Ο εθισμός του έρωτα

Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ... ΒΑΡΙΕΜΑΙ!

Γειά σου τώρα.

Τις τελευταίες μέρες, δεν είχα διάθεση να σου γράψω, καλό μου blog. Περί άλλων τύρβαζα. Προσπαθούσα να ακούσω την αγάπη. Θέτοντας ξανά στον εαυτό μου τα συνήθη ερωτήματα. Τι είναι έρωτας και τι αγάπη, και τι είναι αυτό που τα διαχωρίζει, αν διαχωρίζονται. Αυτά τα δύο συναισθήματα συνυπάρχουν μέσα μας ή μήπως το ένα προηγείται του άλλου; Υπάρχει κοινός τόπος, υπάρχουν σημεία τομής, υπάρχει σχέση; Σχέση; Σχέση υπάρχει. Και;

Προσπαθώ να ακούσω την αγάπη, να την αφήσω να εισχωρήσει σε κάθε πόρο του σώματός μου. Πόσο μπορώ να ξεχειλίσω από αυτή, πόσο ψηλά μπορεί να με πάει, πόσο μπορώ να αντισταθώ στη φυσική τάση του ανθρώπου να μετατρέπει τα πιο όμορφα συναισθήματα, σε μάχη μέχρις εσχάτων; Ερωτεύομαι τον άλλο για καθαρά βιοχημικούς λόγους; Ελκύομαι από τον άλλο, γιατί με συμπληρώνει, γιατί νιώθω ότι μαζί του πάω ένα βήμα πιο πέρα ή μήπως γιατί μου θυμίζει εμένα; Ερωτεύομαι τον άλλο γι' αυτό που είναι ή γι' αυτό που δείχνει; 'H μήπως γι' αυτό που νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει; Αγαπάω τον άλλο, γιατί είναι αυτός που είναι ή γιατί νομίζω ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο; Και τι μένει απ' όλα αυτά; Κι αν ο έρωτας είναι απλώς το αποτέλεσμα μερικών χημικών ενώσεων και αντιδράσεων, τότε γιατί κάθε επόμενη φορά νιώθεις ότι θα μπορούσε να είναι η πρώτη; 'Η, η τελευταία, ο τελικός προορισμός. Το απόλυτο ταίριασμα. Η ένωση.

Αγαπάω τον άλλο γιατί με εμπνέει, γιατί τον θαυμάζω γι' αυτό που είναι, γιατί η αλήθεια του με αφορά, γιατί είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος και αυτός είναι για μένα κι εγώ γι' αυτόν; 'Η μήπως αγαπάω γιατί έχω ανάγκη να νιώθω ασφάλεια, αγαπάω γιατί έχω συνηθίσει ν'αγαπάω ή να νομίζω ότι αγαπάω, αγαπάω γιατί φοβάμαι να μείνω μόνη μου; Τι είναι έρωτας, τι είναι αγάπη, και γιατί είναι τόσο δύσκολο οι δύο να είναι δύο, και μερικές φορές ένα, χωρίς ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλο με όλη του την ορμή, χωρίς να κατασπαράσσει ο ένας τον άλλο από φόβο, χωρίς αυτός ο διεστραμμένος πόθος για κτήση να αλλοιώνει αυτό που ξέρεις ότι είσαι; Γιατί είναι τόσο δύσκολο οι δύο να είναι μαζί, παραμένοντας δύο και μερικές στιγμές να μπορούν να είναι ένα, χωρίς μετά, όταν ξαναγίνονται δύο, να θρηνούν την απώλεια; O έρωτας δεν είναι που απαλάσσει από το φόβο την ανθρώπινη ψυχή, που την κάνει τολμηρή και ριψοκίνδυνη; Η αγάπη δεν είναι που απαλύνει, που συντροφεύει, που κατανοεί, που αποδέχεται; Που βρίσκεται λοιπόν, κάθε φορά, όλος αυτός ο χώρος, για τόση παρεξήγηση, για τόση απόσταση, για τόση κόντρα;

Απόψε ακούω την αγάπη.