Ενα παραμύθι

Μου τη διηγήθηκε μια φίλη, κι επειδή κουράστηκα τώρα τελευταία να βλέπω ανθρώπους αγαπημένους να φοβούνται την αγάπη και εν γένει το συναίσθημα, την εκθέτω σε κοινή θέα, μπας και τη δει κανένας περαστικός. Την αφιερώνω, δε, στο Γιάννη Αγγελάκα και τη συγκλονιστική ταραγμένη ηρεμία του. Σαν αυτή που μετέδιδε επί σκηνής, σε όσους είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, στις συναυλίες του με τους Επισκέπτες, στο Gagarin.

Ετσι, έτσι, φίλε Γιάννη, από δω και πάνω έχει μόνο τώρα.

τώρα εγώ θα σου πω για ένα άλλο κορίτσι, που ήθελε,
όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, να νιώσει την αγάπη.
αυτό ήταν που έκαιγε την καρδιά της,
αυτό ήταν που έβαζε στο μυαλό της φωτιά.
αυτό ήταν που έκανε όλα τα υπόλοιπα να αποκτούν νόημα.
κι έτσι, κάθε φορά που ανοιγόταν μπροστά της ο δρόμος,
ξεκινούσε να πηγαίνει, χωρίς να ξέρει ακριβώς για που.
χωρίς να τη νοιάζει, έπαιρνε στο κατόπι το χρόνο και πήγαινε.
που και που, ξαπόσταινε, γιατί είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν στο δρόμο.
και το κορίτσι ήξερε ότι σε όλα πρέπει να δίνεις την προσοχή σου,
χωρίς να ξεδιαλέγεις αυτά του γούστου σου.
γιατί έτσι είναι η ζωή, γεμάτη από τούτα αλλά κι από κείνα,
από αυτά κι από τα άλλα.
δεν έμενε όμως πολύ, πουθενά.
συνέχιζε να προχωρά, μέχρι να βρει αυτό που θα έκανε την ψυχή της να γελάσει.
αλλά όσο πιο πολύ πήγαινε, τόσο περισσότερο δάκρυζε.
κι όσο πιο πολύ δάκρυζε, τόσο πιο μακρυά φαινόταν το τέλος του δρόμου.
μια μέρα εκεί που πήγαινε, συνάντησε ένα αγόρι.
και το αγόρι σκίρτησε μόλις την είδε και κάπως του'ρθε
πως, λέει, την ερωτεύθηκε, με έρωτα βαρύ.
και σκάρωσε ένα ποιηματάκι και της είπε:
"Ποια έρχεται σαν στήλη καπνού
μέσα από την ερημιά,
αρωματισμένη με μύρο και λιβάνι;
Οι αρθρώσεις των μηρών σου είναι σαν κόσμημα,
έργο πονηρού τεχνίτη.
Τα χείλη σου σαν κόκκινο νήμα,
το στόμα σου κομψό...
Η ανάσα σου μυρίζει σαν το μήλο,
και τα στήθη σου, δυο τσαμπιά σταφύλια...
Είσαι πανέμορφη αγάπη μου.
Και δεν υπάρχει ψεγάδι πάνω σου."
το αγόρι έμεινε μαζί της,
να περπατάει για αρκετές μέρες,
μέχρι που κουράστηκε και πίσω αποφάσισε να γυρίσει.
ετσι είναι αυτά, ο μακρύς ο δρόμος είναι κουραστικός και δύσκολος.
και το αγόρι έφυγε, και το κορίτσι τον χαιρέτισε με δάκρυα στα μάτια
και λύπη στη ψυχή.
που έχασε το συνοδοιπόρο της.
αρκετές μέρες μετά που έφυγε το αγόρι,
το κορίτσι έπεσε πάνω σε ένα γάμο,
από αυτούς τους απλούς γάμους, που γίνονται στα χωριά.
μέσα στα γρασίδια και τα λουλούδια,
μήνα Μάιο, το μήνα του έρωτα.
το κορίτσι και το αγόρι κοιτάζονταν στα μάτια και
νόμιζες πως ο ήλιος συναντούσε το φεγγάρι.
τέτοια ομορφιά.
και το κορίτσι της ιστορίας μας συγκινήθηκε,
γιατί η ομορφιά είναι σπάνιο πράγμα.
και ένιωσε την ψυχή της να πάλλεται.
και σκάρωσε ένα ποιηματάκι
και τους το τραγούδησε, λίγο πριν φύγει από το χωριό τους,
να βγει ξανά στο δικό της δρόμο:
"Οι μάγισσες τα ύφαιναν όλο το βράδυ,
το πέπλο το αραχνοϋφαντο.
Μια νύχτα πριν, το έραναν με αστρόσκονη
και ψιθύρισαν λόγια μυστικά, του έρωτα.
Η πλανεύτρα σελήνη ταξίδεψε ταξίδι μαγικό,
προσγειώθηκε στη γη και κοίταξε τους δύο νέους στα μάτια.
Τους ευχήθηκε να είναι μαζί, όπως τ' αστέρια στον ουρανό,
οι αστερίες στο βυθό και τα πουλιά στους αιθέρες.
Στο τέλος, κάλεσε τη φωτιά, το νερό, τον αέρα και τη γη,
να χορέψουν χορό τρελό, χορό του έρωτα".
και μετά το κορίτσι έφυγε.
να μην παραλείψω να σου πω
πως το κορίτσι έψαχνε την αγάπη,
αλλά κατάλαβε νωρίς πως αυτή κρύβεται μέσα σε σχισμές και σπηλιές,
παίζει κρυφτό με το χρόνο, γιατί η αγάπη δεν έχει χρόνο
και δεν της αρέσει να τη βάζουν σε σχήματα.
το σιχαίνεται αυτό κι έτσι κρύβεται
και αποκαλύπτεται μόνο στα μάτια εκείνων που ξέρουν να διαβάζουν τα σημάδια.
στο δρόμο του το κορίτσι, γέλασε και δάκρυσε πολλές φορές.
ένα πρωινό του Φεβρουαρίου, μάλιστα, έκλαψε τόσο που ράγισαν τα βράχια.
ένα αγόρι από τα παλιά, την έκανε να κλάψει.
συνοδοιπόρος κι αυτός,
που κάποια στιγμή στο δρόμο νόμισε πως βρήκε αυτό που έψαχνε
κι έμεινε εκεί.
οι θεοί όμως αυτού και του άλλου κόσμου δεν είχαν σύμφωνη γνώμη.
το ζήλεψαν το αγόρι έτσι ήρεμο που ήταν και είπαν να το πάρουν μαζί τους.
και το αγόρι έφυγε ξαφνικά, όπως φεύγουν τα φύλλα από τα δέντρα το φθινόπωρο,
και δεν είπε ούτε γεια.
δεν πρόλαβε τις χαιρετούρες.
ένα βράδυ όμως επισκέφθηκε το κορίτσι της ιστορίας μας στον ύπνο της
και της είπε διάφορα.
και το κορίτσι, για να ξορκίσει το φόβο του,
του έγραψε:
"Σε είδα πάλι να μου γνέφεις χθες αργά,
μέσα στο απόκοσμο φως των αστεριών,
βαθιά μέσα στη νύχτα.
Στην άκρη της πόλης με οδήγησες,
πέρα, πάνω στο λόφο των εφηβικών ερώτων
και μου ψιθύρισες λόγια γλυκά, σαγήνης λόγια, απαλά.
Πέρα από τις στέγες των σπιτιών,
άνοιξες τα φτερά σου και με πέταξες.
Είδα τα πάντα από ψηλά
και ανατρίχιασα από την πολλή γαλήνη.
"η δόξα ενός πρώιμου θανάτου",
είπες και γέλασες.
"η σάρκα που λατρεύεται πριν την πτώση",
σκέφτηκα εγώ.
Μα τότε αντίκρυσα το παγωμένο σύννεφο
που σκέπαζε το πρόσωπό σου,
ένιωσα τα βάθη των αιώνων
μέσα απ' όπου αναδύεσαι και θόλωσε η θνητή μου σκέψη.
Είδα το σώμα μου να κείτεται ασάλευτο μέσα σε μια γυαλιστερή κάσκα,
φτιαγμένη από ακριβό ξύλο,
κι από κάτω τα σκουλήκια της γης
να χαλάνε σιγά-σιγά αυτό που ήξερα για όψη.
Και σκιάχτηκα, και τρόμαξα και μετά σε χαιρέτησα
κι ευχήθηκα να μην σε συναντήσω ποτέ ξανά".

το κορίτσι πολύ τρόμαξε με το θάνατο
κι έτσι συνέχισε το δρόμο της
με περισσότερο πείσμα αυτή τη φορά,
να μείνει δίπλα στη ζωή,
να μην ξεστρατίσει ούτε τόσο δα.
και αποφάσισε τα δάκρυα να μην την ξαναπτοήσουν,
γιατί ακόμη και τα δάκρυα είναι γλυκά
και μερικές φορές σε ξαλαφρώνουν κιόλας.
και τα χρόνια πέρασαν
και το κορίτσι έγινε μεγάλο κορίτσι
και τα σύννεφα ταξίδεψαν πολύ μακριά
κι ο χρόνος άρχισε να κυλάει πιο γοργά
και τα δάκρυα να αλλάζουν γεύση
και οι εικόνες να αλλάζουν με μεγάλη ταχύτητα
και καινούρια πράγματα να διαδέχονται το ένα το άλλο
και ο κόσμος που ήξερε το κορίτσι που τώρα είναι μεγάλο κορίτσι,
να' χει αλλάξει σύνορα κι ανθρώπους και όνομα.
αλλά το κορίτσι εξακολουθούσε να ψάχνει την αγάπη.
την απόλυτη, τη μοναδική, την αναντικατάστατη, την αψεγάδιαστη.
την υπέροχη αγάπη που ομορφαίνει την ψυχή
και εξυψώνει το πνεύμα
την αγάπη που σε κάνει να ιδρώνεις τα βράδυα από πόθο
και να γαληνεύεις το πρωί, καθώς μοιράζεσαι ένα μόνο βλέμμα
με ένα χαμογελαστό πρόσωπο να σε κοιτάζει ήρεμα
και να σου υπόσχεται ταξίδια.
πολλά αγόρια συνάντησε το κορίτσι,
άλλα μικρά κι άλλα μεγαλύτερα.
ορισμένα ήταν και άντρες, μεγάλοι και κουρασμένοι,
αλλά νόμιζαν πως ήταν ακόμη αγόρια.
δεν πειράζει, το κορίτσι δεν κράτησε καμία λύπη, καμία κακία,
δεν ήξεραν τι έκαναν, δεν ήξεραν κι αυτοί ποιο δρόμο να διαλέξουν.
Μερικές φορές ένιωθε κι αυτή έτσι.
Μετά όμως κουράστηκε.
και είπε:
νισάφι, μήπως ο έρωτας δεν κατοικεί πια εδώ, σε τούτον εδώ τον πλανήτη;
μπορεί ο έρωτας να κουράστηκε από το φόβο των ανθρώπων
και να μπήκε σ' ένα μικροσκοπικό διαστημόπλοιο και να έφυγε για άλλο Σύμπαν,
μακρινό και ξένο.
όπου τα κορίτσια και τα αγόρια δεν φοβούνται να βουτήξουν
στις βαθιές θάλασσές του, δεν φοβούνται να πέσουν στη δίνη του.
μπορεί.
αλλά έτσι κι αλλιώς, το κορίτσι που τώρα ήταν μεγάλο κορίτσι,
κάθησε κι έγραψε ένα ποιηματάκι, για όλους τους έρωτες που τελειώνουν άδοξα:
"Πάλι μας ξεγέλασαν τα αστέρια
κι αυτό, που άρμη ζεστή το νιώσαμε πως ήταν,
το άρπαξαν τα σκυλιά και γύρω του αλυχτάνε...
Μακάρι να μπορούσα να κλέψω την ασχήμια
και το φόβο από την ψυχή σου
κι ένα απαλό σύννεφο να σε σκεπάσει, σαν σε γλυκό ύπνο.
Κι αν το μίσος κι η αγάπη
μπλέκουν τα υφάδια τους άνομα,
έτσι πλασμένος είναι ο άνθρωπος,
μαζί γάτα και σκύλος.
Σαν ένα τρελό γαϊτανάκι,
μια μέρα καυτή σαν κόλαση."

και τώρα τι;
το κορίτσι που τώρα πια είναι μεγάλο κορίτσι, όπως σου έχω ήδη πει,
συνεχίζει να πηγαίνει, γιατί αυτό έμαθε να κάνει,
και δεν μπορεί πια να σταματήσει να ξαποστάσει.
ψάχνει ακόμη να βρει κάτι που δεν είναι πια καθόλου σίγουρη ότι υπάρχει,
παρά μόνο μέσα σε ιστορίες και ταινίες του σινεμά
και τραγούδια που μιλούν για ρομαντικές, καταραμένες αγάπες.
ακόμη και τα ποιήματα κρύφτηκαν,
κανείς δεν γράφει πια αληθινά ποιήματα,
και πες μου τώρα εσύ, μέσα σ' έναν κόσμο τέτοιο,
γεμάτο ασχήμια και αδικία και δυστυχία και πόνο,
όπου οι εικόνες αψεγάδιαστου κάλλους εναλλάσσονται με εικόνες άφατου πόνου,
με την ταχύτητα του φωτός,
υπάρχει περίπτωση να βγει από τη σχισμή στο χρόνο
και να μας γνέψει
ο έρωτας και η αγάπη;
Μπα, μεγάλο κορίτσι, σταμάτα να πηγαίνεις, δεν έχει άλλο δρόμο.
Λες;