Editorial - "Θάνατος"

Με αφορμή την υπέροχη "Νεκρή Νύφη" του Tim Burton που είδα πρόσφατα και καταευχαριστήθηκα, παραθέτω εδώ ολόκληρο το κείμενο - editorial του Σπύρου Σαρανταένα από το τελευταίο τεύχος του City 231, μόνο και μόνο γιατί ξεκινάει με αυτή την τόσο εύστοχη ρήση.

«Πάψτε τα μυξοκλάματα. Τα έντομα, τ' αστέρια κι οι εραστές οφείλουν κάποτε να σβήνουν.» (Κομπαγιάσι)

Η ερώτηση ήταν κατηγορηματική: «Αν σήμερα ήταν να πεθάνεις, πρέπει να μου πεις ποια θα ήταν η τελευταία σου επιθυμία;». Τυχαία μπήκα σ' ένα χώρο συνομιλιών του internet και από εκεί που γλαρωμένα έψαχνα για συνταγές αντι-ανίας, κόλλησα... Οι ηλικίες που έγραφαν και τα προσωπικά βιώματα χαρακτήριζαν τις απαντήσεις «-Θα ήθελα να κοιμηθώ με την κοπέλα μου αγκαλιά. Μόνο αυτό». «-Εγώ θα ήθελα να είχα αγκαλιά την σύντροφο μου, αλλά δεν έχω σύντροφο, οπότε δε 'πα να πεθάνω». «-Να μην γίνει αισθητή η απουσία μου σε κανέναν».

Ώρα πέντε το πρωί. Ένας ζηλιάρης άνεμος χορεύει με τις νιφάδες. Σκέφθηκα πως θα απαντούσα σ' αυτήν την ερώτηση... με τα δεδομένα ότι δεν είμαι ήρωας, ούτε άγιος ούτε τόσο αλτρουιστής, αντίθετα έχω απωθημένα, μανίες, δίψα, πόθους και την πεποίθηση ότι σιχαίνομαι τη μιζέρια και το μελόδραμα. Το δεδομένο είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε. Ας τελειώσουμε, λοιπόν με ψηλά το κεφάλι αποχαιρετώντας τις φαντασιώσεις και τις προσδοκίες μας. Εν πρώτοις αυτό που σίγουρα θα ήθελα, είναι να χιονίζει -σαν σήμερα- για να βγω μια τελευταία βόλτα από τα κάστρα μέχρι την παραλία. Πριν σβήσουν τα ίχνη μου θα ζητούσα να δω τα νησιά μου, εκείνα που ναυαγός ακούμπησα και έβρεξα τα χείλη μου μα δεν ξεδίψασα μια και λαχταρούσα «...να πιω όλο το Βόσπορο». Με την αποφασιστικότητα της τελευταίας ώρας, πάνω στο λευκό χιόνι θα χαράξω τα σημάδια μου, λέξεις, φράσεις, ονόματα, ημερομηνίες, όσα κράτησα όλα αυτά τα χρόνια με την ελπίδα ότι αυτή η στιγμή κρατά μια αιωνιότητα και την ωραία πλάνη πως κάποιες εικόνες, κάποιοι ήχοι, παραμένουν πάντα μέσα μας. Δεν θα' θελα να είμαι πουθενά αλλού. Εδώ στη Θεσσαλονίκη που γεννήθηκα, από εδώ θα ήθελα να φύγω. Και σ' αυτή την τελευταία βόλτα να ψάξω και να βρω αυτούς που χαθήκαμε και να συνθηκολογήσω. Πολλές ιστορίες έμειναν σαν ένας πίνακας μισοτελειωμένος. Θα αποδεχόμουνα όσα πέρασαν βάζοντας απέναντι μου τα πρόσωπα που πόθησα ποικιλοτρόπως, το κορμί τους, τις γνώσεις τους, την κίνηση, τα πάθη τους, αυτά που δεν αποκάλυψα ποτέ και σε κανένα ότι λαχταρώ. Προφανώς τη μούγκα που έδειξα τότε, την τελευταία ώρα, σήμερα θα την έκανα λογοδιάρροια. Δεν μπορεί να χάθηκαν όσα ένιωσα.

Ναι, το μόνο που μπορώ να σκεφθώ πάνω στην ερώτηση, είναι ότι στ' αλήθεια θα ήθελα να ξέρω τη νύχτα που θα πεθάνω, για να έχω προετοιμάσει τους δικούς μου, να πω ό,τι δεν είπα, να κρατήσω στην αγκαλιά μου τα αγαπημένα πρόσωπα και αντί για εξηγήσεις, αφού έτσι πρέπει να γίνει, να αφουγκραστώ το χάδι της ανάσας τους. Όταν φύγεις δεν υπάρχουν γιατί.... Θυμάμαι κάτι που διάβασα παλιότερα: «Η νιφάδα του χιονιού δεν πέφτει ποτέ σε λάθος σημείο».
Χιονίζει από χθες και η ατμόσφαιρα είναι παγερή σχεδόν διάφανη. Οι νύχτες που σαρώνουν τα φώτα της πόλης σκεπάζονται μ' ένα μεθυστικό λευκό και οι νιφάδες στους δρόμους που δεν παγώνουν γίνονται νερό. Χαράζει, κι αυτή είναι η ώρα που έχεις ανάγκη να αγκαλιάσεις έναν άφυλο Άγγελο με μακριά μαλλιά, έναν από αυτούς που θεσπέσιοι και ποθητοί λάμπουν στο φως που αντανακλά το χιόνι. Αυτοί κυκλοφορώντας ανάμεσα σε ανθρωπους λυσσασμένους για επιτυχία, ιχνηλατούν σιωπηλά το παρόν και το παρελθόν παρασύροντας τα προσφιλή τους πρόσωπα. «Έλα μαζί μου...» ψιθυρίζει μια φωνή. «Όλα έξω είναι μαγικά όμορφα, περιμένουν μόνο ένα άγγιγμα σου για να ζωντανέψουν».

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που γράφω δεν μπορώ να συγκρατήσω έναν αυτοσαρκασμό... Η μέρα του θανάτου μου σαν διαφήμιση της coca cola είναι... Αυτό που με μπερδεύει τελικά, είναι αν εμείς κατευθυνόμαστε από τις διαφημίσεις ή αν αυτές είναι που αντιγράφουν τη ζωή.

Σπύρος Σαρανταένας

Αυτό ήταν το κείμενο του Σπύρου Σαρανταένα, με ορισμένα σημεία του οποίου δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Βλέποντας πάντως τη Νεκρή Νύφη, έφυγα ξαλαφρωμένη από τον κινηματογράφο. Υπάρχει καλύτερη σκέψη από αυτή; Οταν θα έρθει η στιγμή αυτή, η αναπόδραστη, να πάω ... "εκεί κάτω" και να δω μπροστά μου να γαυγίζει τη Ντεμίνα, εκείνο το χρυσόψαρο και τις χελωνίτσες που τάιζα και φρόντιζα κάθε μέρα, αλλά δεν κατάφερα να κρατήσω στη ζωή, την αλήτισα τη γάτα την όμορφη της οδού Ερατούς, που την πάτησε αυτοκίνητο και έφυγε ξαφνικά (ήταν η πιο ωραία της γειτονιάς), τον Ιάσωνα, τον Νικόλα, τη Ρένα, τον παππού, το αρνάκι που τάιζα στη Σπάρτη και μετά κατέληξε στη σούβλα, τον κο. Τάκη; Ναι, αυτή η σκέψη με ανακουφίζει. Γιατί σκέτη η ιδέα της μετά θάνατον ζωής διόλου δεν με ανακουφίζει, δεν την καταλαβαίνω, δεν την νιώθω, δεν τη συλλαμβάνω και δεν τη βρίσκω καθόλου επαρκές άλλοθι να ζει κανείς μια ολόκληρη ζωή σκλαβωμένος σε δεσμά που άλλοι εμπνεύσθηκαν, προκειμένου να τη διεκδικήσει στην πιο ιδανική της μορφή... Δεν είμαι θρήσκα, δεν πιστεύω σε κανένα δόγμα, δεν είμαι άθεη, αλλά δεν τον καταλαβαίνω το θεό. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι αυτό που βλέπω γύρω μου, η φύση. Η φύση που αλλάζει, μετασχηματίζεται και συνεχώς καταφέρνει να κρατά τη δομή της ενιαία, όσο αυτά που τη συνθέτουν πεθαίνουν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλα που γεννιούνται... Μόνο αυτό καταλαβαίνω. Αρα, ένα παραμυθάκι που δείχνει τον "κάτω κόσμο" τόσο οικείο, με ξαλαφρώνει και με βοηθάει να κοιμάμαι τα δύσκολα βράδυα με ένα αχνό χαμόγελο στο στόμα. Είναι σαν να κλείνω στο θάνατο το μάτι και να του λέω, "να σου πω, πάρε με αν θες, έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα με πάρεις. Αν είναι να περνάω τόσο όμορφα, δεν με πειράζει τελικά και τόσο, ε;". Αυτά...

"Συναυλία"

Χάρις Αλεξίου
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας

Το πιο ωραίο κομμάτι που έχει γραφτεί για τα βράδυα που περάσαμε - και θα περνάμε, για πολλά χρόνια ακόμη, ελπίζω - σε κερκίδες, σε μεγάλους και μικρούς συναυλιακούς χώρους, όρθιοι, καθιστοί, ακίνητοι με δέος, χορεύοντας σε τρελούς ρυθμούς, ιδρωμένοι, με μεγάλες παρέες ή τον έρωτά μας, να αγκαλιαζόμαστε απαλά και να κουνιόμαστε μαζί, συντονισμένοι... Η μέθεξη της συναυλίας, της μουσικής, η έξαψη, η συγκίνηση. Επίσης, η σπάνια, η μοναδική ίσως, περίπτωση όπου ένα τεράστιο πλήθος μπορεί να νιώθει, να μοιάζει και να είναι κάτι παραπάνω από μια σύναξη μαζάνθρωπων. Η συναυλία...


Δώσ' μου ένα τσιγάρο
Να σταθώ να πάρω εισιτήριο
Δίπλα στα ζευγάρια
Τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο
Ίδια είν' η χαρά
Όπως μια φορά
Δεν υπάρχει άλλο
Τι να βγάλω, ποιο διάζωμα
Να' μαι εγώ με σένα
Κι όλα ανεβασμένα, παιδομάζωμα



Θέλω να στο πω
Πόσο σ' αγαπάω
Και να με κρατάς
Όπως θα κοιτάς
Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ' αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί
Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά
Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα
Αλλά μας έμεινε η ροκιά
Σ’ έβλεπα απ' το πλάι
Κι έλεγα γελάει και σήμερα
Τ' άγρια ξεγελάει
Που 'ρθανε να διώξουν τα ήμερα
Θέλω να στο πω (σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ)
Και θα στο χρωστάω
Που ό,τι μου ζητάς
Είναι έρωτας
Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ' αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί...

Χρώματα πλημμύρες
βγήκαν οι αναπτήρες
κι ανάψανε
Μες τη νύχτα πάλι
ήρθαν οι μεγάλοι,
μας φτιάξανε

Θέλω να στο πω
Πόσο σ’ αγαπάω
Και να με κρατάς
Όπως θα κοιτάς!

2005 melodies and rhymes

Αγαπημένα και ορισμένα πολύ αγαπημένα άλμπουμ της χρονιάς που πέρασε (με τυχαία σειρά - Προσοχή: Οχι τα καλύτερα, αλλά τα αγαπημένα! Δεν κάνουμε κριτική, απλά ακούμε και αγαπάμε ή όχι...)

Arcade Fire - "Funeral"
Antony & the Johnsons - "I am a bird now"
System of a down - "Mezmerize / Hypnotize"
Rufus Wainwright - "Want Two"
Bruce Springsteen - "Devils and dust"
Kate Bush - "Aerial"
Devendra Banhart - "Cripple Crow"
Bright Eyes - "I'm wide awake it's morning"
Kanye West - "Late Registration"
LCD Soundsystem - "LCD Soundsystem"
The Decemberists - "Picaresque"
Sons & Daughters - "The Repulsion Box"
Cocorosie - "Noah's Ark"
Common - "Be"
Madonna - "Confessions on a dancefloor"
Of Montreal - "The Sunlandic Twins"
Γιάννης Αγγελάκας - "Από 'δω και πάνω"
Hard-Fi - "Stars of CCTV"
Gorillaz - "Demon Days"
My Morning Jacket - "Z"
Mars Volta - "Frances the Mute"
Robert Plant and the Strange Sensation - "Mighty Rearranger"
Sufjan Stevens - "Illinoise"
Ry Cooder - "Chavez Ravine"
Bloc Party - "Silent Alarm"
Art Brut - "Bang Bang Rock & Roll"
Eels - "Blinkink lights and other revelations"
Μ.Ι.Α. - "Arular"
White Stripes - "Get Behind me Satan"
Nine Inch Nails - "With Teeth"
Madeleine Peyroux - "Careless Love"
Kaiser Chiefs - "Employment"
Subways - "Young for eternity"
The New Pornographers - "Twin Cinema"
Ryan Adams - "29"
Queens of the Stone Age - "Lullabies to paralyze"
The Walkabouts - "Acetylene"
Raining Pleasure - "Reflections"
ION - "No camera"
The Wedding Present - "Take Fountain"

"The Sea Is Calm"

Cocorosie



C'est l'histoire d'un homme
Au coeur de bois
La mer est calme
Sous l'ecran de la camera
Comme une ampoule electrique grille
Dans un seau d'eau

The sea is calm
Through the video camera
Like a dead light bulb
In a bucket of water
Yes in a bucket of water

The sea is calm
Through handmade lenses
Like animals In soundless dream
Like animals In bottles of butter
A miniature sailboat
Tin foil and paper
The waves are big
And there's a warm wind...

Il est sous le feu des projecteurs
D'un soleil cass?
Il a jet? son corps comme une ancre
Comme un morceau de sucre
Et s'est dissout

He's in the spotlight of a broken sun
He dropped his body like an anchor
Like a lump of sugar
And he dissolved

On the anniversary of his death
She drew a beautiful picture of a whale
She drew a picture of a whale
She drew a beautiful picture of a whale
She drew a beautiful picture of a whale

Pour l'anniversaire de sa mort...

H blade runner στο μετρό

Ψιτ, εσύ, μικροαστέ Ελληναρά,

όταν ανεβοκατεβαίνεις τις σκάλες

στο μετρό, να κάθεσαι από τη δεξιά πλευρά,

όχι μέσα στη μέση, σαν ιερή αγελάδα...

Αλλιώς, κάνε χορευτικά,

ή κολοτούμπες,

ή γλύστρισε μέχρι κάτω από την κουπαστή

ή τέλος πάντων κάνε κάτι πρωτότυπο,

Αν δεν μπορείς, κάτσε δεξιά,

και μην εμποδίζεις!

Αλλιώς ... θα σε μαστιγώσω στον κωλαράκο, ακούς;

Hung up ή hangover;

Είδες που γράφω πιο κάτω, για τις στιγμές που μου λείπει πιο πολύ ένα αυτοκίνητο;

Ε, σήμερα και να το είχα, δεν θα μπορούσα να το κάνω απολύτως τίποτε... Πρώτον, γιατί απόψε έξω γίνεται της πόρνης, αυτός ο αέρας που ακούγεται είναι πολλά μποφόρ, και είναι σχεδόν 5.00 το πρωί, φαντάσου...

Δεύτερον, γιατί μια το άσθμα μία ο βήχας μ' έχουν καθηλώσει εντός των τειχών... Και ποιών τειχών, όχι τίποτα μεσαιωνικά τείχη, να'χει χώρο να κινείσαι, τα τείχη του διαμερίσματος 2ου ορόφου στα Εξάρχεια λέμε τώρα... Δηλαδή, μεγάλη φρίκη! Πέντε ολόκληρες μέρες δεν έχω βγει ούτε για πλάκα έξω, και το άσθμα, άσθμα, και το κρύωμα μόλις χθές άρχισε να υποχωρεί από το υπόλοιπο σώμα για να εγκατασταθεί εκεί που έχουμε τη μεγάλη αδυναμία... Το άσθμα μου και ο βρυχηθμός μου, που λέει κι η Μελίνα Κανά - παραδόξως αυτός ο στίχος ταιριάζει μια χαρά στην περίπτωσή μου, γιατί και άσθμα έχω και ένα βρυχηθμό τον καταφέρνω που και που όταν με τσαντίζουν και μου θυμίζουν ότι γεννήθηκα στο ζώδιο του Λέοντα, και με ωροσκόπο τα ίδια, παρακαλώ, όχι παίζουμε... Μόνο τότε βεβαίως, όταν με τσαντίζουν, κι αυτό, μη φανταστείς, για λίγο κρατάει, μόλις περάσουν τα νεύρα, ξαναγίνομαι θύμα...

Και τώρα που είπα θύμα... Αυτός ο κερατάς ο Κρόνος, που περνάει κάθε 30 χρόνια από τη ζωή του ίδιου ατόμου, τώρα βρήκε να έρθει να στρογγυλοκαθίσει πάνω στο σβέρκο μας; Μέχρι το 2007 θα κάτσει λέει, αρμένικη βίζιτα ο μπαγασάκος... Του αρέσει βλέπεις στο σπίτι μας, είμαστε γενναιόδωροι άνθρωποι και τον τρατάρουμε όλα τα καλά, οπότε γιατί να φύγει, μαλάκας είναι; Δύσκολο παιδικό παρελθόν, προβλήματα με το υποσυνείδητο, ξέρεις τώρα εσύ, σχέση με μπαμπά-μαμά και τα ρέστα όσο πρέπει μπλεγμένη, ολίγον από εκ γενετής εκρηκτική χαρακτηριοδομή, μια τάση για δράμα, άκρατος συναισθηματισμός και ροπή προς τη μελαγχολία (η γιαγιά η Πότα λένε, από αυτό πήγε, δεν ισχύουν οι μαλακίες που λέγανε οι γιατροί, σκαστή πήγε η γυναίκα γιατί έφερε τον ιό μέσα της...), όλα αυτά λοιπόν, πασπαλισμένα με νεύρα και βεβαίως κόπο (γιατί ως γνωστόν, όταν ο Κρόνος περνάει από ένα ζώδιο σημαίνει ότι οι εκπρόσωποί του θα καταβάλλουν διπλάσια προσπάθεια για το ίδιο, για να μην σου πω τώρα και το μισό αποτέλεσμα), μιλάμε τώρα για υψηλή δραματουργία, επιπέδου, όχι ό,τι κι ό,τι... Γιατί να μην κάτσει ο Κρόνος να χαζέψει λίγο, που είναι και βαρύς πλανήτης και ... βαριέται να κινείται και πολύ;

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, λέει ο λαός... Και ποιο ακριβώς είναι το καλό σε αυτή την περίπτωση, δηλαδή; Ο Κρόνος, λοιπόν, δεν σου χτυπάει την πόρτα μόνο για να ζητήσει, προσφέρει κιόλας... Τι προσφέρει; Μαθήματα ζωής... Δηλαδή εγώ από το 2007 θα είμαι καλύτερος άνθρωπος; Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να το πιστέψω, doc? Το πιθανότερο είναι μετά τη διέλευση του Κρόνου, ένας, μπορεί και δύο ψυχαναλυτές να έχουν γίνει αρκετά πλουσιότεροι. Εκτός εάν αποφασίσω να πάω όντως για pilates, που το λέω δηλαδή κανά μήνα αυτό, αλλά μεσολάβησαν οι γιορτές και ξέρεις τώρα... Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει... Που λες, μπορεί και να ξεκινήσω pilates, να κάνω και κορμάρα, να με βλέπουν τα αγόρια στην παραλία το καλοκαίρι και να τους ανυψώνεται το ... ηθικό. Οπότε και τα αγόρια ικανοποιημένα, και τα λεφτά μου θα έχουν επενδυθεί πιο αποτελεσματικά. Γιατί, καλή η ψυχανάλυση, αλλά έχω ένα φόβο: Αν τρελάνω τον ψυχαναλυτή ή καταφέρω και τον μπερδέψω, μετά τι γίνεται; Θα βγω από κει μέσα όσο τρελή μπήκα, ή μήπως σε χειρότερη κατάσταση; Κι αν τρελαθεί ο psychodoc και μου κάνει καμία αγωγή; Για τέτοια είμαστε τώρα...

Λοιπόν, που λες, μαλακία να είσαι διπλός Λέων... Οσους διπλούς Λέοντες ξέρω, σκατά τους πηγαίνει η ζωή... Γιατί δεν έχεις διαφυγή, κατάλαβες; Οσο μεγαλώνεις, λέει, τόσο σε επηρεάζει ο ωροσκόπος. Κι αν εσύ έχεις τον ωροσκόπο σου στο ίδιο ζώδιο με τον Ηλιο σου, είσαι αμιγής δηλαδή, έτσι το λένε, πως θα γιάνεις από τα δεινά της πρώτης περιόδου;

Ενώ η Μαντόνα, που είναι Λέων με Σκορπιό, μια χαρά τα κατάφερε η κοπέλα, έβγαλε στα 50 φεύγα της την αλμπουμάρα, έχει και μερικά δις δολάρια, έτσι για να τους μπαίνει στο μάτι, κάνει και την αγρότισα ταϊζοντας κότες με ταγιέρ Chanel στη βρετανική εξοχή, το κλείνει και στη μάπα του γκόμενου που την έκανε να μπουχτίσει με τα ίδια και τα ίδια...

Ακούς; I'm hunging up on you, ναι, ναι...

hey you, you are a great kisser

said the girl to the boy,
and the boy drew a picture
of the world inside her

10 λόγοι να γίνεις blogger

1. Για να ξεσπάς. Καταπληκτικό διέξοδο, ψυχαναλυτικό και ψυχαναγκαστικό ενίοτε, με τρόπο που γουστάρουμε όμως

2. Για να γράφεις. Λίγο είναι αυτό; Ναι, το internet είναι το νέο απόλυτο μέσο κι έφτασε επιτέλους ο καιρός να το χρησιμοποιήσουμε ως τέτοιο. Χρόνια τώρα, γκρινιάζουμε όλοι με τη γενική βλακεία και την twilight zone παράλληλη πραγματικότητα που προτείνει η τηλεόραση, τη συναίνεση των εφημερίδων, τον εμετό των lifestyle εντύπων και την απόλυτη πλήξη που βασιλεύει στο απολύτως προβλέψιμο, πλέον, και ουχί ερωτικό ραδιόφωνο.

3. Για να κράζεις, όταν και όποτε χρειάζεται. Επίσης ψυχαναλυτικό και ιδιαιτέρως χαλαρωτικό. Αλλοι μαθαίνουν kick boxing, οι bloggers γράφουν.

4. Για να επικοινωνείς. Οχι ότι όλοι όσοι ξεκινούν ένα blog είναι εξ'ορισμού ενδιαφέροντα και ευφυή όντα, ή έστω διασκεδαστικά, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτή η απόλυτη ελευθερία έκφρασης και έκθεσης είναι ό,τι πιο επαναστατικό έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια.

5. Για να διαδίδεις ιδέες και να πληροφορείς. Το blog σου δίνει τη δυνατότητα να γράψεις για τα πάντα, από την καψούρα σου, μέχρι μια συνταγή μαγειρικής, ή μια είδηση που εσύ θεωρείς σημαντική, αλλά οι άλλοι την κάνουν γαργάρα. Δεν υπάρχουν κανόνες, λογοκρισία, κώδικες και λοιποί περιορισμοί. Let's kick some asses, λοιπόν.

6. Για απολύτως υποκειμενικούς και ενίοτε αηδιαστικούς λόγους... Η Τάνια Τσανακλίδου είπε σε μια συνέντευξή της ότι κάποτε έστησε μια ολόκληρη παράσταση, για έναν και μόνο άντρα. Το υπόλοιπο πλήθος εκείνο το βράδυ ίσως να μην την ενδιέφερε διόλου. Αν δεν μπορείς να του/της τα πεις αλλιώς, γράψ'τα στο blog. Ναι, εντάξει, η "κανονική" επαφή είναι πιο άμεση, ζεστή, ανθρώπινη και τα λοιπά, και τα λοιπά, αλλά ορισμένα πράγματα κολώνεις να τα πεις στον άλλο τετ-α-τετ. Από το να μην τα πεις καθόλου, είναι πιο υγιές να τα γράψεις. Ασε που μερικές φορές, ο αντίλογος είναι απλώς αποπροσανατολιστικός... Τι να κάνουμε, οι άνθρωποι είμαστε και χαμερπή όντα, και ο έρωτας δεν το ανατρέπει πάντοτε αυτό...

7. Για να διασκεδάσεις, για το χαβαλέ του πράγματος. Δεν υπάρχει πιο ευχάριστο συναίσθημα από το να τα σπας, γράφοντας. Η χαρά είναι σχεδόν εξουθενωτική.

8. Για να δημιουργείς. Αν μάθεις δε να προσθέτεις και άλλες πληροφορίες (εγώ δεν το χειρίζομαι ακόμη καλά το τεχνικό κομμάτι, αλλά που θα μου πάει, θα το κατακτήσω σιγά-σιγά...), τότε, ναι, μπορείς να το πας όπου θέλεις, με ένα συνδυασμό λέξεων και εικόνων. Και μουσικής, γιατί όχι. Και δεν χρειάζεται να είσαι γραφίστας, ή web designer και τα ρέστα.

9. Για να λες αυτά που θες χωρίς να ξοδεύεις χαρτί. Ει, να σου πω, ζούμε σε χαλεπούς καιρούς, δεν σου είπα να γίνεις και ο Ντανιέλ Κον Μπετίτ, αλλά και μια σταλιά οικολογική συνείδηση είναι απαραίτητη.

10. Το καλύτερο όλων: Φαντάσου να υπάρχει κάπου εκεί έξω, ανάμεσά μας, ένας νέος Φώκνερ, ένας νέος Ρεμπό ή ένας νέος Βαν Γκογκ. Οι εκδότες κοιτάζουν πλέον μόνο το χρήμα, οι πελάτες των βιβλιοπωλείων προτιμούν τώρα τελευταία τα lounge bookshops (καινούρια μόδα, ξέρεις, όταν το καφέ στον ημιώροφο είναι πιο σημαντικό κριτήριο από τα βιβλία στα ράφια), οι γκαλερίστες κοιμούνται, και ο κόσμος πάει σαν τα πρόβατα όπου του λένε τα media. Και φαντάσου λοιπόν αυτός ο νέος δημιουργός να μην έχει στον ήλιο μοίρα, δεκάρα τσακιστή, αλλά τεράστιο ταλέντο. Και φαντάσου, λέει, οι bloggers στην Ελλάδα και όσοι τους διαβάζουν, να γίνουν μερικές χιλιάδες. Και φαντάσου, τέλος, η πρώτη έκδοση του βιβλίου, ή η πρώτη θέαση του πίνακα να γίνει μέσω ενός δημοφιλούς blog. Ποιος τους γαμεί μετά τους εκδότες και τους γκαλερίστες, ε, ποιος;

Και μην λέμε βλακείες, μην γινόμαστε στενόμυαλοι και συντηρητικοί: Στη σφαίρα των bloggers, όλοι οι καλοί χωράνε. Οσοι περάσανε μια βόλτα για πλάκα, θα βαρεθούν και θα φύγουν. Αυτοί που θα μείνουν, ωστόσο, μπορούν να κάνουν κατάσταση. Ας είναι φοιτητές, υπάλληλοι τραπέζης, διανοούμενοι, σκουπιδιάρηδες, καψούρες, ηλίθιοι, συγγραφείς, τηλεοπτικές περσόνες, γκαρσόνια, δημοσιογράφοι. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει, που έλεγε και η γιαγιά μου, θεός σχωρέσ'την.

Good will hunting

Υπάρχει άραγε μεγάλη δόση ματαιοδοξίας στην πεποίθηση ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε χωρίς τα ταλέντα του; Αλλά, σοβαρά τώρα, υπάρχει στ' αλήθεια κανένας ιδιαίτερος λόγος να είσαι άνθρωπος χωρίς έστω ένα ιδιαίτερο χάρισμα, ξέρεις, αυτό που δίνεται ως μάννα εξ ουρανού... Σαν να ανοίγει μια χαραμάδα σε αυτό το πυκνό πέπλο άγνοιας και ημιτέλειας που μας χωρίζει από το επέκεινα, και να ξεχύνεται από κει μέσα κάτι που μοιάζει με αστρόσκονη. Αυτό, που έρχεται και κατακάθεται μέσα σου, τη στιγμή που γεννιέσαι. Και το αν θα το αντιληφθείς και τι θα επιλέξεις να το κάνεις, είναι αυτό που θα καθορίζει όλη την υπόλοιπη ζωή σου! Το χάρισμα, το δώρο, το ανεξήγητο ταλέντο, που υπάρχει αυτοτελώς, κι εσύ είσαι απλώς το τυχερό δοχείο που επιλέχθηκε για να του δώσει ένα κάποιο σχήμα. Ταλέντο να τραγουδάς, να ανεβαίνεις στο σανίδι και να τα λες καλά, να γράφεις, να συνθέτεις, να φτιάχνεις όμορφα πράγματα με τα χέρια σου, να ζωγραφίζεις, να μιλάς, να καταλαβαίνεις τους αριθμούς, να αντιλαμβάνεσαι, να δίνεις ορισμούς, να αναλύεις, να αγαπάς, να στήνεις σκηνικά, να παίζεις μουσική, να συγχωρείς, ταλέντο να ζεις. Να οδηγείς γρήγορα κι έξυπνα, να παίζεις μπάλα, να χορεύεις, ταλέντο να τριγυρνάς όσο πιο κοντά στις επάλξεις μπορείς, ταλέντο να μεγαλώνεις ένα παιδί.

12 χρόνια πριν, καθόμαστε σε μια παραλία στο Αλεποχώρι με το Μάριο, πίνουμε ένα τσιγάρο και πέφτει το μεγάλο ερώτημα: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος, ο πιο μύχιος; Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ καθόλου ρε γαμώτο, η απάντηση ήρθε πολύ φυσικά. Να πεθάνω χωρίς να έχω γνωρίσει, έστω και για μία στιγμή, τι σημαίνει να αγγίζεις τη Δημιουργία.

Κι όμως, δεν φτάνει η μία στιγμή. Γιατί μια στιγμή, μπροστά στο καθημερινό μεγαλείο του να αναμετριέσαι με αυτό το όμορφο τέρας που σου τρώει την ψυχή, είναι το τίποτε. Η καθημερινή πάλη μαζί του, η καύλα να το βλέπεις να γεννάει, η αγωνία ότι αυτό σε εγκατέλειψε όταν αυτό απλώς κάνει ένα διάλειμμα, ο γλυκός πόνος που νιώθεις όταν απαρνιέσαι άλλα για να τρέφεις αυτό, ανοίγουν δρόμους που αλλιώς μένουν θαμμένοι, κρυφοί.

Και τι είναι αυτός που δεν κάνει τίποτε το ταλέντο του; Τεμπέλης, αγνώμων, δυστυχής, αλλαζών. Γιατί νομίζει, ο πτωχός, ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι για να ζει κανείς σ' αυτόν τον πεπερασμένο, με ημερομηνία λήξεως γήινο κόσμο. Πόσο ελεύθερος νιώθει κάποιος όταν διαλέξει να υπηρετήσει το ταλέντο του; Πόσο πιο πλήρης, πιο γενναίος, πιο τολμηρός, πιο ευτυχής άραγε να νιώθει;

Ακόμη κι ο φόβος ταλέντο θέλει.

Some things aren't meant to be

Πως περνάει ο χρόνος σήμερα; Τα αγόρια στο γραφείο ψάχνουν Βραζιλιάνες στο Διαδίκτυο, έξω έχει συννεφιά, και το βράδυ δεν έχω ιδέα πάλι τι τρόπο θα βρω να το αντιμετωπίσω. Γιατί το βράδυ είναι πάντα πιο δύσκολα..

"Πάμε, όλα είναι καλά, μην φοβάσαι πια, δεν φοβάμαι ούτε εγώ, πάμε μαζί παραπέρα, κι ό,τι γίνει". Αυτό που έχεις περισσότερο ανάγκη να ακούσεις, δεν φτάνει από πουθενά. Στην απέναντι πλευρά, τείχος, παγωμένο τείχος και σιωπή. Πως γίνεται να ανοίξεις τη ψυχή σου και τον εγκέφαλό σου και με μια λεπτή επέμβαση να πετάξεις από μέσα μια μικρή ζωή; Και τι κάνεις όταν σε χαρίζουν "έτσι εύκολα"; Υπομονή. 'Η βγαίνεις έξω στο δρόμο κι αρχίζεις να σπας ό,τι βρεις μπροστά σου. Αν είσαι της αυτανάφλεξης, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Και τι νόημα έχει η δική σου μεγάλη αλήθεια, όταν στα αυτιά του άλλου ακούγεται αδιάφορη; Μπορεί μέσα σου να κλαις και να πονάς τόσο που να σου έρχεται να ξεράσεις, κι ο άλλος να βλέπει μόνο θυμό ή πείσμα. Πως να μπει ο άλλος στον κόσμο σου, όταν δεν τον ενδιαφέρει η γλώσσα που μιλάς; Δεν φταίει κανείς, αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα, ότι δεν φταίει κανείς, απολύτως κανένας.

Some things aren't meant to be, that's all.

Μεταλλαγμένη ζωή

Μεταλλαγμένο νέφος πάνω από τον ουρανό της πόλης, τις μέρες του Δεκέμβρη

- τα τροπικά δάση του Αμαζονίου εξακολουθούν να αποψιλώνονται μαζικά, προς χάρη των ντόπιων drug dealers, χρυσοθήρων και λοιπών εμπόρων

- μια δυνατή βροχή είναι πλέον αρκετή για να ισοπεδώσει μια πόλη

- τα ζώα τρελαίνονται ή μεταδίδουν θανατηφόρες ασθένειες

- η θερμοκρασία του πλανήτη ανεβαίνει

- όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι πέφτουν σαν τα φύλλα το φθινόπωρο,

από καρκίνο

- όλα πάνε καλά...

Η πανέμορφη φάλαινα ωστόσο εξακολουθεί το ταξίδι της, τραγουδώντας ακατάληπτους για τα ανθρώπινα αυτιά σκοπούς, στα παγωμένα νερά των ωκεανών, χιλιάδες χρόνια τώρα.

Και οι "πολιτισμένοι" κυνηγοί της εξακολουθούν να βρίσκονται στο κατόπι της, όπως κάνουν και με τόσα άλλα όμορφα δείγματα ζωής, χωρίς κανένα φόβο για τα ακόμη τρομακτικότερα που επιφυλάσσει στους απογόνους τους, η μνήμη του Σύμπαντος

και η νομοτελειακή του υπόσταση.

Η Greenpeace κατηγορείται από πολλούς για πολιτικά παιχνίδια, αν και χωρίς τη δράση της πολλές από τις εικόνες φρίκης που παράγουν οι "πολιτισμένοι κυνηγοί" δεν θα είχαν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας... Είναι αυτό που λέμε "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Αλλωστε, που καιρός για επαναστάσεις και αγίους ή ήρωες. Η ιστορία μας διδάσκει πως ίσως τώρα είναι περισσότερο από ποτέ καιρός ο καθένας να αναλάβει προσωπική δράση, μια και η πίστη στη δύναμη των μαζικών κινημάτων είναι πλέον ελάχιστη... Ωστόσο, με αφορμή την Greenpeace και την ακτιβιστική της δράση, γράφτηκε πριν από χρόνια ένα τραγούδι που περιγράφει ακριβώς την παραφροσύνη του σύγχρονου ανθρώπου, του μεταλλαγμένου κυνηγού αλλοτινών εποχών, που πλέον αντί να κυνηγάει και να συλλέγει την τροφή του, κατασπαράσσει χωρίς καμία σύνεση ό,τι του παρέχει σε αφθονία το παγκόσμιο χωριό της Δύσης. Γαμώτο, ακόμη και οι τελευταίοι των Μοϊκανών πνίγονται μέσα σε μπουκάλια μπύρας,

κι εγκατέλειψαν τους ωραίους χορούς τους.

Τους χορούς των πνευμάτων.

Που να βρεθεί χώρος για τέτοιους ιερούς χορούς, μέσα σε όλον τούτο τον ορυμαγδό.

"Greenpeace"
by James

[man 1]
I don't like the world I see,
So I'll avert my gaze to the t.v,
I'm too cool to get involved,
Someone else can change the channel for me.

[man 2]
Gonna suck the juices out of this world,
Gonna treat her rough it's all she deserves,
She's so cold to me.
Gonna rape this world with my straight lines,
Gonna straighten her out 'cause nature is just history.
There's a hole in my heart,
Your so cruel to me,
There's a hole in my heart,
From your industry
There's a hole in my heart.

[man 1]
Its no use to get involved,
You'll never stop the world from turning.
I just want to rest in peace,
I can't stop the world from burning.

[man 2]
Gonna test my bombs wherever I want,
Gonna poon the whale, gonna drain the swamp,
It's money to me.
Gonna fuck with genes
I am what I am,
Much more than a god,
Much less than a man of industry.
There's a hole in my heart,
Your so cruel to me,
There's a hole in my heart,
From the industry
There's a hole in my heart