Μα, άκου!

Ακου, μπορεί να είναι αλήθεια
πως το ζευγάρι είναι εργαστήρι
που φτιάχνει σαδισμό και νευρώσεις
και ο έρωτας είναι μόνο το όνομα
που δίνουμε σε μιαν αρρωστημένη ανάγκη
που γίνεται καταστροφή
και πάει λέοντας
όμως μπορείς να μου εξηγήσεις
τι κακό κάνω όταν σφίγγω το κεφάλι της
στα χέρια μου και σκέφτομαι
πως αν κράταγε για πάντα
δεν θα' ταν στο κάτω κάτω
τόσο άσκημα;

Ακου, μπορεί να' ναι αλήθεια
πως πρέπει να δεχόμαστε τη μοναξιά
κι αυτό τον ανθρώπινο ευνουχισμό μας
για να μην τρώμε ο ένας τον άλλον
και πάει λέοντας
όμως μπορείς να μου εξηγήσεις
τι κακό κάνω όταν κυνηγάω
αυτές τις ελάχιστες φορές
που να γαμάς είναι σα να γίνεσαι ένα
και με τον ουρανό και με το βλάκα το θάνατο,
για να σπάμε μετά μαζί
τα παγάκια που κρέμονται από μια πηγή;

Ακου, μπορεί να' ναι αλήθεια
πως πρέπει να καταλάβουμε όλοι
πως όταν γεννιέσαι είσαι κιόλας μισοχαμένος
γιατί είσαι μόνος ξαφνικά και δεν υπάρχει γυρισμός
και το άλλο μισό το χάνεις μετά
όταν σκοτώνουν το παιδί μέσα σου και πάει λέοντας

όμως ξέρεις τι σου λέω,
ελπίζω πως όταν θα είμαι ολότελα διαφορετικός,
ένας καινούριος άνθρωπος ανάμεσα σε καινούριους συντρόφους,
θα μου μείνει αυτή η χαζή όρεξη
να της δαγκώσω την κοιλίτσα
ή να της γλείψω τη μύτη ή δεν ξέρω τι,
αλλιώς, καλύτερα να μείνω όπως είμαι τώρα.



Αυτά έγραφε ο Ρόκκο στην/ για την Αντόνια,
πριν από κάμποσα χρόνια,
στο βιβλίο με τίτλο
"Ρόκκο και Αντόνια - Γουρούνια με φτερά"