Βαρέθηκα να τους βλέπω παντού. Υποτίθεται ότι η επιτηδευμένη μελαγχολία/θλίψη τους είναι στάση ζωής, και η κραυγαλέα εμφάνισή τους τρόπος να δηλώσουν τη διαφορετικότητά τους στη σούπα που κυκλοφορεί τριγύρω. Κάτι σαν το αντίδοτο στη βλακεία, ωστόσο στα δικά μου μάτια φαίνεται να στέκονται στον αντίποδα αυτής της βλακείας, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος...
Με τα μάτια καρφωμένα στο κενό, και την ποζεριά να πηγαίνει σύννεφο, οι "θλιμμένοι" μαζεύονται σε συγκεκριμένα στέκια (φοβούνται την όσμωση, κάνει κακό στην ομοιομορφία), ακούνε μόνο dark/gothic/ebm sounds, ψωνίζουν AKOMH από το Remember, ανάμεσα σε άλλα ανάλογου ύφους retro spots, βλέπουν κυρίως splatter, δεν κάθονται σχεδόν ποτέ στον ήλιο (!!!) και διαβάζουν τα άπαντα του Λάβκραφτ ή κάργα Αλιστερ Κρόουλι. Με άλλα λόγια, κάνουν ό,τι ακριβώς έκαναν και πριν από 15 χρόνια, μόνο που τώρα έχουν μετακομίσει από την Πλατεία Αμερικής και τη Φωκίωνος, στου Ψυρρή και τις γύρω περιοχές. Οσοι βρεθήκανε έστω και τυχαία στο υπόγειο του Rebound, μεταξύ 1988 και 1991, αλλά και στη Φωκίωνος, στο Αγκάθι και τους γύρω δρόμους, θα θυμούνται τον τύπο που κράδαινε το αλά Μεσαίωνας σπαθί του χορεύοντας Sisters of Mercy και άλλα τέτοια, γραφικά... Τότε όμως ήταν η εποχή που η Αθήνα χωριζόταν σε φυλές, καθεμιά από τις οποίες διεκδικούσε το χώρο της μέσα στην πόλη. Ροκάδες, Ροκαμπιλάδες, indie rockers, μεταλάδες, σχινάδες, πάνκιδες, ντεθάδες, ravers και φλώροι, αναπαρήγαγαν την ατμόσφαιρα άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, με μεγάλη καθυστέρηση - εντάξει, για την Αθήνα μιλάμε - αλλά πάντως, με μια - έστω αφελή - αθωότητα, προϊόν και των χρόνων εκείνων, που δικαιολογούσε και τη στυλιστική (και όχι μόνο) αντιπαλότητα.
Σήμερα, έτος 2005, όλα αυτά ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Οι μεταλάδες υπάρχουν φυσικά ακόμη και είναι μάλιστα, κατά γενική ομολογία, η δυνατότερη ίσως κατηγορία non- mainstream μουσικόφιλων στην Ελλάδα, με τους οπαδούς του metal να στηρίζουν σχεδόν το 80 με 90 τοις εκατό των συναυλιών που γίνονται, και να εξακολουθούν να παρακολουθούν πολύ θερμά τις νέες κυκλοφορίες στο χώρο. Μετά τους λαϊκοπόπ καταναλωτές (βλέπε Βίσση, Βανδή και τα λοιπά), η δεύτερη θέση τους ανήκει δικαιωματικά. Από όλες τις άλλες κατηγορίες, αν εξαιρέσεις το ομολογουμένως μεγάλο κοινό της ηλεκτρονικής σκηνής, που εν τω μεταξύ εξελίχθηκε και ανανεώθηκε πολλάκις, οι μόνοι που έχουν απομείνει είναι κάτι παλαιοροκάδες που συχνάζουν στην Αλεξάνδρας και τα Εξάρχεια, και οι διάδοχοι των indie rockers, που τώρα συχνάζουν στα Decadence, Mo Better, Corto Maltese, Closer και άλλα παρόμοια στέκια.
Οι σκοτεινοί, μελαγχολικοί τύποι όμως με τους οποίους καταπιανόμαστε, κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί είναι ακόμη έτσι... Πως είναι δυνατόν να πέρασε τόσος χρόνος από πάνω τους, χωρίς να αφήσει τα σημάδια του; Μια εξέλιξη, κάτι που να δείχνει μια δυναμική, ένας λόγος για όλη αυτή την εξτραβαγκάντσα, που να μην αποπνέει μόνο παρελθοντολαγνεία.
Η απίστευτη στυλιστική και πολιτισμική ξεφτίλα που ακούει στο όνομα "μέσος νεοέλληνας", είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, αστεία και κατάπτυστη. Το φαινόμενο της πλατείας Μπουρναζίου, όπου νεαροί γόνοι μεσοαστικών νεόπλουτων οικογενειών, βάζανε τσίτα Μαζωνάκη στο cabrio και στα καπάκια Dj Sasha, τα τελευταία χρόνια επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη πόλη. Από αυτούς γεμίζουν οι μπουζουκλερί κάθε ΠΣΚ, οι ίδιοι περνάνε και από τις συναυλίες των Phil Collins και Duran Duran, για να αποτίσουν φόρο τιμής στα χαμένα τους νιάτα. Ωστόσο, ειλικρινά τρομάζω να σκεφτώ τι βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της ομοιόμορφης κρούστας.
Και για να καταλήξει κι όλο αυτό κάπου: Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που σου δίνουν να καταλάβεις με τόσο προφανή τρόπο πρώτον, ότι ανήκουν κάπου, και δεύτερον και το που ακριβώς ανήκουν! Κανένα μυστήριο, καμία γοητεία. Και αν στα fifties ή τα sixties το ιδιαίτερο στυλ ήταν από μόνο του μια επανάσταση, την εποχή που διανύουμε αντίστοιχες ντεμοντέ ακρότητες μόνο ως παραφωνία μοιάζουν.
Δηλαδή, δίπλα στις ορδές των οξυζενέ ξανθών, λαϊκοπόπ γυναικών του Κολωνακίου και της Γλυφάδας, με τα shorts και το τακούνι, που τόσο βαρεθήκαμε να βλέπουμε το καλοκαίρι που πέρασε, τι υπάρχει στην Αθήνα; Μαυροντυμένες τεθλιμμένες ερωμένες του σκότους, με κορακί μαλλιά, λευκή (από το make-up) επιδερμίδα και μαύρα βαμμένα νύχια, ή τα ροκ κοριτσάκια νέας κοπής, που ΟΛΑ φοράνε φαρδιά χαμηλοκάβαλα, αντι-ερωτικά τζιν; Που είναι ο ερωτισμός και το στυλ σε αυτή την πόλη; Μάλλον χάθηκε, μαζί με ό,τι άλλο απαιτεί χρόνο και φαντασία.
Παιδιά, ευθυμήστε, μην σας παίρνει από κάτω. Η ζωή είναι μικρή, δεν ξεπηδάει από το Κέντρο της Γης, και το χαμόγελο είναι σαν τον ήλιο, που τόσο αποφεύγετε. Μπορεί να μην έχει κανένα μυστήριο, αλλά σκοτώνει τα μικρόβια. Παντός τύπου μικρόβια.
