνω το "Perfect from now on" και το "Keep it like a secret" ή το καινούριο που μόλις βγήκε.
Η δικιά μου δεν είναι blogger αλλά τα διαβάζει (όσο της επιτρέπουν τα ελληνικά της)!
thank you andy!
Nα προσθέσω στη λίστα αυτών που δεν έχουν κανένα κενό τον Γιάννη Πετρίδη. Πάντα στις επάλξεις...
Where did you find it? Interesting read Accutane clinical infor Watch live webcams for free How to lose body fat the safe way Fat loss for idiots reviews testimonials isuzu trooper 2002 Backlight laptop repair Dvd rw player Cher tatoo removal Diamond sharpening steels infocus projectors I want to lose weight fat stomach Bare essential cosmetic
Δημοσίευση σχολίου
<< Home